کد مطلب: 252449
کلسئوم اعدام
بخش تعاملی الف - آرمین عرب - کارشناسی ارشد جامعه شناسی
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : يکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۳ ساعت ۰۰:۰۰
در مقابل تلویزیون به اتفاق دوستی نشسته بودیم که در حال پخش خبری از دستگیری ارذل و اوباشی بود که چندی پیش به جرم اذیت و آزار شهروندان و حمل سلحه سرد دستگیر شدند و حکم دو نفر از آن چهار نفر اعدام اعلام شد، به یکباره دوست عزیز گفت: چه خوب که حکمشان اعدام شد! و خدا کنه که آن ... را در ملا ء عام اعدام کنن تا ما هم بریم یه کم اونجا کف و سوت ! بزنیم و در کنار این هم برای بقیه این فلان فلان شده ها درس عبرتی باشد.
به شدت به فکر فرو رفتم از درس عبرت که بگذریم و اینکه آیا با اعدام این افراد (حتی در صورت عدم نمایش عمومی) ایا عبرتی برای سایرین به وجود می آید یا خیر نیز عبور کنیم، کف و سوت زدن برای مرگ آدمی و ترویج خشونت حرفی جدی و ناراحت کننده است. نمایش اعدام در حضور مردم و اماکن عمومی ما را به یاد جنگ گلادیاتورها و سپری کردن و لذت بردن مردم از خون ریختن و سلاخی کردن چند انسان می اندازد؛ بله من که فکر می کنم این نیز مانند کلسئوم های روم باستان است و مردم حتی حاضرند هزینه کنند و صحنه مرگ آدمی را ببنیند که به هر دلیلی جان می دهد.
گواه تفکر من صف های طولانی و انبوهی از مردم است که از ساعت ها قبل از ساعات اولیه صبح برای اعدام افرادی با تنقلات حاضر می شوند و در برخی اوقات با کشیده شدن طناب دار نعره و عربده میزنند و یا دست کم سوت و دست می زنند، عجیب است بسیار عجیب است، ترسناک است بسیار ترسناک و ...
صحنه های اعدام، شلاق زدن و ... حتی یک خلاف کار و یا قاتل و متجاوز و ... آنقدر شیرین و دلربا نیست که جماعتی از ساعت ی دوازده بامداد در محل اعدام حضور به هم برسانند و تا ساعت پنج یا شش صبح تخمه و آجیل و پفک و چای و نسکافه بخورند و بعد هم به محض آوردن مجرم سوت و کف بزنند. ما به کجا رسیده ایم؟
چند درصد از این جماعت از اینکه اتفاق تلخی در شهر رخ داده که منجر به این مراسم شده زانوی غم بغل گرفته اند؟ چند درصد از این جماعت از این مراسم اینگونه برداشت می کنند که زخم های زیر پوست شهر از نقطه ای بیرون زده است؟ چند درصد از این جماعت به این فکر می کنند که فلسفه حضور آنها از ساعت ها قبل از مراسم که شبیه جنگ گلادیاتورها در زمان روم باستان شده چیست؟ تلخ تر از جنایت انجام شده حضور هزاران نفر تماشاچی این مراسم است.
به هر روی می بایست به این مسئله به صورت جدی برخورد کرد، در اینجا با نوع قصاص کاری ندارم زیرا که اعدام مرتبط با دستگاه قضا و قانون است.
به شدت به فکر فرو رفتم از درس عبرت که بگذریم و اینکه آیا با اعدام این افراد (حتی در صورت عدم نمایش عمومی) ایا عبرتی برای سایرین به وجود می آید یا خیر نیز عبور کنیم، کف و سوت زدن برای مرگ آدمی و ترویج خشونت حرفی جدی و ناراحت کننده است. نمایش اعدام در حضور مردم و اماکن عمومی ما را به یاد جنگ گلادیاتورها و سپری کردن و لذت بردن مردم از خون ریختن و سلاخی کردن چند انسان می اندازد؛ بله من که فکر می کنم این نیز مانند کلسئوم های روم باستان است و مردم حتی حاضرند هزینه کنند و صحنه مرگ آدمی را ببنیند که به هر دلیلی جان می دهد.
گواه تفکر من صف های طولانی و انبوهی از مردم است که از ساعت ها قبل از ساعات اولیه صبح برای اعدام افرادی با تنقلات حاضر می شوند و در برخی اوقات با کشیده شدن طناب دار نعره و عربده میزنند و یا دست کم سوت و دست می زنند، عجیب است بسیار عجیب است، ترسناک است بسیار ترسناک و ...
صحنه های اعدام، شلاق زدن و ... حتی یک خلاف کار و یا قاتل و متجاوز و ... آنقدر شیرین و دلربا نیست که جماعتی از ساعت ی دوازده بامداد در محل اعدام حضور به هم برسانند و تا ساعت پنج یا شش صبح تخمه و آجیل و پفک و چای و نسکافه بخورند و بعد هم به محض آوردن مجرم سوت و کف بزنند. ما به کجا رسیده ایم؟
چند درصد از این جماعت از اینکه اتفاق تلخی در شهر رخ داده که منجر به این مراسم شده زانوی غم بغل گرفته اند؟ چند درصد از این جماعت از این مراسم اینگونه برداشت می کنند که زخم های زیر پوست شهر از نقطه ای بیرون زده است؟ چند درصد از این جماعت به این فکر می کنند که فلسفه حضور آنها از ساعت ها قبل از مراسم که شبیه جنگ گلادیاتورها در زمان روم باستان شده چیست؟ تلخ تر از جنایت انجام شده حضور هزاران نفر تماشاچی این مراسم است.
به هر روی می بایست به این مسئله به صورت جدی برخورد کرد، در اینجا با نوع قصاص کاری ندارم زیرا که اعدام مرتبط با دستگاه قضا و قانون است.
کلمات کلیدی : آرمین عرب
