کد مطلب: 232152
راهنمای کتاب/ «دختر دیگر»؛ آنی ارنو، ترجمه دینا کاویانی؛ نشر همشهری
نامه هایی به یک دختر مرده
بخش فرهنگی الف، 5 خرداد 93
تاریخ انتشار : پنجشنبه ۵ تير ۱۳۹۳ ساعت ۱۵:۴۳
دختر دیگر
نویسنده: آنی ارنو
مترجم: دینا کاویانی
نشر همشهری، چاپ اول ۱۳۹۲
شمارگان ۱۵۰۰ نسخه
۶۰ صفحه، ۲۰۰۰ تومان
****
اغلب نویسندگان برای نوشتن آثارشان به سراغ تجربه های شخصی خود رفته و با تغییر آنها و یا قرار دادنشان در موقعیت های داستانی مختلف و همچنین با در آمیختن آنها با تخیلاتشان، از این خاطرات به عنوان منابعی در داستان نویسی بهره می برند. اما برخی از نویسندگان در این زمینه بسیار وابسته خاطرات خود هستند و کمتر از عنصر تخیل بهره می بردند و حتی گاه به خاطره نگاری هایی صرف با سبک و سیاق داستانی می پردازند؛ آنی ارنو از جمله چنین نویسندگانی ست که سهم تخیل در آثارش بسیار اندک و سهم خاطرات شخصی بسیار است.
ماجرای کتاب «دختر دیگر» مربوط به دختری است که خواهر نویسنده بود. آنی ارنو هرگز این خواهر را ندیده بود. زیرا پیش از تولد آنی، آن دختر در ۶ سالگی مرده بود. اما آنی در کودکی، از زبان مادرش که با یکی از همسایگان صحبت می کند، درباره او چیزهایی می شنود. مادر در توصیف دختر از دنیا رفته اش، از صفات دوست داشتنی و مهربان یاد می کند؛ صفاتی که هرگز به آنی نسبت داده نشده اند.
در آن روز مادر آنی به خانم همسایه می گوید که آنی از وجود چنین خواهری، و مرگ او کاملا بی خبر است، در صورتی که آنی تمام حرف های آن ها را شنیده بود. آنی این حرف را می‌شنود و در دل نگه می‌دارد اما حتی تا آخرین روزهای عمر مادرش هم لحظه‌ای با هم در این باره صحبت نمی‌کنند. انگار تابویی در میان باشد یا یک مرز و قانون نانوشته که درباره این موضوع نباید حرفی زد.
او در تمام سال‌های زندگی اش با خودش کلنجار می‌رود و سایه‌ای سنگین را بر روی زندگی اش حس می‌کند و از همین موضوعی که شاید برای خیلی‌ها کوچک باشد، کوه بزرگی می‌سازد. چه آنکه می‌فهمد خانواده‌اش فقط قصد داشتن یک فرزند داشته‌اند و چون دختر بزرگشان از دنیا رفته ارنو کوچک را به دنیا می‌آورند و به همین دلیل او در تمام زندگیش این حس را همراه خود می‌کشد که جای کس دیگری را گرفته و اگر خواهرش زنده بود، او دیگر نبود.
او در میان این نامه گریزی به خاطرات دوران کودکی اش و بیماری‌های متعددش می‌زند. از بیماری کزازش می‌گوید که او را تا پای مرگ برد، اما آب لوردی (چیزی شبیه آب دعای خودمان) که مادرش به دهانش می‌ریزد به همراه واکسن‌ها او را نجات می‌دهند. او در تمام عمرش از خودش می‌پرسد که چرا آب لورد برای او معجزه کرد و برای خواهرش نه و تنها نتیجه‌ای که می‌گیرد این است که او باید زنده می ماند تا بنویسد.
این کتاب نامه هایی است که آنی برای این خواهر هرگز ندیده اش می نویسد و در مجموع این نامه سعی دارد تا حس ناشناخته نسبت به خواهرش را بشناسد و آن را شرح دهد و اتفاقا زیبایی این کتاب در روایت ساده و جذاب همین حس است. ارنو در این کتاب سعی می‌کند از راه یک نامه به آشتی با خواهر نادیده‌اش برسد.
