داخلی صفحه سیاسی آرشيو يادداشت

از فردوسی تا مهرآباد

بخش تعاملی الف - حمید مهاجرانی

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

۱- فردای روزی که سفارت انگلیس اشغال شد با چند نفر از بچه ها نشستیم و در مورد درستی یا نادرستی آن اتفاق بحث کردیم. عده ای مخالف و عده ای موافق بودند. سرانجام آن بحث این بود که آن کار درست بوده است. چندی بعد با فاکتورهای جدیدی که در مورد آن اتفاق به دستم رسید متوجه شدم اشتباه فکر می کردم و کار کار غلطی بوده است. گذشت و گذشت تا حضرت آقا هم اقدام دانشجویان را مورد نقد قرار دادند و از آن گلایه کردند. در گذشته هم اتفاقاتی از این دست افتاده بود که رهبر از آن انتقاد کردند..

۲- معمولا تصمیم گیری در مورد یک حرکت باید دو جنبه داشته باشد. اول مطمئن شدن از صحیح بودن حرکتی که قرار است انجام شود و سپس بررسی پیامدها و اتفاق هایی که می تواند به همراه داشته باشد. بر فرض درست و منطقی بودن حرکت دانشجویان در فرودگاه، گردانندگان اصلی این تجمع باید اتفاقات ناخواسته و احساساتی، و بهره برداری هایی که از این اتفاق حاصل می شد را پیش بینی می کردند و راهکارهای لازم برای آن را تدارک می دیدند.

۳- حرکت یک جانبه ی رسانه ها در پوشش این واقعه تا حدی بی انصافانه بود. سانسور خبری اصل اتفاق و درشتنمایی اتفاقات و تعبیرهای غیر واقع بینانه از مصادیق این بی انصافی است. البته با اینکه امپراطوری رسانه در ایران آن چنان که در کشورهای دیگر است شکل نگرفته ولی این اقدامی اولیه در شکل گیری آن و مشابه روزنامه های دوره اصلاحات بود.

۴- تندروی عده ای در جمع جماعت حزب اللهی همیشه اتفاقات تلخی را خلق کرده است. تندروی هایی که قبلا بیشتر از گروه هایی مثل انصار حزب ا... دیده می شد. باید به شدت مراقب بود که این تندرویها روزنه ای به مجموعه های دانشجویی باز نکند چرا که تناقضاتی می آفریند. قدم اول در این پیشگیری، محکوم کردن هرگونه حرکت خشونت آمیز نظیر پرتاب لنگه کفش است.

۵- به علت عدم مشخص بودن روش های اعتراض در ایران همواره با مشکل هایی روبرو بوده ایم ولی باید دانست که راه حل های مختلفی برای اعتراض وجود دارد و تجمع و شعار دادن تنها یکی از آن هاست. چه بهتر بود این اعتراض به روش های دیگری انجام می پذیرفت حال آن که خود این اعتراض هم به طور جداگانه جای سوال دارد. اینکه پس از یک سفر موفقیت آمیز که از سوی اشخاص مختلف هم تحسین شد، اعتراض یک تیم ۶۰ تا ۷۰ نفره در بدو ورود رئیس جمهور، چه پیام هایی برای طرف های مذاکره کننده دارد؟! و آیا نشانگر گسست و اختلاف و عدم اعتماد بین مردم و مسئولین تلقی می شود یا خیر. آیا بهتر نبود این اعتراض در بستری آرام و منطقی و پس از بازخوردهای مذاکره (رسوایی هرچه بیشتر آمریکا و رژیم غاصب اسرائیل) و گفتگوهای دو کشور ، به شکل خصوصی و یا حداقل در فضای مجازی منتشر می شد. و همچنین آداب نقد رعایت می شد. یعنی اینکه از نقاط قوت و موفقیت ها تشکر می شد و سپس اشتباهات گوشزد می شد تا این چنین همه چیز زیر سوال نرود. کاری که امامان جماعت، مسئولین کشوری و لشگری و همچنین مقام معظم رهبری به بهترین شکل انجام دادند.

۶- اگرچه اقداماتی که در فرودگاه در قبال دانشجویان انجام شد مذموم و مورد نقد است و تیم حفاظت و شخص ریاست جمهوری باید پاسخگوی رفتار خود باشند اما چنین رفتارهایی ریشه در اقدامات فردی و بعضا احساسی نیروهای حفاظتی و انتظامی دارد که نه تنها در این مورد بلکه بارها در مکانهایی مثل استادیوم ها و مراسم های خاص به چشم می خورد و باید هرچه زودتر اصلاح و برطرف شود.

۷- آمریکا و کشورهای غربی اگرچه با رفتارهای خود، حس اعتماد ما به خود برای حل دو طرفه ی مشکلات را از دست داده اند ولی باید دانست این کشورها در چند سال اخیر تحت نفوذ و فشار صهیونیست ها دست به اقدامات خصمانه زده اند و می توان با دیپلماسی موثر و اعمال نفوذ در آنها از فشار آنها کاست.