الف - "به من چه؟" در نظام طلبه سازی ما

امام جمعه بندرعباس هفته گذشته در صدر انتقاد رسانه ها بود. پاسخ وی به درخواست کارگران المهدی و اینکه "حق باهرکسی است به من ربطی ندارد" باعث شد اعتراضات گسترده ای نسبت به سخنان این بزرگوار ایجاد شود.

برداشت اولیه این بود که گرچه انتقادها حق است اما احتمالا واکنش امام جمعه ناشی از عصبانیت بوده است. اما دفاع مجدد ایشان در نماز جمعه روز گذشته تصویر تلخ تری از ماجرا روایت می کند. منطق آقای نعیم آبادی این است که اساسا جای این حرفها در نماز جمعه نیست.

جای این حرفها کجاست؟ اینکه ظلم و شرایط سخت زندگی کارگران، آنها را به مطالبه گری در نماز جمعه کشانده مایه افتخار نیست؟ اگر می رفتند شکایت شان را به رسانه های بیگانه می گفتند حق بود؟ بدتر اینکه اگر جای مطالبه کردن کارگران در نماز جمعه نیست، جای دفاع از مطالبات آنها نیز در تریبون نماز جمعه نیست؟ تربیون نماز جمعه و سیاسی-عبادی دانستن خطابه های نماز جمعه را چه می دانیم؟ چه خطبه ای بالاتر از پی گیری مشکل مردم است؟ کدام خطبه سیاسی به دادخواهی کارگر مظلوم ارجحیت دارد؟

سخن این یادداشت کمی فراتر از این ماجراست. متاسفانه این نظام توجهات و سبک برخورد جریان حوزه با مسائل معیشتی مردم، اشکالی ساختاری دارد. مساله این است که حوزه علمیه ما پی گیری مطالبات مردم را وظیفه طلبگی نمی داند. تبلیغ دین را در عدالتخواهی و خدمت گذاری به مردم نمی داند. این کم توجهی تنها در سطح اعلام واکنش ها نیست، عدم ورود حوزه در نظام تولید علم در مسائل مرتبط به اقتصاد و معیشت و مسائل روز جامعه ناشی از همین بی اعتنایی ساختی است.

انقلاب اسلامی وقتی ضربه می بیند که نظام تربیتی مبلغ ما در هر سطحی، زندگی و معیشت مردم را فارغ از دینداری آنها ببیند. در چنین نظام تربیتی، عده ای می شوند "ماموران دنیای مردم" و عده ای هم "دربان و راهنمایان بهشت و جهنم". چنین تقسیم بندی سکولاری اصل انقلاب و محتوای آنرا از درون تهی می سازد.

کانال تحلیلی محسن مهدیان در تلگرام
http://telegram.me/mahdian_mohsen