در شبی بهاری تک و تنها در قامت پیاده ای رنگین پوش از خیابان ورزش گذشته و پای در تنها سینمای شهرمان گذاشتم. می خواستم فیلمی را ببینم که شبیه به ارباب حلقه ها (شما بخوانید فیلم ها) در کوی و برزن، سیما و صدا و در همه جا تبلیغ می کند و تابحال نیز نزدیک به ۳میلیارد فروخته است و همزمان عده کثیری را سرگرم و جمعی را ناراحت و گروهی را خوشحال می کند.

اینکه چرا این فیلم می فروشد دلایل متعدد دارد. اینکه با همه چیز و همه کس از روحانیت معظم گرفته تا دفاع مقدس و حتی پوشش خاص زنانه! به راحتی می تواند شوخی کند و بسیاری از مسائل را بخصوص جنگ را جوک ببیند و از دیالوگ هایی سخیف استفاده کند. می تواند آن همه رشادت ها و از جان گذشتگی های عاشقانه را عشق هایی صرفا زمینی فرض کند و همه چیز را به آن گره بزند. " معراجی ها" فیلم نیست، سینما نیست بلکه جوک است و سازنده اش به تعبیر استاد داریوش ارجمند جوک ساز و مردم در این روزها رفته اند که جوک ببینند و نه فیلم و من نیز از این قاعده مستثنی نیستم.

من به عنوان یک نسل چهارمی که نه جنگ را دیده ام و نه جبهه را و البته معراجی ها را دیده ام میتوانم قسم بخورم که شیوه جنگیدن و مبارزه کردن و به تعبیری دیگر شمشیر کشیدن حساب دارد و کتاب و اسلام نیز شیوه و روش اش اینگونه نیست که با بی ترمزی و عده ای را این ور خط فرستادن و گروهی را آن طرف فرستادن و در میانه ظهر! بیعت برداشتن و با یکسری سکانس ها و صحنه های تکراری معنویت زودگذر کاذب ایجاد کردن بخواهد بیننده را تحت تاثیر قرار دهد و یا بخواهد بجنگد و یا فیلم بسازد! دفاع مقدس باکری ها و باقری ها و همت ها داشت و تا آنجا که من خوانده ام تا آنجا که امکانات بود همه چیز با نقشه و طراحی بود نه اینکه آی گردان ما باید برویم و حواسشان را پرت کنیم تا بشویم "معراجی ها"...!

الف