کد مطلب: 262227
«حبیب» فقط یکسال بی «امیرحسین فردی» دوام آورد
تاریخ انتشار : سه شنبه ۱۲ اسفند ۱۳۹۳ ساعت ۱۵:۴۵
«هفت راه» نوشت: اتفاقی که احتمالش می‌رفت خیلی زودتر از آنچه پیش بینی میشد به وقوع پیوست. همان اردیبهشت ۹۲ که امیرحسین فردی، درگذشت احتمال داده میشد که جایزه ادبی شهید حبیب غنی‌پور کم‌کم از آنچه که بود فاصله بگیرد. اما احتمالاً بدبین‌ترین علاقه‌مندان این جایزه هم فکر نمی‌کردند که این اتفاق در دومین دوره برگزاری جشنواره بعد از درگذشت فردی بیفتد. مخصوصاً که حضور چهره‌هایی چون محمد ناصری در جمع برگزارکنندگان این جایزه این گمان خیر را تقویت می‌کرد.
روز گذشته مراسم اختتامیه چهاردهمین دوره این جایزه در مسجد جوادالائمه(ع) برگزار شد و برگزیدگان در چهار بخش کودک، نوجوان، انقلاب اسلامی و دفاع مقدس، و آزاد معرفی شدند. آنچه موجب تعجب و شگفتی این دوره بود، معرفی کتاب «این وصله‌ها به من می‌چسبد» نوشته احمد غلامی بعنوان اثر برگزیده بخش رمان آزاد بود. اینکه کتابی از احمد غلامی عنوان «کتاب سال حبیب» را بخود اختصاص دهد عجیب و به همان اندازه ناراحت کننده است.
کسانی که کتابهای احمد غلامی را خوانده باشند برای اینکه بی‌ربط و نسبت بودن این نویسنده با جایزه‌ای که به نام یک شهید برگزار می‌شود را دریابند، حتما احتیاجی به این ندارند که بدانند هم‌اکنون احمد غلامی سردبیر روزنامه شرق است یا اینکه در روزهای فتنه ۸۸ چه فعالیتهایی داشته و حتی سابقه بازداشت را هم در کارنامه دارد. سطر سطر کتابهای غلامی خیلی رسا فریاد می‌کشند که حضور او در جمع برگزیدگان حبیب وصله ناجور است.
امیرحسین فردی در زمان حیاتش خیلی تلاش کرد که جایزه شهید غنی‌پور یک جایزه ادبی باشد. یعنی در انتخاب برگزیدگان آن به جنبه ادبیات کتابها اهمیت داده شود و صرف محتوا در انتخاب آثار حرف آخر را نزند. به همین دلیل هم بود که کتابهایی چون «اندکی سایه» مرحوم بیگدلی در میان برگزیدگان به چشم می‌آمدند و همین امر هم موجب شده بود تا این جایزه در میان اهالی ادبیات جایگاه خوبی پیدا کند. اما همین امیرحسین فردی کسی بود که در سالهای آخر عمر و پس از فتنه ۸۸ آنچنان به میدان آمد و مثل سابق پای کار انقلاب ایستاد. به همین دلیل هم بود که در این جایزه همیشه تعادل بین لهمیت فرم و محتوا برقرار میشد.
اما حالا که امیرحسین فردی در میان نیست، نویسنده‌ای برگزیده جایزه سال غنی‌پور می‌شود که حتی ابا داشته است در روزنامه‌اش درباره جایزه غنی‌پور بنویسد!
همه کسانی که دستی در برگزاری جایزه ادبی شهید غنی‌پور دارند حتما می‌دانند که این جایزه اگر میان اهالی ادبیات انقلاب قد راست کرد و به چشم آمد، بخاطر انقلابی بودن آن بود وگرنه در همان سالهای اولیه به خیل جوایز بی‌تاثیر و کم‌بسامد دیگر تبدیل میشد و نهایتا بعد از چند دوره برگزاری هم به خاطره‌ها می‌پیوست. حال نیز این افراد اگر هنر حفظ کردن این برند انقلابی بودن را در کنار حفظ حرمت ادبیات در جایزه غنی‌پور ندارند، بهتر است لااقل هنر حفظ خاطره نیک آن در ذهن اهالی ادبیات انقلاب را داشته باشند و مثل مردم بگویند که بخاطر احترام به امیرحسین فردی و تلاشهایش، و برای حفظ حرمت شهید غنی‌پور این جایزه دیگر برگزار نمی‌شود. مطمئنا علاقه‌مندان این جایزه هم با یادآوری خاطره‌های خوب این جایزه بیشتر خوش خواهند بود تا با دیدن تصاویر وصله‌های ناجور در میان برگزیدگان. یا اگر قرار است این جایزه هم به جایی برای حمایت و ضریب دادن به روشنفکران شود و جناح فرهنگی مومن را بی‌خیال شود، حداقل به صراحت این را اعلام کنند تا بقیه هم تکلیفشان را بدانند و تاریخ این جشنواره را از اینجا به بعد پای فردی و سیزده دوره قبل ننویسند!
