کد مطلب: 270544
«راه رفتن با کفش‌های یک نابینا» (2)؛
همدلی و هم زبانی
سید رسول سادات‌نژاد، 21 اریبهشت 94
تاریخ انتشار : دوشنبه ۲۱ ارديبهشت ۱۳۹۴ ساعت ۱۴:۳۵
دقایقی چشم‌هایت را ببند. از دیدن این همه دیدنی‌ها چشم پوشی کن. به «کلمه‌ها» فکرکن. زیاد به منظور گوینده فکر نکن، منظور و مقصد هویداست. به اثر کلمه در خودت فکر کن. آواهای شنیدنی را هم گوش کن. واقعیت این است که همه ما نابینا هستیم. چیزهای زیادی در اطرافمان هست که نمی‌بینیم. البته چیزهای زیادی هم هست که نمی‌خواهیم ببینیم.
۱- شاید خوب باشد برای شروع همدلی و هم زبانی از سلام کردن صمیمی شروع کنیم. سلام کنیم با حضور قلب، بطوریکه شنونده با سلام ما، جمله «صلح بر تو باد» را با جان دل بشنود. امنیت را هدیه کنیم و با سلام بگوییم، تو از ناحیه ما امن هستی و با این سلام از ما به تو آسیبی نمی‌رسد.
۲- اگر اهل سیاست ورزی و یا سیاست گویی هستیم و یا حداقل به آن علاقه داریم، شخصی را از میان آشنایان که در جبهه مخالف ماست انتخاب کنیم و طرح دوستی بریزیم. البته که معیار‌ها و سلیقه‌هایمان در انتخاب دوست را در نظر خواهیم گرفت. با سلیقه خودمان و با صفا و صمیمیت فقط به قصد اضافه کردن دوستی به جمع دوستان، شخصی از صف مخالفان انتخاب کنیم. شاید راه هم دلی و همزبانی هموار شود. هیچ مسلمان و مؤمنی را با فرض اظهار و ابراز، غیر مسلمان ندانیم. هیچ فعال اجتماعی و سیاسی را با فرض عدم اثبات، ضد انقلاب نخوانیم و هیچ ایرانی را با فرض عدم تجسس، ضد اسلام ندانیم و نخوانیم. یک رفیق خوب که با افکار تو و شاید منافع شخصی یا گروهی تو مخالف است برای خودت پیدا کن. صداقت خودت را محک بزن. شاید راز هم دلی و هم زبانی در همین باشد.
۳- تحقیق و تجسس کنیم تا یک خوبی و درستی هم که شده در مخالف سراسر عیب خود پیدا کنیم. خوبی و درستی اندیشه و عملش را بزرگ کنیم. او را به آنچه در او حسن دیده‌ایم مفتخر کنیم. احساس خوبی پیدا می‌کنیم. دنیا بهتر و زیبا‌تر می‌شود. مبلغ خوبی‌ها شویم. خوبی‌ها را در صندوقچه اسرار نگه نداریم و همه خوبی‌ها را برملا کنیم. شجاع می‌شویم، تحسین می‌شویم. خدا ما را تحسین می‌کند.
۴- اگر از سر اقبال یا بد روزگار و یا از سر ادای دین، هم اکنون در مسند مسئولیتی قرار گرفته‌ای، فهرستی از افرادی که می‌‌شناسی تهیه کن. از میان آن‌ها، آن کسانی که با تو سخت گیر‌تر بوده و یا حتی بر تو حسد می‌ورزیده‌اند را انتخاب کن. آن‌ها را به نزد خود دعوت کن. خرج تراشی نکن. حاتم بخشی هم نکن، امتیاز هم نده.
اما از آن‌ها راهنمایی بخواه. دل آن‌ها با تو نرم خواهد شد. شاید بهترین راهنمایی‌ها از طرف این اشخاص به تو برسد. راه آن‌ها را گشوده کن و به قدر نهایت احترام بورز. دوستان و حامیان جدی پیدا خواهی کرد. در حل مشکلات به تو کمک خواهند کرد. اعتماد عمومی افزایش می‌یابد و از همه مهم‌تر، تو در نزد خودت انسان والاتری خواهی بود.
۵- به جای رهبر ننشین و نخواه که همه کجی‌ها را تو به درستی رسانی. کار رهبر را به او واگذار که فقط او به این امر شایسته است. دیگران را در فهم وظیفه‌ات شریک کن اما بار خودت را بر دوش آن‌ها نگذار. دیگران را در وظیفه‌شناسی یاری بده ولی منت گذار نباش. عدم وظیفه‌شناسی را به رخ نکش اگر صادق و دلسوزی، باری از وظیفه دیگران که می‌توانی به دوش بگیر. دنیا باز هم جای بهتری می‌شود.
