کد مطلب: 243311
با غفور، كواچ، ولاسكو، در دالان بهشت
بخش تعاملی الف - سينا شهيدا
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : يکشنبه ۶ مهر ۱۳۹۳ ساعت ۱۲:۱۶
پشت همتتان گرم، مشت محكمتان كوبنده و فرياد بلندتان در جهان طنين افكن باد. لهستان، دالان بهشت شده است.
كوچه و خيابان، فدراسيون واليبال است و مير سعيد معروف براي حريف چيزي در حد غير ممكن. جايتان خالي در آن جاخالي ها كه سوهان روح غول هاي واليبال است.
موسوي ديوار چين يعني عبور ممنوع يعني اين طرف ايران است و بايد براي ورود به سرزمين يلان اجازه بگيري و غفور بمب افكن خستگي ناپذير كارزارهاي دشوار. پسر ابرو پيوسته كه تا شماره ۲۵ پيوسته در حال بمباران مناطق شش گانه سرزمين حريف است. غفور در مصاف صرب ها قتل عام راه انداخت و يك تنه آتش بيار معركه بود.
ميرزاجان پور وقتي آبشار مي زد هفتاد ميليون يا علي را با خود يدك مي كشيد و فرهاد قائمي يعني يك دنيا غيرت قوم تركمن.
از دريافت هاي ظريف، سرويس هاي بي نقص غلامي و تشكري و عزم بلند مهدوي و محمودي وعبادي پور چه بگويم كه هريك داستاني شنيدني است.
در هياهوي واليبال، وقتي در مسابقه فوتبال اميدها، به ويتنام آن گونه تحقير آميز باختيم، كسي براي فوتبال تره هم خرد نكرد چون ديگر ذائقه ها تغيير كرده است.
وقتي مانند عصر حجر از در و ديوار بر پرسپوليس نيمه جان تاختند و يك كودتا به راه انداختند، براي عزاداري بر آن مرحوم حتي وقت و ناي گريستن نداشتيم.
آمدن و ثبت قرارداد كيروش بازتاب چنداني نداشت چون حواسمان جاي ديگر بود. آن روزها مركز ثقل ورزش، در دل و ذهن ايراني ها فقط شده بود لهستان.
چهارشنبه ي بازي با آلمان داغ تر از چهارشنبه سوري شده است. همه براي تماشاي واليبال لحظه شماري مي كنند. بين داورزني و عموكفاش زمين تا آسمان فاصله افتاده است.
رسانه هاي ورزشي كه اين سال ها معتاد فوتبال بي خاصيت و بي ثمر شده اند آرام آرام به احترام واليبال كلاه از سر بر مي دارند.
ما قدم به باشگاه بزرگان واليبال گذاشته ايم. كانال هائي حفر كنيد و درصدي از پول هاي به چاه ريخته ي فوتبال را خرج واليبال پر ثمر كنيد.
دم ولاسكو گرم كه زحمات اسلوبودان را كامل كرد. پوستر هاي خوليو را بر ديوار خاطرات خود بچسبانيد كه شب بازي با آمريكا، خيلي ايراني شده بود.
از سانسورهاي كلافه كننده عمو عزت و دوستان كه بگذريم ولي دست صدا و سيما درد نكند كه بجز كارشناسان، بقيه را به كم نظر دادن و كم گفتن وادار كرده بود. آخه خيلي زور داشت طرف شنبه ها كارشناس كشتي و يكشنبه ها كارشناس واليبال و نيز مجري پياده روي همگاني است و روانشناس، مربي اخلاق، توصيه گر هم هست و خلاصه مثل آمپول دگزامتازون براي هر دردي دواست و بي خيال همه چيز روي اعصاب يك ملت سوهانكاري مي كند ولي انصافا" اين اواخر اين اظهار و ابراز فضل ها كمي كمتر شده بود و كارشناسان بيشتر تحليل مي كردند تا مجريان همه فن حريف.
از لهستان تا بهشت سه – چهار ايستگاه بيشتر نمانده است. شايد همين جا بهشت است كه هست. تعصب پسران پارسي بيش از توقعات و انتظارات بوده است. كسي نمي گويد شكست از آلمان يا فرانسه آخر دنياست. همه اهل منطق و واقعيتند. همه به همت اين شيرمردها درود مي فرستند و قدردان آنها هستند.
يادش بخير. مسير صعب العبوري بود. در مسير دشوار رستگاري با استاد ولاسكو چند منزل طي طريق كرديم تا راه و رسم بزرگي را ياد بگيريم.
وقتي پيرمرد به عشق وطن با ما خداحافظي كرد و رفت دست و دلمان لرزيد، زيرا فكر مي كرديم مداد جادوست كه وقتي نباشد ديكته را صفر مي گيريم.
ولي او به ما املا را ياد داده بود و اين بهترين زمان بود كه بفهميم خودمان ديكته را بيست مي گيريم نه مداد جادو. كواچ جوان با سيماي يخي اش اثري از حرارت آن مرد آرژانتيني نداشت. اما محكم ايستاد با اصالت تدبير و حاشيه ي هيجان او به دقت درياي استعداد آريائي ها را رصد كرد، بر كشتي غرور، بادبان پارسي را برافراشت تا به فتح سرزمين هائي وسيع تر بپردازد.
از ايتاليا تا برزيل و آمريكا تا صربستان و لهستان و روسيه، همه از ما حساب مي برند.
كوچه و خيابان، فدراسيون واليبال است و مير سعيد معروف براي حريف چيزي در حد غير ممكن. جايتان خالي در آن جاخالي ها كه سوهان روح غول هاي واليبال است.
