کد مطلب: 238480
راهنمای کتاب/ «بعد دیگر نمیتوان خوابید»؛ ناتاشا امیری، نشر چشمه
کتابی که مردگان بنویسند این طور است!
بخش فرهنگی الف،28 مرداد 93
تاریخ انتشار : سه شنبه ۲۸ مرداد ۱۳۹۳ ساعت ۱۹:۲۷
بعد دیگر نمیتوان خوابیدنویسنده: ناتاشا امیری
نشر چشمه، چاپ اول ۱۳۹۳
شمارگان ۱۰۰۰ نسخه
۲۷۸ صفحه،۰۰۰ ۱۴ تومان
فروشگاه اینترنتی شهر کتاب، این کتاب را تا یک هفته پس از معرفی، با
۱۰% تخفیف ویژه عرضه میکند، در صورت تمایل
اینجا کلیک کنید.
****
در پشت جلد کتاب آمده: «در آخرین خوابی که از او دیدم کتابی را که بعد از مرگ نوشته بود، میخواندم، به سرعت ورق میزدم، صحنهها را درست میفهمیدم و همه چیز طبیعی بود. دوست داشتم بازهم بخوانم. اما به محض بیدارشدن حتا یک کلمه از آن چه خوانده بودم در یادم نماد. چون انگار از جنسی که میشناختم نبود. کتابی که مردگان بنویسند اینطور است...»
حسن انتخاب این بخش کوتاه از متن کتاب برای پشت جلد آن، خواننده را وسوسه میکند قدم به جهان داستانهای «بعد دیگر نمیتوان خوابید» بگذارد. همانگونه که لگوی ناشر و عنوان جهان تازه داستان، خیال خواننده را راحت میکند که در انتخاب خود اشتباه نکرده و اگر با ادبیات داستانی ایرانی هم دم خور باشد، نام ناتاشا امیری هم کم و بیش میتواند مشوقی برای خواندن این کتاب فرض شود.
امیری متولد ۱۳۴۹ است، در اوایل دهه هفتاد با غزاله علیزاده آشنا شد که از معدود نویسندگان زن مهم ادبیات معاصر در آن زمان محسوب می شد و این آشنایی مشوق او برای شروع داستاننویسی بود.
اولین مجموعه داستان ناتاشا امیری با عنوان «هولا...هولا» در سال ۱۳۸۰ چاپ شد. رمان «با من به جهنم بیا» و مجموعه داستان «عشق روی چاکرای دوم» آثاری هستند که پیش از مجموعه داستان «بعد دیگر نمیتوان خوابید»، به قلم او منتشر شده اند.
آثار این نویسنده جوايزی را نيز برايش به همراه داشته: جایزه داستان اولیهای خانه داستان، نامزدی جایزه بنیاد گلشیری و جایزه ادبی یلدا، جایزه سراسری مجله عصر پنجشنبه و ...
«بعد دیگر نمیتوان خوابید» از یازده داستان کوتاه با عناوین زیر تشکیل شده: پندارهای یک دکتر منزوی، مرگآباد، از چیزی که هستی بترس، تا اینجا... تا بعد، کوچههای تاریک پیچ در پیچ، از جنس غبار، خیابان «ب»، ارتفاع، بعد دیگر نمیتوان خوابید، کاکتوس، سیگار و هنرمند پسامدرن و اولین و آخرین بار.
ناتاشا امیری اگرچه در سالهای اخیر کمکارتر از گذشته به نظر میرسید، اما حالا مجموعهای پرو پیمان، با داستان هایی که علاوه بر ویژگیهای متفاوت مضمونی، از قالبهای فرمی متنوع و فکر شده برخوردارند، پیش روی مخاطب گذاشته است. از همین رو امیری زوایای دید متنوعی را برای روایت داستان هایش برگزیده، از زاویه دید اول شخص جمع (ما) تا زاویه دید سومشخص (با محدودیت های متفاوت) و زاویه دیده اول شخص که در ادبیات مدرن شکل پرطرفدارتری به شمار میرود.
«امیری» دربارهی این مجموعهداستان میگوید: «در این مجموعه سعی کردم در فرم و زبان دست به تجربههای جدیدی بزنم. یازده داستان در این مجموعه آمده است که هر کدام در نوع خود دغدغههای اجتماعی و مضامینی از این دست را در خود جای داده است.»
در داستان های این کتاب صرف نظر از تفاوتهای فرمی و حتی رواییشان میتوان خطوط درونی مشابهی را هم ردیابی کرد که حاصل نگاه خاص نویسنده است به انسان مدرن (و در برخی داستان ها تک افتادگی های جسمی و ذهنیاش) و سویههای مختلف موقعیت او در ارتباط با دنیاییست که شرایطی شکننده و آسیب پذیر را به او تحمیل کرده.
داستان های این مجموعه شاید حس و حال برخی از داستان های موفق قبلی ناتاشا امیری را نداشته باشد، اما در مجموع نشان پختگی و احاطه بیشتر او در داستاننویسی (به خصوص در ارتباط با تناسب فرم و محتوا و زبان) و خیز برداشتنش برای کسب جایگاهی خاص خود در ادبیات داستانی معاصر است.