کد مطلب: 255679
برای رفتن به این کشور باید جان سخت بود!
تاریخ انتشار : شنبه ۲۰ دی ۱۳۹۳ ساعت ۲۲:۰۸
با در نظر داشتن این سه توصیه بدانید که دارید به کشور فقیری می روید، چراکه میزان درآمد سرانه مردم در این کشور فقط ۲۴۰۰ دلار است، یعنی کمتر از روزی ده دلار برای هر نفر.
آغاز سال میلادی، روز استقلال کامرون و سخت‌ترین کار جهان بعد از کار در معدن، نوشتن از این کشور است! این را وقتی فهمیدم که داشتم مطالب مربوط به کامرون را در فضای مجازی می‌یافتم و می‌خواندم. وقتی در گوگل از کامرون می‌نویسی یا دیویدشان می‌آید که نخست‌وزیر دولت انگلیس باشد یا دیاز می‌آید که بازیگری در هالیوود. خیلی اگر بخواهد به تو لطف کند کامرونی در آریزونا یا تپه‌های کامرون در مالزی را هم به تو نشان می‌دهد.
اینجاست که می فهمی برخی وقت ها، قلب می تواند مظلوم ترین نقطه باشد و کامرون قلب آفریقاست. جایی برای رفتن از مرکز به غرب؛ جایی میان صحرا و جنگل، میان کوه و اقیانوس. جایی که می توان همه آفریقا را در یک کشور دید. واقعا چنین جایی چرا باید اینقدرغریب باشد؟
شاید دلیل ماجرا در عمر مردم این ناحیه نهفته باشد. یادتان باشد کامرون در فهرست امید به زندگی، آن آخرها ایستاده و دویست و دومین کشور جهان است. متوسط امید به زندگی در این کشور ۵۸ است؛ حدودا ده سال کمتر از ایران و ۲۰ سال کمتر از ژاپن. چرا؟ درگیری های داخلی و بیماری های ویروسی مثل ایدز این بلا را به سر مردم می آورد. با این وضعیت اولین توصیه برای شمایی که می خواهید به کامرون بروید این است: مراقب سلامت خود باشید.
با این حال بهتر است بیش از این نان کامرونی ها را آجر نکنیم. این کشور جان می دهد برای یک طبیعت گردی، آن هم وقتی بدانیم بشر خیلی به این طبیعت دست نزده است. سواحل کریبی با آب زلال و بکر بودن فوق العاده برای آرامش و البته لذت بردن از دریا خوب است؛ کوهستان کامرون در ارتفاع ۴۰۰۰ متری برای یک ورزش و طبیعت گردی حرفه ای و جنگل های جنوب برای شمایی که می خواهید سر از کار حدود ۵۰۰ گونه حیوانی این کشور درآورید. به این فهرست برخی مناطق مثل «علفزار» در شمال کشور را هم باید اضافه کنید. جایی که زمین سبز و آسمان آبی در افق به هم گره می خورد. شاید وجه تسمیه تپه های سبز مالزی هم به همین خاطر باشد. پس توصیه دوم؛ استفاده از طبیعت بکر کامرون است که این روزها در کمتر نقطه ای از جهان دیده می شود.
توصیه سوم؛ گردشگری انسانی و فرهنگی است. کشوری را تصور کنید که ۲۰۰ گروه قومی و مذهبی در آن زندگی می کنند. کامرون چنین جایی است و جان می دهد برای رفتن میان مردم و دیدن آداب و رسوم آنها و البته ثبت آن به هر روشی که دوست دارید؛ حتی سلفی! در فهرست فرهنگی باید کاخ لیمب و شهر فومبن را داشته باشید. اولی برای شناخت تاریخ کامرون نیازتان می شود و دومی برای هنر و صنایع دستی.
با در نظر داشتن این سه توصیه بدانید که دارید به کشور فقیری می روید، چراکه میزان درآمد سرانه مردم در این کشور فقط ۲۴۰۰ دلار است، یعنی کمتر از روزی ده دلار برای هر نفر. دولت ۷۰ درصد از بودجه را از بخش کشاورزی و با سود حاصل از تولید کاکائو و قهوه و البته در کنار آن به یمن وجود نفت تامین می کند. بنابراین شک نکنید که در کامرون میزان جرایم بالاست. از این رو توصیه چهارم این است که باید مراقب اموال و جان خود هم باشید. مخصوصا وقتی بدانید دارید به نزدیکی گروه بوکوحرام که در نیجریه سکنی دارد می روید.