موسوي ديوار چين يعني عبور ممنوع يعني اين طرف ايران است و بايد براي ورود به سرزمين يلان اجازه بگيري و غفور بمب افكن خستگي ناپذير كارزارهاي دشوار. پسر ابرو پيوسته كه تا شماره ۲۵ پيوسته در حال بمباران مناطق شش گانه سرزمين حريف است. غفور در مصاف صرب ها قتل عام راه انداخت و يك تنه آتش بيار معركه بود.
ميرزاجان پور وقتي آبشار مي زد هفتاد ميليون يا علي را با خود يدك مي كشيد و فرهاد قائمي يعني يك دنيا غيرت قوم تركمن.
از دريافت هاي ظريف، سرويس هاي بي نقص غلامي و تشكري و عزم بلند مهدوي و محمودي وعبادي پور چه بگويم كه هريك داستاني شنيدني است.
در هياهوي واليبال، وقتي در مسابقه فوتبال اميدها، به ويتنام آن گونه تحقير آميز باختيم، كسي براي فوتبال تره هم خرد نكرد چون ديگر ذائقه ها تغيير كرده است.
وقتي مانند عصر حجر از در و ديوار بر پرسپوليس نيمه جان تاختند و يك كودتا به راه انداختند، براي عزاداري بر آن مرحوم حتي وقت و ناي گريستن نداشتيم.
آمدن و ثبت قرارداد كيروش بازتاب چنداني نداشت چون حواسمان جاي ديگر بود. آن روزها مركز ثقل ورزش، در دل و ذهن ايراني ها فقط شده بود لهستان.
چهارشنبه ي بازي با آلمان داغ تر از چهارشنبه سوري شده است. همه براي تماشاي واليبال لحظه شماري مي كنند. بين داورزني و عموكفاش زمين تا آسمان فاصله افتاده است.
رسانه هاي ورزشي كه اين سال ها معتاد فوتبال بي خاصيت و بي ثمر شده اند آرام آرام به احترام واليبال كلاه از سر بر مي دارند.
ما قدم به باشگاه بزرگان واليبال گذاشته ايم. كانال هائي حفر كنيد و درصدي از پول هاي به چاه ريخته ي فوتبال را خرج واليبال پر ثمر كنيد.
دم ولاسكو گرم كه زحمات اسلوبودان را كامل كرد. پوستر هاي خوليو را بر ديوار خاطرات خود بچسبانيد كه شب بازي با آمريكا، خيلي ايراني شده بود.
از سانسورهاي كلافه كننده عمو عزت و دوستان كه بگذريم ولي دست صدا و سيما درد نكند كه بجز كارشناسان، بقيه را به كم نظر دادن و كم گفتن وادار كرده بود. آخه خيلي زور داشت طرف شنبه ها كارشناس كشتي و يكشنبه ها كارشناس واليبال و نيز مجري پياده روي همگاني است و روانشناس، مربي اخلاق، توصيه گر هم هست و خلاصه مثل آمپول دگزامتازون براي هر دردي دواست و بي خيال همه چيز روي اعصاب يك ملت سوهانكاري مي كند ولي انصافا" اين اواخر اين اظهار و ابراز فضل ها كمي كمتر شده بود و كارشناسان بيشتر تحليل مي كردند تا مجريان همه فن حريف.
از لهستان تا بهشت سه – چهار ايستگاه بيشتر نمانده است. شايد همين جا بهشت است كه هست. تعصب پسران پارسي بيش از توقعات و انتظارات بوده است. كسي نمي گويد شكست از آلمان يا فرانسه آخر دنياست. همه اهل منطق و واقعيتند. همه به همت اين شيرمردها درود مي فرستند و قدردان آنها هستند.
يادش بخير. مسير صعب العبوري بود. در مسير دشوار رستگاري با استاد ولاسكو چند منزل طي طريق كرديم تا راه و رسم بزرگي را ياد بگيريم.
وقتي پيرمرد به عشق وطن با ما خداحافظي كرد و رفت دست و دلمان لرزيد، زيرا فكر مي كرديم مداد جادوست كه وقتي نباشد ديكته را صفر مي گيريم.
ولي او به ما املا را ياد داده بود و اين بهترين زمان بود كه بفهميم خودمان ديكته را بيست مي گيريم نه مداد جادو. كواچ جوان با سيماي يخي اش اثري از حرارت آن مرد آرژانتيني نداشت. اما محكم ايستاد با اصالت تدبير و حاشيه ي هيجان او به دقت درياي استعداد آريائي ها را رصد كرد، بر كشتي غرور، بادبان پارسي را برافراشت تا به فتح سرزمين هائي وسيع تر بپردازد.
از ايتاليا تا برزيل و آمريكا تا صربستان و لهستان و روسيه، همه از ما حساب مي برند.
کلمات کلیدی : سينا شهيدا
نیلوفر
۱۳۹۳-۰۷-۰۶ ۱۲:۳۸:۰۸
فوق العاده بود.واقعا که یک تار موی هر یک از این بچه را باید طلا گرفت که اینقدر با غیرتند و سختکوش ولی ای کاش مثل تیم های برتر دنیا از لحاظ بدنسازی رو بچه ها کار می کردن و هزینه می کردن که اینقدر مصدومیت ها زیاد نبود و بچه ها اینقدر ضعیف نمی شدن. (2396058) (alef-10)
حسین
۱۳۹۳-۰۷-۰۷ ۰۹:۴۹:۴۳
البته همه این پسران ایرانی پارسی نیستند (2398012) (alef-13)
