اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
بعد از سخنان حسن روحانی در زنجان مبنی بر لزوم پذیرش توبه حرّهای زمان بسیاری از طرفداران و منتقدان دولت آن را به سران فتنه مربوط دانستند اما آیا واقعا منظور حسن روحانی همین بود؟
حسن روحانی فرد زیرکی است. او از سوی برخی طرفدارانش به خاطر وعده ای که درباره رفع حصر داده است زیر فشار است اما از طرف دیگر به خوبی می داند که رفع حصر معلوم نیست در شرایط فعلی که دولت اقتصادی او بیش از هر چیز به آرامش نیاز دارد، مفید بل خالی از ضرر باشد. لذا سعی می کند در پرده سخن بگوید و با نوع دفاعش از رفع حصر، به منتقدان نیز بهانه لازم برای دفاع از حصر را بدهد. بدون آنکه چیزی را از دست بدهد. چطور؟
هم اکنون دولت گزینه پیشنهادی خود را برای وزارت علوم معرفی کرده و رای نیاورده است و چنانکه مستحضرید ایشان هم چندان بری از اتفاقات سال۸۸ نبود یا لااقل جای گیر دادن داشت. در چنین وضعی حسن روحانی ترجیح می دهد با طرح کردن مسأله بخشش و اشاره به بخشش حر از سوی امام به حداقل هدف خود برسد. یعنی وقتی منتقدان مطابق میل آقای روحانی، منظور وی را سران فتنه تفسیر می کنند، او و طرفدارانش در واقع یک قدم جلو آمده اند و راحت تر از دیگرانی که از سران فتنه نبودند بلکه فقط اشتباهاتی در آن دوران داشته اند، حمایت می کنند. افکار عمومی نیز با این شکل طرح مسأله از سوی رئیس جمهور و آن نحو انتقاد از سوی منتقدین کاملا آماده پذیرش لزوم بخشش، حداقل خاطیان جزیی شریک در فتنه ۸۸ خواهند شد. بعید نیست این چیزی باشد که رئیس جمهور و تیم مشاوران او که استادان جنگ روانی وتبلیغاتی هستند، دنبال می کنند.
اما در این باره نکته مهمی وجود دارد که نباید در گیرودار این جنگ روانی فراموش شود. نکته ای که به نظر می رسد هر ذهن منصفی خارج از بغض و محبت ها بتواند بر آن صحه بگذارد.
و آن اینکه جناب روحانی در طرح توبه حرّ اعمال سلیقه کرده اند و آن را چنان که بتوان مستمسک قرار داد روایت کرده اند. پذیرش توبه حر همه ماجرا نبود و نمی توان با درشت کردن آن بی خیال بقیه ماجرا شد. همه ماجرا عبارت است از خطای حرّ که البته همراه با ادب و متانت او بود و بعد بازگشت او به جبهه امام که معنایش بودن در کنار امام تا شهادت بود و در نهایت بخشش امام و فرستادن او به جنگ که منجر به فداکاری تمام عیار حرّ در راه سیدالشهدا علیه السلام و شهادت او شد. اما آیا این ماجرا بر هیچ کدام از خاطیان ۸۸ صدق می کند؟ تاکید می کنم: هیچ یک از کسانی که در سال ۸۸ با طرح تقلب و دامن زدن به توهم و سوء تفاهم عده ای ایران را دچار هزینه کردند صراحتا از مردم عذر خواهی کرده اند و علاوه بر آن با قرار گرفتن در طرف مقابل جبهه سابق خود به نبرد با آن ها پرداخته اند؟ و اگر نه باید پرسید: پس این چه توبه ای و این چه جور حرّی است؟
البته همه این ها بر فرض آن است که تشبیه دکتر روحانی را بپذیریم و دو طرف دعوای ۸۸ را به دوطرف جدال عاشورا مانند سازیم که این خود حکایت از بزرگی جرم خاطیان در نگاه آقای روحانی دارد واگر نتوانند اصل توبه مورد ادعا را ثابت کنند باید به بقیه لوازم تشبیه خود پاشند. (چیزی که حسن روحانی را دربرابر فتنه بسیار جلوتر از سرسخت ترین مخالفان دولت قرار می دهد!)
و در نهایت توجهتان را به این سوال جلب می کنم که به راستی چرا دکتر روحانی برای دفاع از رفع حصر (با فرض آنکه ایشان واقعا نظرشان همین باشد که جای بحث دارد) بیشتر بر عفو پای می فشارد تا چیزهای دیگر مثل غیرقانونی بودن حصر (که این هم جای گفتگوی بسیار دارد) و لزوم محاکمه سران فتنه و...؟ آیا در این موضع ایشان نکته ای نهفته است؟!
