کد مطلب: 235931
روز از نو
بخش تعاملی الف - محمدحسین نجفی
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : دوشنبه ۶ مرداد ۱۳۹۳ ساعت ۱۲:۵۴
جام جهانی تمام شد. مثل همه ی جام های جهانی گذشته. این بازی ها هم در تاریخ ذهنمان حک می شود تا هر موقع از آن ها صحبت کنیم برایمان لذت بخش باشد.
این که احتمالا بعدا با هم کل بگذاریم که فرانسه-سوییس ۶-۲ شد یا ۵-۲. برای فرزندان و نوه هایمان تعریف کنیم که ما جام جهانی ۲۰۱۴ را هم دیده ایم درست مثل ۲۰۱۰ و ۲۰۰۶ و ۲۰۰۲ و .. همین...واقعا قرار است چه چیزی غیر از تماشای مسابقات زیبا نصیبمان می شود. حداقل این که فدراسیون فوتبالمان درس بگیرد که چطور می توان با یک برنامه ریزی مسیر موفقیت را پیمود. این که مربیان ما یاد بگیرند که می توان یک تیم متوسط مثل کاستاریکا، الجزایر یا کلمبیا را طوری ساخت که یقه ی تیم های بزرگ را بگیرند. این که می شود با یک تعویض سرنوشت قهرمانی را تغییر داد.
این که بازیکنان فوتبالمان بفهمند بازیکن باید جاه طلب باشد نه ته آرزوهایش حضور در تیم های عربی. این که ما راضی نشویم به فوتبال تیم قلعه نویی با سبک ۳۰ سال قبل و بازی های بی کیفیت تیم دایی. این که سقف آرزوها و رویاهایمان به اندازه ی سقف اتاق نباشد.
دوباره لیگ با مربیانی که بعید است در تفکرات خود تغییرات چندانی ایجاد کنند. با بازیکنانی که بعید است در میزان توانایی و آمادگی شان تغییری احساس کنیم. با تیم هایی که احتمالا بازهم میانگین سنی شان ۳۰ باشد. دوباره لیگ، دوباره استادیوم های خراب و دوباره ما که غیر ممکن است سقف آرزوهایمان را بلند کنیم.
این که احتمالا بعدا با هم کل بگذاریم که فرانسه-سوییس ۶-۲ شد یا ۵-۲. برای فرزندان و نوه هایمان تعریف کنیم که ما جام جهانی ۲۰۱۴ را هم دیده ایم درست مثل ۲۰۱۰ و ۲۰۰۶ و ۲۰۰۲ و .. همین...واقعا قرار است چه چیزی غیر از تماشای مسابقات زیبا نصیبمان می شود. حداقل این که فدراسیون فوتبالمان درس بگیرد که چطور می توان با یک برنامه ریزی مسیر موفقیت را پیمود. این که مربیان ما یاد بگیرند که می توان یک تیم متوسط مثل کاستاریکا، الجزایر یا کلمبیا را طوری ساخت که یقه ی تیم های بزرگ را بگیرند. این که می شود با یک تعویض سرنوشت قهرمانی را تغییر داد.
این که بازیکنان فوتبالمان بفهمند بازیکن باید جاه طلب باشد نه ته آرزوهایش حضور در تیم های عربی. این که ما راضی نشویم به فوتبال تیم قلعه نویی با سبک ۳۰ سال قبل و بازی های بی کیفیت تیم دایی. این که سقف آرزوها و رویاهایمان به اندازه ی سقف اتاق نباشد.
دوباره لیگ با مربیانی که بعید است در تفکرات خود تغییرات چندانی ایجاد کنند. با بازیکنانی که بعید است در میزان توانایی و آمادگی شان تغییری احساس کنیم. با تیم هایی که احتمالا بازهم میانگین سنی شان ۳۰ باشد. دوباره لیگ، دوباره استادیوم های خراب و دوباره ما که غیر ممکن است سقف آرزوهایمان را بلند کنیم.
کلمات کلیدی : محمدحسین نجفی
