داخلی صفحه سیاسی آرشيو يادداشت

۱

مردم در حکومت دینی

بخش تعاملی الف - ناصر رسولی

در دنياي کنوني اعمال نظر مردم در عرصه سياست اعم از تعيين نوع حاکميت ومطالبه ونظارت مستمر بر عملکرد حاکم (که دموکراسي نام مي‌نهند) از حقوق مسلم آنان محسوب مي شود ومبناي مشروعيت نظامات سياسي مي‌باشد.

به گزافه نيست که بگوييم پايبندي به دموکراسي وملزومات تحقق آن يعني آزادي انديشه وبيان و احترام به حقوق شهروندي سبب شده تا در کشورهاي عامل (مشخصا اروپا و امريکا) نوعي ثبات وامنيت ساختاري حاکم و از قبل آن يک عزم و همسويي عمومي براي پويش راه پيشرفت و توسعه پديد بيايد.

با اندکي ژرف نگري در شريعت حقه ي اسلام که اعتقاد ما بر آن است که جامع ترين الگو براي تحقق آرمان شهر مطلوب بشريت است در مي‌يابيم که اصل دموکراسي جزء جدايي ناپذيراز آموزه‌هاي هاي سياسي-اجتماعي آن است.

در صدر اسلام و در جريان غزوه حنين هنگامي که اصحاب نسبت به نحوه تقسيم غنائم لب به شکوه گشودند و صريحا پيامبر را به نقض عدالت متهم ساختند آن بزرگمرد بدون ذره اي اکراه و در کمال متانت در مقام پاسخگويي برمي آيند و به جاي برخورد سلبي به برخورد اقناعي روي مي‌آورند.

از منظر اسلام مقبوليت عمومي و مشروعيت الهي متمم يکديگر مي باشند. در آيه ۴۸ سوره شوري خدا به پيامبر مي فرمايد: اگر از تو روي گردان شدند بر توحق سيطره اي بر آنان نيست و تو فقط پيام رسان خدايي. اين معنا قريب ۱۲بار در قران آمده است.

در عصر معاصر نيز امام خميني (رض) فتوايشان چنين است که "در عصر غيبت فقيه در جميع صور ولايت دارد ليکن تشکيل حکومت بستگي بر راي اکثريت مسلمين دارد. و بر اساس اين نگرش بود که انقلاب بنيان نهاده شد.