داخلی صفحه یادداشت بینندگان آرشيو يادداشت

۱

بازی از دست بازیگران خارج شد

بخش تعاملی الف - فرزانه زنگیان

شاید تاریخ بشری هرگز چنین صحنه هایی را به خود ندیده باشد، صحنه هایی آن چنان رقت انگیز و دردناک که خواهی نخواهی با چشمانی اشک آلود و قلبی غمگین باید نظاره گر آن بود. سخن از تصاویر، پلان ها و سکانس های فیلم ظاهرا تمام ناشدنی و بلندی است است که این روزها از طریق رسانه های مکتوب و تصویری آن را مشاهده می کنیم.

هزاران انسان بی گناه، مضطرب و درمانده از کشورهای مختلف خاورمیانه و آفریقا، جان شان را در کف دست گذاشته و از سرزمین مادری شان می گریزند، کودک، جوان، سالمند، پیر و حتی زنان باردار و مردانی که بر ویلچر نشسته اند، به دنبال یافتن حداقل امنیت و امکاناتی که از حقوق ابتدایی هر انسان شمرده می شود، در جاده ها و راه های آبی و خشکی مرزها سرگردانند.

مرزهایی که آنان را از خود می راند و به رویشان بسته می شود، مرزهایی که با سیم خاردار مسدود می شود تا تن های بی رمق شان را زخمی کند، مرزهایی که با قایق های بادی، گروه گروه در آب های نیلگونش غرق شان می کند و حتی پیکرهای بی جان شان را پس نمی دهد، مرزهایی که آن ها را به جزایر بدوی نشین و بد آب و هوای اقیانوس ها تبعید می کند، مرزهایی که جنازه های این مسافران نگون بخت را در تابوت های گران بها به نمایش می گذارد تا روشنفکرانش بر سر این تابوت ها، شعارهای حقوق بشری و دمکراسی و انسان دوستی سر داده و از وجدان درد رهایی یابند، بدون اینکه فعالیت اساسی و قابل توجهی در این مورد انجام دهند، مرزهای آتش افروز، بی رحم و پر مدعا، مرزهای دروغگویی که هرگز جز به منافع خود، به هیچ چیز دیگر نمی اندیشند و شهروندان کشورهای جنگ زده و از هم پاشیده ای چون سوریه، عراق، افغانستان، لیبی، سودان، چاد و .... همیشه برایشان حکم مهره های شطرنجی را داشته اند که در نهایت باید به نفع بازی های جنگ افروزانه و زیادت طلبانۀ آن ها کیش و مات شوند.

اما حالا مهره ها از صفحه شطرنج بیرون زده و به سوی مرزهای امن هجوم برده اند، مرزهایی که می اندیشیدند امنیت و آرامش و رفاه فقط حق شهروندان آنان است. بازیگران قدرتمند و ثروتمند کشورهای غربی که فکر می کردند جهان چون صحنۀ بازی های خشونت بار دیجیتالی و کامپیوتری و همواره به وسیلۀ ابزار کنترل کنندۀ قدرت و ثروت و تسلیحات پیشرفته جنگی و لابی گری های آنها قابل هدایت است، ناگهان غافلگیر شده اند.

امروز سیل مهاجرانی که حق خود را از زندگی می طلبند، از خاورمیانه و آفریقا به سوی غرب در جریان است. سران اتحادیۀ اروپا حالا هر روز گرد هم می آیند و مذاکره می کنند تا برای این به زعم خودشان بحران چاره ای بیندیشند. آمریکا هم به شکل های مختلف از ترکش های این بحران مصون نبوده و نخواهد بود.

شاید آن زمان که آمریکا و کشورهای پیشرفته صنعتی اروپایی، رادیکالیسم اسلامی را تحت عنوان مبارزه با شوروی سابق و یا حکومت های سرکش خاورمیانه ای و آفریقایی تقویت و تجهیز کردند و چون بذری نامبارک به خاک این سرزمین ها نشاندند و پرورش دادند، و آن هنگام که با ادعاهای بی اساس به خود اجازۀ لشکرکشی هوایی و دریایی و زمینی به کشورهای منطقه دادند، هرگز چنین روزهایی را در خواب هم نمی دیدند.

به درستی می توان گفت زمانی که رهبران اروپایی و امریکا تصمیم گرفتند که نقشه خاورمیانه و شمال آفریقا را تغییر دهند و مخاطرات درونی و ساختار اجتماعی و فرهنگی و سیاسی این مناطق را نادیده گرفتند، بذر این مهاجرت ها در زمین کاشته شد.

حالا از یک طرف داعش و القاعده و دیگر گروه های تند رو هر روز در گوشه ای از قاره های سبز و زیبا و پرنعمت غائله ای می آفرینند و از طرف دیگر پناه جویان بی پناه حق خود را برای داشتن یک زندگی بهتر در آن قاره ها می جویند و در حال حاضرکنترل بازی از دست بازیگران اصلی خارج شده است.

سیل پناهجویان آواره و گرسنه و دردمند که فعلاً هیچ قدرتی در جهان یارای مقابله با آنان را ندارد، بنیان های فرهنگی، اجتماعی ، اقتصادی و سیاسی کشورهای غربی را دچار تزلزل و تغییرات اساسی می کند، تغییراتی که لزوما مورد پسند سردمداران حکومت های غربی نخواهد بود.

دنیای نامتعادل و نامتوازنی که به دست این حکومت ها ساخته شده ، نمی تواند این نابسامانی را بیش از این متحمل شود. نمی شود در یک طرف این دنیا کودکان صبح ها با صدای انفجار خمپاره از خواب برخیزند واز گرسنگی و بیماری و آسیب های جنگ در آغوش مادران شان بمیرند و در طرف دیگر دنیا مردم صبحانه های محتوی چهار کیلو مواد غذایی Fat boy , baby breakfast نوش جان کنند و به دیدن رقص باله و شنیدن نواهای کلاسیک و مجلسی بروند.

آنچه که امروز در جهان اتفاق افتاده، دقیقا ناشی از سیاست های جنگ طلبانه و زیادی خواهانۀ حکومت هایی است که در غرب پیشرفتۀ صنعتی چشم به روی واقعیت ها بستند و هرگز این نکته به ذهن شان خطور نکرد که کفه های ترازوی عدالت جهانی نمی تواند برای همیشه این همه نامیزانی را تحمل کند و بالاخره رودهای کم آب خاورمیانه و آفریقا هم روزی طغیان خواهد کرد.