دو نکته ی قابل توجه در آثار آنی ارنو وجود دارد: نکته اول گسست میان خاستگاه اجتماعی اولیه اش و جایگاهی ست که در دنیای دانش و معلومات و عالمان پیدا کرد. نکته دوم سلطه ی مردانه بر جهان است. او با گریز از هر آنچه بوی تخیل دهد و با تکیه بر خاطرات و احساساتش سعی در بیان واقعیت دارد. ارنو بر این باور است که واقعیت بیش از تخیل به نوآوری در شکل منجر می شود.
داستانهای این نویسنده در تخیل، رویاپردازی و یا واقعیت گرایی صرف خلاصه نمی شود و در آن ارتباط تخیل با داستان زندگی فرد از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
آنی آرنو در آثارش از رویاهای دوران کودکی و نوجوانی بهره بسیار گرفته و گاه می کوشد از تغییر طبقه اجتماعی آدمها برای ایجاد کشمکش های روانی شخصیت های داستانش بهره ببرد. کش مکش هایی که به عنوان یک مکانیسم تدافعی در مواجهه با چالش ها و مسائل اجتماعی، بهترین وسیله برای بازسازی هویت نزد نویسنده محسوب می شوند.
آنی ارنو اول سپتامبر۱۹۴۰ در شهر لیل‌بون فرانسه در خانواده‌ای فقیر به دنیا آمد. در سال ۱۹۸۴ به خاطر اثر اتوبیوگرافی‌اش «جایگاه» موفق به دریافت جایزه رنودو شد. آنی با تکیه بر خاطرات کودکی‌اش در بقالی و کافه پدر و مادرش در ایوتو، تلاش آنها برای تغییر جایگاه اجتماعی‌شان و سپس تلاش خودش در ادامه راه آنها، دست به نگارش کتاب‌هایی زد که بیشتر مایه های اتوبیوگرافیک دارند؛ جایگاه (۱۹۸۳)، و شرم (۱۹۹۷)، آنچه شایع شده یا نشده (۱۹۷۷)، زنِ یخ زده (۱۹۸۱)، حادثه (۲۰۰۰)، از تاریکی‌ام بیرون نیامده‌ام (۱۹۹۷)، یک زن (۱۹۹۸)، کاربرد یک عکس (۲۰۰۵) از جمله معروف ترین آثار او به شمار می روند.
کتاب «جایگاه» اثر دیگری از همین نویسنده (آنی ارنو) با ترجمه: دینا کاویانی توسط انتشارات همشهری منتشر شده است.
نویسنده: آنی ارنو
مترجم: دینا کاویانی
نشر همشهری، چاپ اول ۱۳۹۲
شمارگان ۱۵۰۰ نسخه
۶۰ صفحه، ۲۰۰۰ تومان
****
اغلب نویسندگان برای نوشتن آثارشان به سراغ تجربه های شخصی خود رفته و با تغییر آنها و یا قرار دادنشان در موقعیت های داستانی مختلف و همچنین با در آمیختن آنها با تخیلاتشان، از این خاطرات به عنوان منابعی در داستان نویسی بهره می برند. اما برخی از نویسندگان در این زمینه بسیار وابسته خاطرات خود هستند و کمتر از عنصر تخیل بهره می بردند و حتی گاه به خاطره نگاری هایی صرف با سبک و سیاق داستانی می پردازند؛ آنی ارنو از جمله چنین نویسندگانی ست که سهم تخیل در آثارش بسیار اندک و سهم خاطرات شخصی بسیار است.
ماجرای کتاب «دختر دیگر» مربوط به دختری است که خواهر نویسنده بود. آنی ارنو هرگز این خواهر را ندیده بود. زیرا پیش از تولد آنی، آن دختر در ۶ سالگی مرده بود. اما آنی در کودکی، از زبان مادرش که با یکی از همسایگان صحبت می کند، درباره او چیزهایی می شنود. مادر در توصیف دختر از دنیا رفته اش، از صفات دوست داشتنی و مهربان یاد می کند؛ صفاتی که هرگز به آنی نسبت داده نشده اند.
در آن روز مادر آنی به خانم همسایه می گوید که آنی از وجود چنین خواهری، و مرگ او کاملا بی خبر است، در صورتی که آنی تمام حرف های آن ها را شنیده بود. آنی این حرف را می‌شنود و در دل نگه می‌دارد اما حتی تا آخرین روزهای عمر مادرش هم لحظه‌ای با هم در این باره صحبت نمی‌کنند. انگار تابویی در میان باشد یا یک مرز و قانون نانوشته که درباره این موضوع نباید حرفی زد.
