کد مطلب: 231246
جایگاه منافع ملی در دلواپسی دو جناح
بخش تعاملی الف - احمد شیرانی تک آبی
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : پنجشنبه ۲۹ خرداد ۱۳۹۳ ساعت ۰۶:۳۸
پس از انتخابات ریاست جمهوری خرداد ۹۲ و انتخاب آقای دکتر حسن روحانی به عنوان رئیس جمهور اسلامی ایران سیاست خارجی و به صورت خاص پرونده هسته ای در اولویت کاری دولت جدید قرار گرفت.
دولت محترم کلید قفل مشکلات اقتصادی را بیشتر نه در داخل بلکه در خارج از کشور یافتند و تمام تلاش خود را به کار بستند تا به توافقی جامع با ۱+۵ دست یابند . مذاکرات فشرده ای که به توافقنامه ژنو منجر شد . دولتمردان و حامیانشان این توافق را یک دستاورد بزرگ در عرصه دیپلماسی می دانستند و سکان دار همیشه خندان دستگاه دیپلماسی را قهرمانی ملی دانسته که بار عظیمی را از دوش ملت برداشته است.
از آن سو منتقدین توافقنامه ژنو تصمیم گرفتند قبل از هر نوع برداشت یک سویه و اظهار نظری متن توافق نامه را مورد ارزیابی قرار دهند و سپس اعلام موضع کنند. اما در اقدامی عجیب تیم مذاکره کننده هسته ای متن توافق نامه را محرمانه دانستند. اما کار بدانجا کشیده شد که ظریف عنوان کرد اگر استیضاح هم شوم جزئیات مذاکرات را افشا نمی کنم. این در حالی بود که وزارت امور خارجه امریکا با انتشار fact sheet بر اختلافات منتقدین و موافقین توافق نامه ژنو افزود. کج سلیقگی صدا و سیما در رد درخواست مناظره بین منتقدین و موافقین توافق نامه ژنو و همچنین شکایت های پی در پی شورای امنیت ملی کشور از برخی نمایندگان مجلس و منتقدین رسانه ای این نزاع دو سویه را وارد فاز جدیدی کرد.
منتقدین با بررسی بند بند توافق نامه از عدم تناسب بین داده ها و ستانده ها انتقاد داشتند و از سویی اعمال تحریم ها از سوی امریکا به موازات دوره همکاری شش ماهه ، تاکید بر باقی ماندن تمامی گزینه ها روی میز و توقیف اموال بنیاد علوی و... را نشانه های روشنی از عهد شکنی ایالات متحده می دانستند. در چنین شرایطی بی سواد خواندن منتقدین توسط رئیس جمهور همگان را شوکه کرد. تا اینجای کار با اغماض می توان حق را به منتقدین توافق نامه داد. این رویه منجر به برگزاری همایشی تحت عنوان ما دل واپسیم توسط منتقدین توافق نامه ژنو شد.
از آن سو حملات توپ خانه ای رسانه های منتسب به دولت در مطبوعات، فضای مجازی و شبکه های اجتماعی به این همایش فضا را متشنج تر کرد. این سلسله اتفاقات دلواپسی را به وجه اشتراک دو جریان سیاسی اصلاح طلب و اصولگرا تبدیل نمود. بخشی از جریان اصولگرا دلواپس عزت و استقلال ملی شده بودند و جریان اصلاح طلب نیز دلواپس نقد دستاورد ژنو و آنچه که افراطی گری می نامیدند. آنچنان بر هم تاختند که این دلواپسی متقابل به موضوع اول کشور تبدیل شد. هم افراطی گری مذموم است و هم نقض عزت ملی. اما براستی مرجع تعیین کننده این دو مفهوم چه کسانی هستند ؟ مردم یا جریانات سیاسی؟
براستی جایگاه منافع ملی در کجای این منازعه مشمئز کننده قرار دارد؟ جریان حامی دولت توضیح دهد که مگر شعار دانستن حق مردم است از شعار های جریان مطبوع آنان نیست؟ آیا این بود تکریم منتقدین؟ آیا بهتر نبود به جای فحاشی رسانه ای در بدو کار وزارت امور خارجه با برگزاری نشست های تخصصی با منتقدین و یا دیالوگ و نه مونولوگ در محیط دانشگاه از تنش ها بکاهد؟ از آن سو منتقدین محترم که بیشتر از جبهه پایداری می باشند و همیشه خود را دغدغه مند تر از بقیه می دانند توضیح دهند جایگاه منافع ملی در بحبوحه مذاکرات کجا ست؟ آیا سوال از وزیر امور خارجه آن هم چند روز پیش از مذاکرات یعنی تقویت منافع ملی ؟ مگر در دولت قبل و زمانی که دکتر جلیلی مسئولیت پرونده هسته ای را به عهده داشت کسی در مجلس خواستار مناظره بین ایشان و تیم قبلی هسته ای در دولت اصلاحات شده بود که شما در این زمان حساس درخواست مناظره بین تیم قبلی هسته ای با آقای ظریف را آن هم در صحن مجلس کرده اید ؟ فاین تذهبون؟
برخی از اظهار نظر های شما با این بخش از سخنان مقام معظم رهبری چه سنخیتی دارد: ( هیچ کس نباید مجموعه مذاکره کنندگان ما را سازشکار بداند . این ها بچه های انقلابند. هیچ کس نباید ماموری که مشغول کار است را تضعیف کند. ما از مسئولین دیپلماسی خودمان قرص و محکم حمایت می کنیم ). براستی نسبت دو جریان فوق با منافع ملی که می بایست ورای منافع حزبی تعریف شود ، چیست؟ خواهش می کنیم به حقوق عموم مردم احترام بگذارید .اگر نقد از چارچوب اخلاق و انصاف خارج شود منتقد بدون آنکه خود بداند از مزر نقد عبور کرده و پا در حریم تخریب گذارده است.