روز گذشته مراسم اختتامیه چهاردهمین دوره این جایزه در مسجد جوادالائمه(ع) برگزار شد و برگزیدگان در چهار بخش کودک، نوجوان، انقلاب اسلامی و دفاع مقدس، و آزاد معرفی شدند. آنچه موجب تعجب و شگفتی این دوره بود، معرفی کتاب «این وصله‌ها به من می‌چسبد» نوشته احمد غلامی بعنوان اثر برگزیده بخش رمان آزاد بود. اینکه کتابی از احمد غلامی عنوان «کتاب سال حبیب» را بخود اختصاص دهد عجیب و به همان اندازه ناراحت کننده است.
کسانی که کتابهای احمد غلامی را خوانده باشند برای اینکه بی‌ربط و نسبت بودن این نویسنده با جایزه‌ای که به نام یک شهید برگزار می‌شود را دریابند، حتما احتیاجی به این ندارند که بدانند هم‌اکنون احمد غلامی سردبیر روزنامه شرق است یا اینکه در روزهای فتنه ۸۸ چه فعالیتهایی داشته و حتی سابقه بازداشت را هم در کارنامه دارد. سطر سطر کتابهای غلامی خیلی رسا فریاد می‌کشند که حضور او در جمع برگزیدگان حبیب وصله ناجور است.
امیرحسین فردی در زمان حیاتش خیلی تلاش کرد که جایزه شهید غنی‌پور یک جایزه ادبی باشد. یعنی در انتخاب برگزیدگان آن به جنبه ادبیات کتابها اهمیت داده شود و صرف محتوا در انتخاب آثار حرف آخر را نزند. به همین دلیل هم بود که کتابهایی چون «اندکی سایه» مرحوم بیگدلی در میان برگزیدگان به چشم می‌آمدند و همین امر هم موجب شده بود تا این جایزه در میان اهالی ادبیات جایگاه خوبی پیدا کند. اما همین امیرحسین فردی کسی بود که در سالهای آخر عمر و پس از فتنه ۸۸ آنچنان به میدان آمد و مثل سابق پای کار انقلاب ایستاد. به همین دلیل هم بود که در این جایزه همیشه تعادل بین لهمیت فرم و محتوا برقرار میشد.
اما حالا که امیرحسین فردی در میان نیست، نویسنده‌ای برگزیده جایزه سال غنی‌پور می‌شود که حتی ابا داشته است در روزنامه‌اش درباره جایزه غنی‌پور بنویسد!
همه کسانی که دستی در برگزاری جایزه ادبی شهید غنی‌پور دارند حتما می‌دانند که این جایزه اگر میان اهالی ادبیات انقلاب قد راست کرد و به چشم آمد، بخاطر انقلابی بودن آن بود وگرنه در همان سالهای اولیه به خیل جوایز بی‌تاثیر و کم‌بسامد دیگر تبدیل میشد و نهایتا بعد از چند دوره برگزاری هم به خاطره‌ها می‌پیوست. حال نیز این افراد اگر هنر حفظ کردن این برند انقلابی بودن را در کنار حفظ حرمت ادبیات در جایزه غنی‌پور ندارند، بهتر است لااقل هنر حفظ خاطره نیک آن در ذهن اهالی ادبیات انقلاب را داشته باشند و مثل مردم بگویند که بخاطر احترام به امیرحسین فردی و تلاشهایش، و برای حفظ حرمت شهید غنی‌پور این جایزه دیگر برگزار نمی‌شود. مطمئنا علاقه‌مندان این جایزه هم با یادآوری خاطره‌های خوب این جایزه بیشتر خوش خواهند بود تا با دیدن تصاویر وصله‌های ناجور در میان برگزیدگان. یا اگر قرار است این جایزه هم به جایی برای حمایت و ضریب دادن به روشنفکران شود و جناح فرهنگی مومن را بی‌خیال شود، حداقل به صراحت این را اعلام کنند تا بقیه هم تکلیفشان را بدانند و تاریخ این جشنواره را از اینجا به بعد پای فردی و سیزده دوره قبل ننویسند!
