الف - فرصت/تهدید گزارش البرادعی و بازی زمان جدید ایالات متحده

فرصت/تهدید گزارش البرادعی و بازی زمان جدید ایالات متحده

بدون تردید گزارش البرادعی با اعلام تطابق پاسخ های ایران در مورد سانیریفیوژهای پی یک و پی دو ضربه محکمی به فلسفه حضور پرونده ایران در شورای امنیت زد، هرچند که صرف صدور این گزارش از نظر حقوقی و رسمی نمی تواند باعث خروج پرونده ایران از شورای امنیت شود.

در واقع، گزارش البرادعی مثل همیشه دو پهلو و حاوی جملات و اظهار نظرهای متناقض بود، بازهم البرادعی تصریح کرد که نمی تواند ماهیت صلح آمیز بخش هایی از برنامه هسته ای ایران را تایید کند و ...

اما باید توجه داشت که گزارش دو پهلوی البرادعی همانطور که برای جبهه مقابل، فرصت دیپلماسی می آفریند، می تواند برای ایران هم فرصت هایی بیافرند، در واقع طرفی در این رزم دیپلماتیک برنده می شود که بتواند "زودتر"، بهتر و فراگیرتر از گزارش دوپهلوی البرادعی به نفع خود استفاده کند.

بر این اساس، بررسی موضع گیری مقامات آمریکایی (به عنوان طرف اصلی ایران در پرونده هسته ای) که بلافاصله بعد از صدور گزارش البرادعی در صدر اخبار خبرگزاری های جهان، نقش بست، قابل توجه است:
گریگوری شولتی نماینده آمریکا در آژانس بین المللی انرژی اتمی، ساعتی بعد از ارائه گزارش البرادعی مدعی شد که میزان همکاری ایران با آژانس راضی کننده نیست و همکاری جزئی ایران با بازرسان آژانس به اندازه ای نبوده است که مانع از تصویب قطعنامه سومی شود

زلمای خلیل زاد، نماینده آمریکا هم در سازمان ملل با تاکید بر بندی از گزارش البرادعی بود که همکاری ایران را "واکنشی" توصیف کرده بود، ضمن ناکافی دانستن همکاری های ایران و آژانس، خواهان همکاری "سریع تر" ایران با آژانش شد، این موضع سیاسی به سرعت، بهت و سکوت اولیه رسانه های غربی در مورد گزارش البرادعی را شکست و تبدیل به موضع رسمی این رسانه ها شد.

با این اوصاف به نظر می رسد آمریکایی ها، قصد دارند "بازی زمان" جدیدی یا به تعبیر بهتر، "آخرین بازی زمان در پرونده هسته ای ایران" را آغاز کند، به این ترتیب که با فشار و جوسازی سیاسی و رسانه ایی بر آژانس و وادار کردن آژانس به افزایش سرعت بازرسی ها و نظارت بر ایران و از سوی دیگر تلاش برای عصبانی کردن ایران با تهدید و ارعاب، مدالیته ایران-آژانس را متوقف یا بسیار کند و آرام کند تا در بازی زمان، برنده این میدان شود و ایران را به عنوان کشوری یاغی و غیرقابل مهار که با نظارت های بین المللی مشکل دارد، معرفی کنند.

بازی زمان در معادله هسته ای با این ویژگی صورت می گیرد که نومحافظه کاران آخرین ماههای حضور در کاخ سفید را می گذرانند و از طرف دیگر ایران هم مرحله غنی سازی صنعتی با بیش از سه هزار سانتیرفیوژ را آغاز کرده است.

از این جهت، یکی از مستمسک های احتمالی آمریکا در بازی زمان جدید می تواند حول محور "پیدا کردن مسائل و ابهامات جدید" در فعالیت های هسته ای ایران و احتمالا "پیدا شدن لب تاپ های جدید!" حاوی اطلاعات سری از فعالیت های هسته ای ایران باشد که هرازچند گاهی بطور معجزه آسایی پیدا می شوند! ضمن اینکه می توان انتظار داشت تحرکات جاسوسی گروهک منافقین هم در این مقطع افزایش قابل تاملی پیدا کند و آنها همه برگ های خود را به نفع آمریکایی ها میدان بیاورند.

از سوی دیگر، موضع چین در لغو نشست 1+5 قبل از اجلاس نوامبر، نشان از تغییر بازی این عضو محافظه کار 1+5 دارد، ظاهرا بعد از روسیه، این بار نوبت چین است که با امتیاز گیری از آمریکا در معادله هسته ای ایران، وارد عرصه مستقیم تر بازیگری در معادله هسته ای ایران شود.

،می توان گفت چون نفس صدور قطعنامه در شورای امنیت علیه ایران به خصوص ذیل فصل 41 و 42 منشور ملل متحد، برای آمریکا مهم است، می توان انتظار داشت که کمترین اثر گزارش البرادعی این باشد که صدور قطعنامه ای با رویه تحریم های شدید منتفی گردد و صرفا اجماع انجام شده علیه ایران در شورای امنیت با صدور قطعنامه ای نسبتا ملایم با گسترش تحریم های بخش نظامی-موشکی (و نه بانکی و اقتصادی) صورت گیرد، این گمانه وقتی اثبات می شود که آمریکا در ماههای اخیر با پیش بینی چنین فضایی، تصمیم به وضع تحریم های یکجانبه اقتصادی علیه ایران کرده است. *تحلیل‏گر خبرگزاری مهر