این جدال های نا تمام باعث می شود اولویت های اساسی مردم از جمله تورم ، اشتغال ، مبارزه با مفاسد و .. به فراموشی سپرده شود. وقتی تنش های اینچنینی بر فضای رسانه ای غالب شود از برخی اخبار تکان دهنده از جمله رانت ۶۵۰ میلیون یورویی ایجاد شده برای فردی که ۱۰۰۰ میلیارد تومان به سیستم بانکی کشور بدهکار است به راحتی عبور می شود. سال روز فرمان هشت ماده ای حضرت آقا در بحث مبارزه با مفاسد اقتصادی با کمترین سطح مطالبه از سوی جریانات سیاسی و رسانه ای مواجه می شود. جماعت دلواپس (هر دو جناح ) چرا دلواپس این حجم از مفاسد اقتصادی نمی شوند. آیا می شود روزی هر دو جناح یک صدا در راستای منافع ملی برای عدالت یقه چاک کنند و در مبارزه با فساد از هم سبقت بگیرند؟
آیا آن روز خواهد رسید که این جریانات که مدام دم از مردم می زنند و از مردم هزینه می کنند به خواست و اراده توده های مستضعف جامعه گوش فرا دهند و محاکمه آقازاده های فاسد این زاده های زر، زور و تزویر و نابودی کانون های قدرت و ثروت را فریاد زنند؟ ما دلواپس گسترش فساد در بین مسئولین و صاحب منصبان هستیم . ما نگران فشار طاقت فرسای اقتصادی و رنج طبقه مستضعفیم . ما نگرانیم. آری ما دلواپس جریانات سیاسی هستیم که خواسته یا ناخواسته منافع ملی را به قربانگاه خواسته های سیاسی خود می برند. باید نسبت رفتار جریانات سیاسی با منافع ملی تعریف شود . آهای جماعت دلواپس لطفا اندکی هم منافع ملی را دریابید.
دولت محترم کلید قفل مشکلات اقتصادی را بیشتر نه در داخل بلکه در خارج از کشور یافتند و تمام تلاش خود را به کار بستند تا به توافقی جامع با ۱+۵ دست یابند . مذاکرات فشرده ای که به توافقنامه ژنو منجر شد . دولتمردان و حامیانشان این توافق را یک دستاورد بزرگ در عرصه دیپلماسی می دانستند و سکان دار همیشه خندان دستگاه دیپلماسی را قهرمانی ملی دانسته که بار عظیمی را از دوش ملت برداشته است.
از آن سو منتقدین توافقنامه ژنو تصمیم گرفتند قبل از هر نوع برداشت یک سویه و اظهار نظری متن توافق نامه را مورد ارزیابی قرار دهند و سپس اعلام موضع کنند. اما در اقدامی عجیب تیم مذاکره کننده هسته ای متن توافق نامه را محرمانه دانستند. اما کار بدانجا کشیده شد که ظریف عنوان کرد اگر استیضاح هم شوم جزئیات مذاکرات را افشا نمی کنم. این در حالی بود که وزارت امور خارجه امریکا با انتشار fact sheet بر اختلافات منتقدین و موافقین توافق نامه ژنو افزود. کج سلیقگی صدا و سیما در رد درخواست مناظره بین منتقدین و موافقین توافق نامه ژنو و همچنین شکایت های پی در پی شورای امنیت ملی کشور از برخی نمایندگان مجلس و منتقدین رسانه ای این نزاع دو سویه را وارد فاز جدیدی کرد.
منتقدین با بررسی بند بند توافق نامه از عدم تناسب بین داده ها و ستانده ها انتقاد داشتند و از سویی اعمال تحریم ها از سوی امریکا به موازات دوره همکاری شش ماهه ، تاکید بر باقی ماندن تمامی گزینه ها روی میز و توقیف اموال بنیاد علوی و... را نشانه های روشنی از عهد شکنی ایالات متحده می دانستند. در چنین شرایطی بی سواد خواندن منتقدین توسط رئیس جمهور همگان را شوکه کرد. تا اینجای کار با اغماض می توان حق را به منتقدین توافق نامه داد. این رویه منجر به برگزاری همایشی تحت عنوان ما دل واپسیم توسط منتقدین توافق نامه ژنو شد.