۶- غیرتت را نگه دار برای دشمن ستیزی. در خانه، اکثریت دشمن نیستند. گاهی حماقت و نادانی و گاهی خودخواهی و خودپرستی، کار دست آدم‌ها می‌دهد. صلح محض باشد و از این نترس که صلح محض باشی. در وقت حادثه، دشمن تو، ملت و آرمان‌هایت خودش را نشان می‌دهد و تو فرصت داری که با دشمن، دشمنی بورزی.
۷- از مردم عادی و گفتگو با آن‌ها پرهیز نکن. اگر از آن‌ها بوده باشی و دوری کنی، مغرور می‌شوی و اگر از آن‌ها نبوده باشی و دوری کنی متکبر می‌شوی. در تاکسی با راننده حرف بزن، از سوپرمارکت‌های بزرگ گاهی خرید کن و گاهی به بقالی کوچک سر کوچه برو و از احوال این و آن بپرس.
۸- برای مدتی، مثلاً ۴۰ روز خوب است، زبان به شکایت و شکوایه باز نکن. از اتفاق‌های خوبی که برایت افتاده برای دیگران تعریف کن. از کسی یا چیزی یا کاری خوب تعریف و تمجید نکن چرا که اثر عکس دارد. از داشته‌های خوب خودت بگو.
۹- حالا که قرار است نابینا باشیم، بدی‌ها را هم نبینیم. همان ۴۰ روز خوب است. شاید هم دلی و هم زبانی پیدا شد و اینجا دنیای بهتری شود.
۱۰- از رفقایی که با آن‌ها مصلحتی رفیق بوده‌ای، عذرخواهی کن و سعی کن رفیق واقعی باشی. اگر دوباره قبولت کردند رفیق درستی باش و اگر قبولت نکردند، خوشحال باش برای کار درست خودت. بعضی از ما رفقای اعتقادی و سیاسی داریم. این خوب نیست. تولا و تبری را می‌دانم ولی این موضوع در اکثر رفاقت‌های ما موضوعیت ندارد. ما همه در نزد خداوند یکسان هستیم مگر آنکه پرهیزگاریش بیشتر است؛ اما همه ما انسان هستیم و جایزالخطا. اگر خطا بر ما متحمل است، برای دیگران هم ممکن و متصور است. اگر چشمانمان نابینا شوند و خطاپوش، بیشتر همدل و هم زبان می‌شویم.
۱- شاید خوب باشد برای شروع همدلی و هم زبانی از سلام کردن صمیمی شروع کنیم. سلام کنیم با حضور قلب، بطوریکه شنونده با سلام ما، جمله «صلح بر تو باد» را با جان دل بشنود. امنیت را هدیه کنیم و با سلام بگوییم، تو از ناحیه ما امن هستی و با این سلام از ما به تو آسیبی نمی‌رسد.
۲- اگر اهل سیاست ورزی و یا سیاست گویی هستیم و یا حداقل به آن علاقه داریم، شخصی را از میان آشنایان که در جبهه مخالف ماست انتخاب کنیم و طرح دوستی بریزیم. البته که معیار‌ها و سلیقه‌هایمان در انتخاب دوست را در نظر خواهیم گرفت. با سلیقه خودمان و با صفا و صمیمیت فقط به قصد اضافه کردن دوستی به جمع دوستان، شخصی از صف مخالفان انتخاب کنیم. شاید راه هم دلی و همزبانی هموار شود. هیچ مسلمان و مؤمنی را با فرض اظهار و ابراز، غیر مسلمان ندانیم. هیچ فعال اجتماعی و سیاسی را با فرض عدم اثبات، ضد انقلاب نخوانیم و هیچ ایرانی را با فرض عدم تجسس، ضد اسلام ندانیم و نخوانیم. یک رفیق خوب که با افکار تو و شاید منافع شخصی یا گروهی تو مخالف است برای خودت پیدا کن. صداقت خودت را محک بزن. شاید راز هم دلی و هم زبانی در همین باشد.
