داخلی صفحه سیاسی آرشيو يادداشت

۷

بودجه 93 و سهم آموزش و پرورش

بخش تعاملی الف - مزبان حبیبی

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

الف: فرهنگیان از مجلس و مجلس نشینان قطع امید نموده و چشم امید به دولت تدبیر و امید دوخته بودند تا برای مشکلات عدیده ی آنها چاره ای اندیشیده شود، اما دریغ!

افزایش ۱۴ درصدی حقوق کارمندان و کارکنان دولت، ظلم مضاعف به فرهنگیان است چرا که در این مقوله دو نکته مفغول مانده است:

یکی اینکه افزایش ۱۴ درصدی در کل حقوق اعمال نمی شود به عنوان مثال افزایش ۲۵ درصدی سال ۹۳ برای ۱۳۵۰۰۰۰۰ تومان در آموزش و پرورش، شده حدود ۱۲۰۰۰۰ توان یعنی کمتر از ۱۰ درصد کل حقوق، اما همین ۲۵ درصد افزایش حقوق برای برخی از سازمان به ۴۰ درصد کل حقوق رسیده و وقتی علت را جویا می شویم می گویند ضریب افزایش ۱۴ درصد در آن وزارتخانه ها با آموزش و پرورش متفاوت است.

مطلب دوم اینکه، در بسیاری از ارگان ها مانند دادگستری و وزارت بهداشت و نهاد ریاست جمهوری و .... افزایش های کلانی سال گذشته در حقوق اعمال شده، آن هم بی سروصدا، حال آنکه در آموزش و پرورش برای افزایش های ناچیز چندین بار اعلام می شود.

ب: وقتی قانون به صراحت ذکر کرده که افزایش حقوق باید حداقل معادل با تورم آن سال اعمال شود و این مصوبه ی مجلس است، چرا بودجه نویسان چنین قانونی را در برنامه های خود اعمال نمی کنند، جای سوال دارد.

ج: چگونه است که برای بسیاری از نهادها و وزارتخانه ها افزایش بودجه داشته ایم، اما وقتی به آموزش و پرورش می رسد، صحبت از کسر بودجه و کمبود اعتبار است؟ بهتر نیست هر چقدر هست برای کل کارکنان در نظر گرفته شود؟

د: چطور است که همه وزارتخانه ها و نهادها در امر بودجه نویسی اعمال نفوذ می کنند، اما وزارت آموزش و پرورش هیچ حرکت مفیدی در این باره نداشته است؟ حداقل ما اطلاع نداریم