از آن سو حملات توپ خانه ای رسانه های منتسب به دولت در مطبوعات، فضای مجازی و شبکه های اجتماعی به این همایش فضا را متشنج تر کرد. این سلسله اتفاقات دلواپسی را به وجه اشتراک دو جریان سیاسی اصلاح طلب و اصولگرا تبدیل نمود. بخشی از جریان اصولگرا دلواپس عزت و استقلال ملی شده بودند و جریان اصلاح طلب نیز دلواپس نقد دستاورد ژنو و آنچه که افراطی گری می نامیدند. آنچنان بر هم تاختند که این دلواپسی متقابل به موضوع اول کشور تبدیل شد. هم افراطی گری مذموم است و هم نقض عزت ملی. اما براستی مرجع تعیین کننده این دو مفهوم چه کسانی هستند ؟ مردم یا جریانات سیاسی؟
براستی جایگاه منافع ملی در کجای این منازعه مشمئز کننده قرار دارد؟ جریان حامی دولت توضیح دهد که مگر شعار دانستن حق مردم است از شعار های جریان مطبوع آنان نیست؟ آیا این بود تکریم منتقدین؟ آیا بهتر نبود به جای فحاشی رسانه ای در بدو کار وزارت امور خارجه با برگزاری نشست های تخصصی با منتقدین و یا دیالوگ و نه مونولوگ در محیط دانشگاه از تنش ها بکاهد؟ از آن سو منتقدین محترم که بیشتر از جبهه پایداری می باشند و همیشه خود را دغدغه مند تر از بقیه می دانند توضیح دهند جایگاه منافع ملی در بحبوحه مذاکرات کجا ست؟ آیا سوال از وزیر امور خارجه آن هم چند روز پیش از مذاکرات یعنی تقویت منافع ملی ؟ مگر در دولت قبل و زمانی که دکتر جلیلی مسئولیت پرونده هسته ای را به عهده داشت کسی در مجلس خواستار مناظره بین ایشان و تیم قبلی هسته ای در دولت اصلاحات شده بود که شما در این زمان حساس درخواست مناظره بین تیم قبلی هسته ای با آقای ظریف را آن هم در صحن مجلس کرده اید ؟ فاین تذهبون؟
برخی از اظهار نظر های شما با این بخش از سخنان مقام معظم رهبری چه سنخیتی دارد: ( هیچ کس نباید مجموعه مذاکره کنندگان ما را سازشکار بداند . این ها بچه های انقلابند. هیچ کس نباید ماموری که مشغول کار است را تضعیف کند. ما از مسئولین دیپلماسی خودمان قرص و محکم حمایت می کنیم ). براستی نسبت دو جریان فوق با منافع ملی که می بایست ورای منافع حزبی تعریف شود ، چیست؟ خواهش می کنیم به حقوق عموم مردم احترام بگذارید .اگر نقد از چارچوب اخلاق و انصاف خارج شود منتقد بدون آنکه خود بداند از مزر نقد عبور کرده و پا در حریم تخریب گذارده است.
این جدال های نا تمام باعث می شود اولویت های اساسی مردم از جمله تورم ، اشتغال ، مبارزه با مفاسد و .. به فراموشی سپرده شود. وقتی تنش های اینچنینی بر فضای رسانه ای غالب شود از برخی اخبار تکان دهنده از جمله رانت ۶۵۰ میلیون یورویی ایجاد شده برای فردی که ۱۰۰۰ میلیارد تومان به سیستم بانکی کشور بدهکار است به راحتی عبور می شود. سال روز فرمان هشت ماده ای حضرت آقا در بحث مبارزه با مفاسد اقتصادی با کمترین سطح مطالبه از سوی جریانات سیاسی و رسانه ای مواجه می شود. جماعت دلواپس (هر دو جناح ) چرا دلواپس این حجم از مفاسد اقتصادی نمی شوند. آیا می شود روزی هر دو جناح یک صدا در راستای منافع ملی برای عدالت یقه چاک کنند و در مبارزه با فساد از هم سبقت بگیرند؟
آیا آن روز خواهد رسید که این جریانات که مدام دم از مردم می زنند و از مردم هزینه می کنند به خواست و اراده توده های مستضعف جامعه گوش فرا دهند و محاکمه آقازاده های فاسد این زاده های زر، زور و تزویر و نابودی کانون های قدرت و ثروت را فریاد زنند؟ ما دلواپس گسترش فساد در بین مسئولین و صاحب منصبان هستیم . ما نگران فشار طاقت فرسای اقتصادی و رنج طبقه مستضعفیم . ما نگرانیم. آری ما دلواپس جریانات سیاسی هستیم که خواسته یا ناخواسته منافع ملی را به قربانگاه خواسته های سیاسی خود می برند. باید نسبت رفتار جریانات سیاسی با منافع ملی تعریف شود . آهای جماعت دلواپس لطفا اندکی هم منافع ملی را دریابید.
کلمات کلیدی : احمد شیرانی تک آبی
