الف - همایش های جنجالی دانشجویی و چند نکته

جنبش دانشجویی این هفته سخنرانانی داشت که یکی از آن ها جنجالی ترین بود. به نظر می رسد لازم نیست به محتوای این سخنرانی پرداخت. چرا که برای بسیاری مطالب واضح شده است. اما آنچه مورد نظر یادداشت پیش رو می باشد، نوع برگزاری این جلسات است. یعنی فارغ از بد و خوب بودن سخنرانان و حرف هایشان این ره که جنبش دانشجویی می رود به ترکستان هم نیست به ناکجا آباد است!

اول
سخنرانان از هر طیف و گروهی که می باشند باید عواقب سخنان خود را بپذیرند و اینگونه نباشد که سخنرانی نقد و انتقاد را با توهین و تهمت یکسان تصور کند و بعد هم فریاد عدم آزادی بیان سر بدهد. دلیلی ندارد که کسانی پشت ارزش ها مخفی شوند و بالاترین ارزش اسلام که آبروی افراد است را زیر پا له کنند و کسی هم جرأت سخن گفتن نداشته باشد.

به راحتی تهمت جاسوسی، وطن فروشی و ... به شخصیت های سیاسی زده شود، آنهم بدون دلیل و با استناد به مدارک بی ارزشی که در هیچ دادگاهی اثبات نگردیده است، بعد هم هیچ. ما کی به این درک سیاسی می رسیم که نقد جدای از تهمت است؟ یک نقد می تواند بسیار تند باشد اما تهمت نباشد. یک نقد هم می تواند ظاهرا بسیار مؤدبانه و آرام باشد اما آغشته به تهمت های فراوان.

دوم
بسیاری از دانشجویان باید از این حالت خامی و احساساتی خارج شوند. چرا به سخنران اجازۀ صحبت نمی دهند و مرتب میان سخنان او شعار می دهند و با فریاد ها و سوت و کف های احساسی جلسات را تبدیل به میتینگ هایی بی نتیجه، شلوغ ، عصبی و سطحی می کنند؟ مؤدبانه بنشینند کامل گوش بدهند، جایی که موافق بودند تشویق کنند اما کوتاه و منظم و مخالفت را هم بصورت کوتاه ابراز کنند تا اینگونه هم سخنران پیامشان را بشنود هم بتواند به صحبت هایش ادامه دهد. این شیوه که هرطیفی تعدادش یا صدایش بلند تر بود باید کنترل جلسه دستش باشد، اصلا در شأن دانشگاه نیست، در شأن شعبان بی مخ هاست.

سوم
تجمعات و سخنرانان باید پاسخ داشته باشند، یعنی دانشجویان در حد معقول به صورت پینگ پونگی همایش هایی در پاسخ به هم برگزار کنند، امروز این طیف سخنران دارد، فردا طیف مقابل یا منتقد، بتواند تجمعی در پاسخ برگزار کند. اگر امکان مناظرۀ منطقی و سالم بود که چه بهتر.

امروز یکی می آید می گوید انرژی هسته ای فقط ضرر داشته، فردا یکی می آید می گوید مشکل هسته ای نبوده استقلال بوده ضرر هم نداشته، و هر یک هم ادلۀ خود را ارائه می کنند. اینگونه، از یک طرف حرارت های بیجا جای خود را به پخته تر شدن مباحث می دهد و دانشجو می تواند در جلسات موافق و مخالف بحث را در ذهنش پخته تر سازد، نه اینکه با شعار و سوت و تشنج اصل مطلب را هم نفهمد که دعوا سر لحاف بود یا چیز دیگر!

از طرف دیگر کسی که می خواهد با جنجال و خوش زبانی حقیقت را واژگون سازد بیشتر مشخص می گردد، دانشجو هم خودش در حد خودش قضاوت می کند. در مجموع این شیوه به صورتی است که نه تنها فایدۀ چندانی برای رشد سیاسی و علمی ندارد بلکه به جلسات گناهان کبیره ای شبیه است که دودمان دین انسان را بر باد می دهد.