۳- تحقیق و تجسس کنیم تا یک خوبی و درستی هم که شده در مخالف سراسر عیب خود پیدا کنیم. خوبی و درستی اندیشه و عملش را بزرگ کنیم. او را به آنچه در او حسن دیده‌ایم مفتخر کنیم. احساس خوبی پیدا می‌کنیم. دنیا بهتر و زیبا‌تر می‌شود. مبلغ خوبی‌ها شویم. خوبی‌ها را در صندوقچه اسرار نگه نداریم و همه خوبی‌ها را برملا کنیم. شجاع می‌شویم، تحسین می‌شویم. خدا ما را تحسین می‌کند.
۴- اگر از سر اقبال یا بد روزگار و یا از سر ادای دین، هم اکنون در مسند مسئولیتی قرار گرفته‌ای، فهرستی از افرادی که می‌‌شناسی تهیه کن. از میان آن‌ها، آن کسانی که با تو سخت گیر‌تر بوده و یا حتی بر تو حسد می‌ورزیده‌اند را انتخاب کن. آن‌ها را به نزد خود دعوت کن. خرج تراشی نکن. حاتم بخشی هم نکن، امتیاز هم نده.
اما از آن‌ها راهنمایی بخواه. دل آن‌ها با تو نرم خواهد شد. شاید بهترین راهنمایی‌ها از طرف این اشخاص به تو برسد. راه آن‌ها را گشوده کن و به قدر نهایت احترام بورز. دوستان و حامیان جدی پیدا خواهی کرد. در حل مشکلات به تو کمک خواهند کرد. اعتماد عمومی افزایش می‌یابد و از همه مهم‌تر، تو در نزد خودت انسان والاتری خواهی بود.
۵- به جای رهبر ننشین و نخواه که همه کجی‌ها را تو به درستی رسانی. کار رهبر را به او واگذار که فقط او به این امر شایسته است. دیگران را در فهم وظیفه‌ات شریک کن اما بار خودت را بر دوش آن‌ها نگذار. دیگران را در وظیفه‌شناسی یاری بده ولی منت گذار نباش. عدم وظیفه‌شناسی را به رخ نکش اگر صادق و دلسوزی، باری از وظیفه دیگران که می‌توانی به دوش بگیر. دنیا باز هم جای بهتری می‌شود.
۶- غیرتت را نگه دار برای دشمن ستیزی. در خانه، اکثریت دشمن نیستند. گاهی حماقت و نادانی و گاهی خودخواهی و خودپرستی، کار دست آدم‌ها می‌دهد. صلح محض باشد و از این نترس که صلح محض باشی. در وقت حادثه، دشمن تو، ملت و آرمان‌هایت خودش را نشان می‌دهد و تو فرصت داری که با دشمن، دشمنی بورزی.
۷- از مردم عادی و گفتگو با آن‌ها پرهیز نکن. اگر از آن‌ها بوده باشی و دوری کنی، مغرور می‌شوی و اگر از آن‌ها نبوده باشی و دوری کنی متکبر می‌شوی. در تاکسی با راننده حرف بزن، از سوپرمارکت‌های بزرگ گاهی خرید کن و گاهی به بقالی کوچک سر کوچه برو و از احوال این و آن بپرس.
۸- برای مدتی، مثلاً ۴۰ روز خوب است، زبان به شکایت و شکوایه باز نکن. از اتفاق‌های خوبی که برایت افتاده برای دیگران تعریف کن. از کسی یا چیزی یا کاری خوب تعریف و تمجید نکن چرا که اثر عکس دارد. از داشته‌های خوب خودت بگو.
۹- حالا که قرار است نابینا باشیم، بدی‌ها را هم نبینیم. همان ۴۰ روز خوب است. شاید هم دلی و هم زبانی پیدا شد و اینجا دنیای بهتری شود.
۱۰- از رفقایی که با آن‌ها مصلحتی رفیق بوده‌ای، عذرخواهی کن و سعی کن رفیق واقعی باشی. اگر دوباره قبولت کردند رفیق درستی باش و اگر قبولت نکردند، خوشحال باش برای کار درست خودت. بعضی از ما رفقای اعتقادی و سیاسی داریم. این خوب نیست. تولا و تبری را می‌دانم ولی این موضوع در اکثر رفاقت‌های ما موضوعیت ندارد. ما همه در نزد خداوند یکسان هستیم مگر آنکه پرهیزگاریش بیشتر است؛ اما همه ما انسان هستیم و جایزالخطا. اگر خطا بر ما متحمل است، برای دیگران هم ممکن و متصور است. اگر چشمانمان نابینا شوند و خطاپوش، بیشتر همدل و هم زبان می‌شویم.
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
