داخلی صفحه یادداشت بینندگان آرشيو يادداشت

من همان روستاییم

بخش تعاملی الف - محسن احمدی مقدم

گاه و بی گاه از وضعیت اسفناک بعضی نقاط بسیار محروم استانمان شنیده ایم. تاسف بسیار خورده ایم و حتی از تریبون های مختلف لب به شکایت گشوده ایم که چرا باید بعد از گذشت قریب چهار دهه از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی که به فرموده بنیانگذارش پشتیبان واقعی اش مستضعفان بوده اند، شاهد این حجم از محرومیت در این خطه از ایران اسلامی باشیم؟

قصه و غصه ی رنج مردمان همیشه قهرمان استانمان را بارها و بارها گفته ایم و خوانده ایم اما این بار نگارنده را در سفری کوتاه به روستای لندی همراهی کنید. نگارنده ی این وجیزه همچون بسیاری از مدعیان، توصیف حال و هوای زندگی و زندگانی مردم شریف نقاط محروم استان را بسیار شنیده بود و آثاری از تاسف و دلخوری و ناراحتی بر او مستولی گشته بود اما آنگاه که تنها یک روز از چهارده روز ایام تعطیلات نوروزی ۹۴ را با جهادگران دانشجو در عرصه ی اردوهای جهادی همراه شد دائما بر لبانش شنیدن کی بود مانند دیدن جاری شده بود.

از مرکز استان چهارمحال و بختیاری که پایتخت زیبایی های ایران زمین خطابش می کنند حدود ۴ ساعت در جاده ی قدیم خوزستان و ۳ ساعت در جاده خاکی و صعب العبور روستاهای شلیل، دورک اناری و گوزلک و نهایتا بعد از طی مسیری که تنها با پای پیاده امکان پذیر است به روستایی می رسی که در نگاه اول بجای لذت بردن از تماشای زیبایی های سرشار طبیعی و جغرافیایی اش، از وضعیت تاسف برانگیز و مشقت بار زندگی مردمانش متحیر می شوی.

البته بهت و حیرت نگارنده از مظلومیت و محرومیت این مردم در مقابل پرده ی دوم این سفرنامه بسیار ناچیز است، آنجایی که در گوشه و کنار دیوارهای کاهگلی و قدیمی روستا تمثال پنج شهید سرافراز را می بینی که نمیفهمی و نمی دانی این جوانان و نوجوانان از چه طریق و مسیری خود را به جبهه های نبرد رسانده اند واساسا چگونه پیام حضرت روح الله را شنیده و دریافته اند که آنان باید پشتیبان واقعی انقلاب خمینی باشند.

از آن روزی که آن تیتر نا آشنا را در هفته نامه ای نا آشنا اما از زبان یک آشنا دیدم - دیروز در روستاهایشان می گشتند و امروز انقلابی شده اند - بارها و بارها نسبت به شهدای روستای لندی و لندی های بسیار سرزمینم احساس شرم و سرافکندگی کردم و امام خوبی ها را صدا زدم که آقا سید روح الله آنقدر در منزلت روستایی و روستا زاده گفته بودی که هیچگاه فکر نمی کردیم تحریف کنندگان خط و راه و فکر و اندیشه ات تا اینجا یعنی تا اهانت آشکار به پشتیبانان و صاحبان واقعی انقلابت پیش بروند. مگر نگفتی فاتحه انقلاب را باید بخوانیم آن روز که کارگزاران نظام اسلامی از کوخ نشینی به کاخ نشینی هجرت کنند؟ امروز چگونه هم هجرت کاخ نشین و هم تمسخر و اهانت به کوخ نشین را نظاره کنیم؟ گفته بودی این انقلاب رهین کوشش های طبقه محروم وگود نشین است که پیروزی نهضت را رقم زدند و هیچ توقعی نداشتند، اما امروز همان کم توقعان انقلاب توسط پرتوقعان متهم می شوند، گویی آنکه هیچ اثری بر انقلاب و جریان و شریان پیروزیش نداشته، روستانشینانی بوده اند که بواسطه روستایی بودنشان حتی جان دادن پای انقلابشان هم نادیده انگاشته می شود.

آقا سید روح الله

دلخوش به ماهم در شب شبهه
دلخوش به ماهم در شب تردید

ماهت غریب افتاده در برکه
کی می رسد صبحی که برگردید