چطور برویم؟
برای رفتن به کامرون باید جان سخت باشید. نخست باید از سفارت این کشور در تهران ویزا بگیرید. بعد از آن حدود هفت میلیون تومان خرج هواپیما کنید و سه میلیونی هم برای پنج روز اقامت در این کشور کنار بگذارید. در این شرایط ده میلیون تومان خرج یک سفر معمولی به کشوری غیرمعمولی است. آنقدر غیرمعمولی که هیچ شرکتی در ایران حاضر نمی شود برای آن توری بگذارد.
منبع: جام جم
آغاز سال میلادی، روز استقلال کامرون و سخت‌ترین کار جهان بعد از کار در معدن، نوشتن از این کشور است! این را وقتی فهمیدم که داشتم مطالب مربوط به کامرون را در فضای مجازی می‌یافتم و می‌خواندم. وقتی در گوگل از کامرون می‌نویسی یا دیویدشان می‌آید که نخست‌وزیر دولت انگلیس باشد یا دیاز می‌آید که بازیگری در هالیوود. خیلی اگر بخواهد به تو لطف کند کامرونی در آریزونا یا تپه‌های کامرون در مالزی را هم به تو نشان می‌دهد.
اینجاست که می فهمی برخی وقت ها، قلب می تواند مظلوم ترین نقطه باشد و کامرون قلب آفریقاست. جایی برای رفتن از مرکز به غرب؛ جایی میان صحرا و جنگل، میان کوه و اقیانوس. جایی که می توان همه آفریقا را در یک کشور دید. واقعا چنین جایی چرا باید اینقدرغریب باشد؟
شاید دلیل ماجرا در عمر مردم این ناحیه نهفته باشد. یادتان باشد کامرون در فهرست امید به زندگی، آن آخرها ایستاده و دویست و دومین کشور جهان است. متوسط امید به زندگی در این کشور ۵۸ است؛ حدودا ده سال کمتر از ایران و ۲۰ سال کمتر از ژاپن. چرا؟ درگیری های داخلی و بیماری های ویروسی مثل ایدز این بلا را به سر مردم می آورد. با این وضعیت اولین توصیه برای شمایی که می خواهید به کامرون بروید این است: مراقب سلامت خود باشید.
با این حال بهتر است بیش از این نان کامرونی ها را آجر نکنیم. این کشور جان می دهد برای یک طبیعت گردی، آن هم وقتی بدانیم بشر خیلی به این طبیعت دست نزده است. سواحل کریبی با آب زلال و بکر بودن فوق العاده برای آرامش و البته لذت بردن از دریا خوب است؛ کوهستان کامرون در ارتفاع ۴۰۰۰ متری برای یک ورزش و طبیعت گردی حرفه ای و جنگل های جنوب برای شمایی که می خواهید سر از کار حدود ۵۰۰ گونه حیوانی این کشور درآورید. به این فهرست برخی مناطق مثل «علفزار» در شمال کشور را هم باید اضافه کنید. جایی که زمین سبز و آسمان آبی در افق به هم گره می خورد. شاید وجه تسمیه تپه های سبز مالزی هم به همین خاطر باشد. پس توصیه دوم؛ استفاده از طبیعت بکر کامرون است که این روزها در کمتر نقطه ای از جهان دیده می شود.
توصیه سوم؛ گردشگری انسانی و فرهنگی است. کشوری را تصور کنید که ۲۰۰ گروه قومی و مذهبی در آن زندگی می کنند. کامرون چنین جایی است و جان می دهد برای رفتن میان مردم و دیدن آداب و رسوم آنها و البته ثبت آن به هر روشی که دوست دارید؛ حتی سلفی! در فهرست فرهنگی باید کاخ لیمب و شهر فومبن را داشته باشید. اولی برای شناخت تاریخ کامرون نیازتان می شود و دومی برای هنر و صنایع دستی.
