مذاکرات ژنو چه نتیجه ای دارد؟

ذلت، اقتدار، برد برد، تمدید یا به بیان دیگر ملت ایران پایان سومین چالش بزرگ در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران را خواهد دید یا نه؟

چالش هسته ای سومین بحران دیپلماسی بسیار جدی جمهوری اسلامی ایران پس از دیپلماسی گروگانگیری و نحوۀ پایان جنگ است که حل شدنش تا به این زمان دوازده سال طول کشیده است.

اما ظاهرا جدای از توافق، باید منتظر فردای توافق یا عدم آن بود.

صرف نظر از آیندۀ بازار و اقتصاد چشم انتظار که با رکود فعلی، آیندۀ توافق را بی صبرانه رصد می کنند، آیندۀ تحلیل کنش گران سیاسی نیز تا حدود زیادی قابل پیش بینی است.

اگر توافق بشود، هر کس به رنگی در می آید از حملات کور تندروها که بگذریم،(کریمی قدوسی نمایندۀ مخالف دولت در مجلس به صراحت اعلام کرده است که «اگر توافق نهایی بدون پیام تبریک رهبری بود حتما از خطوط قرمز رد شده‌ایم.» خبرگزاری فارس) این موفقیت بزرگ برای دولت، مخالفان را آشفته می کند و از فردای توافق حجم مطالبات را در نزد افکار عمومی افزایش داده و این گونه وانمود می کنند که باید بعد از توافق ایران به سرعت برق ترقی کند و ویرانۀ اقتصادی بر جای مانده به کاخ توسع یافتنی رؤیایی بدل گردد، فارق از اینکه با انجام توافق بر می گردیم به سال های اولیۀ سال ۸۴یعنی قبل از سیل تحریم ها.

عده ای خود را همرنگ جماعت می کنند و به هدایت مشفقانۀ خود بر سیر مذاکرات مباهات می کنند که اگر نبود نقد و تذکرات ما این امر میسر نمی گشت.

برخی نیز هوشمندانه موفقیت دولت را موفقیت نظام و مردم می دانند و سعی بر این دارند که منفی بافی نکنند و شیرینی این برد ملی را بی جهت تلخ نسازند و از فرزندان دیپلماسی انقلاب و میهن حمایت کنند مگر آنکه یقین کنند ذلت و سازشی بی دلیل صورت گرفته است.

اما اگر مذاکرات شکست بخورد:
خوب مشخص است که جشن مخالفان آنروز است و واژگان آشنای "دیدید دیدید" ها آغاز می گردد و چنان بر طبل شکست مصرانه می کوبند که نتانیاهو و دشمنان خارجی توافق نکوبند!

با تمام توان تبلیغ می کنند که موجودیت دولت یعنی پیروزی دیپلماسی و عدم پیروزی یعنی هیچ شدن دولت. انگار که تمام هیات دولت و وزارت خانه ها در ژنو مشغول فعالیتند!

به نظر می رسد دولت فردای توافق یا عدم آن، کار سخت تری از چالش هسته ای دوازده ساله دارد.

این نشان می دهد که عالَم سیاست هنوز نزد بسیاری از ما همان عالَم معروف است که می گویند پدر و مادر ندارد. و آرامش مردم و رشد و توسعۀ همراه ثبات که از پدر و مادر عزیز تر نیستند.

الف