داخلی صفحه اقتصادی آرشيو يادداشت

۲

شهرستان ها بی پناه برابر بیمه گرهای تکمیلی

بخش تعاملی الف - سعید قاسمی زاده تمر

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

بعد از اجرای طرح سلامت وزارت بهداشت، تغییراتی در تعرفه خدمات درمانی بیمارستان ها (بخصوص بیمارستان های خصوصی) ایجاد شد. به گفته بیمه گرها، این تغییرات، شدت خطر برای بیمه گرهای پوشش دهنده خدمات درمانی را افزایش داده است.

بیمه گرها علاوه بر قراردادی که با بیمه گزاران (مردم خریدار بیمه) دارند قراردادهایی هم با بیمارستان ها منعقد می کنند. هنگامی که بیمه گزار به بیمارستان مراجعه می کند می تواند معرفی نامه ای از بیمه تکمیلی خود بگیرد و به بیمارستان ارائه نماید. در اینصورت طبق قرارداد بیمه گر- بیمارستان، هزینه های بیمار به طور مستقیم با بیمه گر تسویه می شود و البته تخفیف هایی نصیب شرکت بیمه گر می شود.

نکته جالب اینجاست که در مراجعه به شعبه بیمه گر در شهرستان متوجه می شوید جملات کذبی به بیمه گزار شهرستانی ارائه می شود نزدیک به این مضمون: «بیمارستان فلان، قراردادش را با ما لغو کرده است! لذا شما خودتان با بیمارستان حساب کنید ما به فاکتورهای شما پرداخت انجام دهیم». موقع تسویه با فاکتورهای بیمارستان در شعب بیمه که می رسد، هنر بیمه گزار هویدا می شود، «ما طبق تعرفه قبل از طرح سلامت با شما تسویه می کنیم و این تعرفه ها از طرف وزارت بهداشت است»!

نکته جالب تر این است که چنین مشکلی در تهران وجود ندارد ( و به سرعت حل و محو شد قبل از اینکه حسش کنیم) و هیچ مشکلی بین بیمه گر و بیمارستان ها و بالطبع با بیمه گزار بروز نمی کند.

اما اصل ماجرا چیست؟ و این سکوت خبری از چیست؟ چرا رسانه های کشور که از بیماری تمرکز در پایتخت رنج می برند به این مشکل نمی پردازند، آیا ایران فقط همین تهران است و بس؟ اگر چنین است، چرا باید از مشکلات ازدحام جمعیتی تهران و روند مهاجرتی به مرکز گلایه کنیم؟ قبول دارید که نمی شود هم به شهرستان ها بی تجهی کنیم و هم از مشکلات تهران (که نتیجه همان بی توجهی به شهرستان-هاست) ناله کنیم؟!

قبل از این که پای پاسخ دهندگان بیمه گر به بحث باز شود و اصل مطلب در میان استدلال های ذی نفعان قدرتمند (شرکت های بیمه، مجریان طرح سلامت، بیمارستان های خصوصی) گم شود باید این پرسش را مطرح کنیم که مشکلی که بیمه گر برای بیمه گذار ساکن شهرستان ها ایجاد می کند حقوقی است یا خلاء سیاستگذاری؟

به نظر می رسد از منظر بیمه گزاری (یعنی ما مردم) که سال ها حق بیمه پرداخت کرده است و در سال اخیر نیز قراردادی با شرکت بیمه برای پوشش دادن هزینه های درمانی اش بسته است مشکل فقط حقوقی است و شرکت بیمه گر نمی تواند با عدم ارائه معرفی نامه به بیمه گزار، هزینه های افزایش تعرفه بیمارستان را بر جیب کارمندیا کارگر بیمه گر تحمیل کند.

تاسف بار تر اینکه، همه سکوت کرده ایم و معلوم نیست در این دوماه چندهزار مستضعف در سکوت رسانه ها و بی مسوولیتی آشکار بیمه گران [و به احتمال زیاد بیمارستان های خصوصی] میلیاردها تومان متضرر شده اند. آشکار است که یکی از طرفین بیمه گران یا بیمارستان ها (و یا هر دو) در حال کارشکنی است. گذشت زمان و متضرر شدن بیماران به نفعشان است و احتمالا در چانه زنی با وزارت بهداشت منتظر سوئ استفاده از فشار مردم بیمه گزار هستند.

اما چرا اصل موضوع را گم کرده ایم؟ قراردادی حقوقی بین مردم (بیمه گزار) و شرکت های بیمه ای منعقد شده است. مگر بیمه جز برای پوشش دادن خطرات است. حال مخاطره یا به قول خودشان شدت خطر را کم برآورد کرده اند (می توانستند این افزایش قیمت ها را هم سال های قبل در نظر بگیرند و طبق نظر دوستانی که در صنعت بیمه دستی در محاسبات دارند، نرخ های بیمه ای در بازار رقابتی باید بسیار کاراتر و پایین تر از این مقادیر باشد!). آیا می توانند معرفی نامه به بیماران ندهند و بدتر از آن به مردم دروغ بگویند؟ قراردادی بین بیمه گر و بیمارستان های خصوصی بوده است و باید مثل قراردادهایی که در تهران هنوز پابرجاست (یا مجددا منعقد شده است) برجای بماند.

حال اختلافی حقوقی بین بیمارستان ها و شرکت های بیمه گر باقی است و احتمالا در گام بعدی بین بیمارستان ها و وزارت بهداشت. خودشان باهم حل کنند ولی نه با گذشت زمان و متضرر شدن مردم شهرستان های کشور که متاسفانه گویا صدایی در بین رسانه ها ندارند و نمایندگان مجلس نیز گویا پیگیر نمی شوند. چرا با بی مسوولیتی (و به نظر من با وقاحت تمام) مشکل را به مردم تسری می دهیم و نگران حق الناس نیستیم؟ آیا بیمه گرها بعد از حل مشکلاتشان، خسارات پوشش داده نشده به بیمه گزاران را جبران خواهند کرد؟ کسی هست به این قضیه خوش بین باشند؟

علاوه براین، قابل تکذیب نیست و شرکت های بیمه خوب می دانند بیمارستان ها در محاسبه حق درمان وقتی طرف بیمه (شخص حقوقی ) هستند دقیق تر حساب می کنند ولی از اشخاص حقوقی ارقام متفاوتی (مسلما بیشتر) طلب می کنند. حق من بیمار است که از این تخفیف-های از دست رفته هم بهرمند شوم اما چه کسی بیماران را از حق شان محروم می کند و از مواخذه هم نمی هراسد؟

مایلم یک بار دیگر برای خودم تکرار کنم شهرستان تهران نیز شهرستان است، تا کی سیاستگذار وطنی و رسانه وطنی از عبارت شهرستان برای جاهایی به غیر از تهران استفاده خواهد کرد، خدا می داند! من نیز این اشتباه را در عنوان متن تکرار کردم. بیایید از شعار همه جای ایران سرای من است گذر کنیم و مشکلات شهروندان سراسر وطن را پوشش رسانه ای دهیم.