با در نظر داشتن این سه توصیه بدانید که دارید به کشور فقیری می روید، چراکه میزان درآمد سرانه مردم در این کشور فقط ۲۴۰۰ دلار است، یعنی کمتر از روزی ده دلار برای هر نفر. دولت ۷۰ درصد از بودجه را از بخش کشاورزی و با سود حاصل از تولید کاکائو و قهوه و البته در کنار آن به یمن وجود نفت تامین می کند. بنابراین شک نکنید که در کامرون میزان جرایم بالاست. از این رو توصیه چهارم این است که باید مراقب اموال و جان خود هم باشید. مخصوصا وقتی بدانید دارید به نزدیکی گروه بوکوحرام که در نیجریه سکنی دارد می روید.
چطور برویم؟
برای رفتن به کامرون باید جان سخت باشید. نخست باید از سفارت این کشور در تهران ویزا بگیرید. بعد از آن حدود هفت میلیون تومان خرج هواپیما کنید و سه میلیونی هم برای پنج روز اقامت در این کشور کنار بگذارید. در این شرایط ده میلیون تومان خرج یک سفر معمولی به کشوری غیرمعمولی است. آنقدر غیرمعمولی که هیچ شرکتی در ایران حاضر نمی شود برای آن توری بگذارد.
منبع: جام جم
۱۳۹۳-۱۰-۲۰ ۲۲:۴۵:۰۳
يعني بر مبناي دلار سه هزار و پانصد تومان يك خانواده چهار نفره دو ميليون و هشتصد هزار تومان درامد ماهيانه دا ره كه احتمالا از بسياري خانواده هاي ما بالاتره. (2598753) (alef-3)
مرتضی
۱۳۹۳-۱۰-۲۱ ۰۸:۳۳:۲۳
درآمد سرانه یعنی تولید ناخالص داخلی تقسیم بر تعداد جمعیت کشور ، این درآمد سالانه ی متوسط هر فرد است نه ماهیانه ! (2599201) (alef-3)
آرش
۱۳۹۳-۱۰-۲۱ ۰۹:۱۳:۵۲
البته مردم اونجا خیلی کمتر درآمد دارن ولی اگه سرانه سالانه 2400 دلار باشه برای یه خانواده 4 نفره با در نظر گرفتن دلار 3500 تومنی میشه در سال 33600000 تومن که ماهی 2800000 تومن میشه . از لحاظ ریاضی حساب دوستمون درسته اما واقعیت چیزی وحشتناکتر از اونیه که تصور کنید (2599292) (alef-3)
۱۳۹۳-۱۰-۲۱ ۰۸:۱۹:۳۹
البته برای هر نفر در سال . شما اینو ضرب در 4 (تعداد متوسط خانوار) بکن و بعد تقسیم بر 12 تا در آمد ماهیانه هر خانوار رو بدست بیاری که همون دو میلیون و هشتصد هزار تومان میشه . که از خیلی از ما ها بیشتره (2599173) (alef-3)
۱۳۹۳-۱۰-۲۱ ۰۸:۲۰:۳۸
آقا اینا درآمدشون از ما بیشتره . اقامت نمیدن ما بریم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ (2599174) (alef-3)
۱۳۹۳-۱۰-۲۱ ۰۸:۲۵:۲۸
هرچی هست درامدانها از ما که در ایران هستیم بهتر است (2599183) (alef-3)
۱۳۹۳-۱۰-۲۱ ۰۸:۳۳:۰۶
روزی ده دلار برای ما میشه ماهی 1 میلیون تومن، تو ایران خیلیا حقوق 800 هزار تومن هم ندارن (میشه روزی 7.5 دلار) (2599199) (alef-3)
۱۳۹۳-۱۰-۲۱ ۰۸:۳۴:۱۷
ده دلار یعنی 35000
درآمد روزانه من الان حدود25000 است
بنابراین کسی نباید بیاد ایران؟ (2599202) (alef-3)
درآمد روزانه من الان حدود25000 است
بنابراین کسی نباید بیاد ایران؟ (2599202) (alef-3)
۱۳۹۳-۱۰-۲۱ ۰۹:۴۴:۲۹
من امنیت کشورم را با تمام دنیا عوض نمیکنم.به جای ناسپاسی برای فرج امام زمان عج دعا کنید (2599349) (alef-3)
۱۳۹۳-۱۰-۲۱ ۱۰:۰۱:۵۳
براي خانواده 3 نفره ما من واسه نصف اين درآمد هم كار ميكنم ... تازه مدرك دكتري هم دارم 2ساله با حقوق 400 هزار تومن حق التدريسم...!!! (2599384) (alef-3)
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