او در تمام سال‌های زندگی اش با خودش کلنجار می‌رود و سایه‌ای سنگین را بر روی زندگی اش حس می‌کند و از همین موضوعی که شاید برای خیلی‌ها کوچک باشد، کوه بزرگی می‌سازد. چه آنکه می‌فهمد خانواده‌اش فقط قصد داشتن یک فرزند داشته‌اند و چون دختر بزرگشان از دنیا رفته ارنو کوچک را به دنیا می‌آورند و به همین دلیل او در تمام زندگیش این حس را همراه خود می‌کشد که جای کس دیگری را گرفته و اگر خواهرش زنده بود، او دیگر نبود.
او در میان این نامه گریزی به خاطرات دوران کودکی اش و بیماری‌های متعددش می‌زند. از بیماری کزازش می‌گوید که او را تا پای مرگ برد، اما آب لوردی (چیزی شبیه آب دعای خودمان) که مادرش به دهانش می‌ریزد به همراه واکسن‌ها او را نجات می‌دهند. او در تمام عمرش از خودش می‌پرسد که چرا آب لورد برای او معجزه کرد و برای خواهرش نه و تنها نتیجه‌ای که می‌گیرد این است که او باید زنده می ماند تا بنویسد.
این کتاب نامه هایی است که آنی برای این خواهر هرگز ندیده اش می نویسد و در مجموع این نامه سعی دارد تا حس ناشناخته نسبت به خواهرش را بشناسد و آن را شرح دهد و اتفاقا زیبایی این کتاب در روایت ساده و جذاب همین حس است. ارنو در این کتاب سعی می‌کند از راه یک نامه به آشتی با خواهر نادیده‌اش برسد.
دو نکته ی قابل توجه در آثار آنی ارنو وجود دارد: نکته اول گسست میان خاستگاه اجتماعی اولیه اش و جایگاهی ست که در دنیای دانش و معلومات و عالمان پیدا کرد. نکته دوم سلطه ی مردانه بر جهان است. او با گریز از هر آنچه بوی تخیل دهد و با تکیه بر خاطرات و احساساتش سعی در بیان واقعیت دارد. ارنو بر این باور است که واقعیت بیش از تخیل به نوآوری در شکل منجر می شود.
داستانهای این نویسنده در تخیل، رویاپردازی و یا واقعیت گرایی صرف خلاصه نمی شود و در آن ارتباط تخیل با داستان زندگی فرد از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
آنی آرنو در آثارش از رویاهای دوران کودکی و نوجوانی بهره بسیار گرفته و گاه می کوشد از تغییر طبقه اجتماعی آدمها برای ایجاد کشمکش های روانی شخصیت های داستانش بهره ببرد. کش مکش هایی که به عنوان یک مکانیسم تدافعی در مواجهه با چالش ها و مسائل اجتماعی، بهترین وسیله برای بازسازی هویت نزد نویسنده محسوب می شوند.
آنی ارنو اول سپتامبر۱۹۴۰ در شهر لیل‌بون فرانسه در خانواده‌ای فقیر به دنیا آمد. در سال ۱۹۸۴ به خاطر اثر اتوبیوگرافی‌اش «جایگاه» موفق به دریافت جایزه رنودو شد. آنی با تکیه بر خاطرات کودکی‌اش در بقالی و کافه پدر و مادرش در ایوتو، تلاش آنها برای تغییر جایگاه اجتماعی‌شان و سپس تلاش خودش در ادامه راه آنها، دست به نگارش کتاب‌هایی زد که بیشتر مایه های اتوبیوگرافیک دارند؛ جایگاه (۱۹۸۳)، و شرم (۱۹۹۷)، آنچه شایع شده یا نشده (۱۹۷۷)، زنِ یخ زده (۱۹۸۱)، حادثه (۲۰۰۰)، از تاریکی‌ام بیرون نیامده‌ام (۱۹۹۷)، یک زن (۱۹۹۸)، کاربرد یک عکس (۲۰۰۵) از جمله معروف ترین آثار او به شمار می روند.
کتاب «جایگاه» اثر دیگری از همین نویسنده (آنی ارنو) با ترجمه: دینا کاویانی توسط انتشارات همشهری منتشر شده است.
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
