آقای اکبر طبری که فقط به واسطه محکومیت در یکی از پرونده های مفتوحه اش به ۵۹ سال حبس محکوم شده (که ۳۱ سال آن اجرایی خواهد شد ) و منتظر فرجام در دیوان عالی است در جوابیه ای که از زندان اوین به مطلب یکی از روزنامه های صبح نوشته است برای نخستین بار به نحوه دستگیری اش اشاره کرده است:
« ... ناهار میهمان منزل ریاست مجمع تشخیص مصلحت نظام و منصوب مقام عظمای ولایت حضرت آیت‌الله آملی‌لاریجانی بودم، در منزل ایشان توسط گروه پنجاه‌نفره - که موجب درگیری با نیروهای حفاظتی حضرت آیت‌الله آملی‌لاریجانی قرار گرفت - بازداشت و در ساعت سه‌ونیم شب توسط بازپرس رسیدگی‌کننده پرونده که در آن شب در بند 2 الف بازداشتگاه منتظرم بود، تفهیم اتهام نموده که در تاریخ تشکیل بیش از یکصدساله عدلیه در آن ساعت شب سابقه نداشته است) روانه سلول انفرادی نموده...»
انگیزه وی از اشاره به جزییات دستگیری اش و استفاده از القاب و ادبیات غلیظ، برای کسی که هنوز منتظر تایید حکم سنگین خود است قابل حدس است اما بدون اینکه بر این حدس و گمان تکیه کنیم نکته مهمی در همین چند جمله وجود دارد که حاکی از باور عمیق وی به قرار داشتن در حاشیه امنی جاودانه و غافلگیری اش از دستگیری است به گونه ای که هنوز پس از ماه ها با تعجب از آن یاد می کند! او به هیچ وجه انتظار نداشته که وقتی در منزل «رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام» یعنی کسی که « منصوب مقام عظمای ولایت» است و در حالی که احتمالا هنوز ناهار نخورده (!) بازداشت و تفهیم اتهام شود.
طبری با ناباوری و گله مندی از این امر یاد کرده است و با «قربانی» خواندن خود این موضوع را به عنوان رنگ و لعاب داستانی خوش رنگی جهت تحت تاثیر قرار دادن افکار عمومی بیان کرده است اما حقیقت این است که او سویه دیگر این ماجرا را ندیده است و آن اینکه هر چه جزئیاتی ازاین دست برای مردم بیشتر بیان شود قاطعیت دستگاه قضایی و ضابطین آن را در برخورد با هر جایگاه و هر مقامی بیشتر آشکار می‌کند.
افکار عمومی با اطلاع از چنین قاطعیتی نه تنها برای آقای طبری و امثالهم دل نخواهد سوزاند بلکه امیدواری بیشتری به اجرای عدالت در نظام قضایی و برخورد با دانه درشت ها خواهد یافت. همان دانه درشت هایی که به قول طبری مقام عظمای ولایت بارها و بارها در هشدارهای مربوط به مبارزه با فساد به آن اشاره کرده است.
بر خلاف القای آقای طبری دیدگاه مردم و رهبر انقلاب چنین نیست که برخورد قضایی با تخلفات و مفاسد مسوولان، نظام را تضعیف می کند:
« بعضی می‌گویند شما که می‌گویید مبارزه با فساد اقتصادی، معنایش این است که مدیران و مسؤولان زحمتکش نظام، مورد اتهام قرار گیرند! نه؛ این غلط است. اگر فساد در بین دستگاههای مختلف جایگزین شود، اصلا اسم مبارزه و فکر مبارزه مطرح نخواهد شد. مبارزه، با آن پدیده‌ای است که به صورت عارضی و تحمیلی، بر نظام وارد میشود. دلیل سلامت نظام همین است که وقتی مبارزه با مفاسد اقتصادی آغاز میشود، مسؤولان طراز اول و مدیران میانی نظام، با شور و شوق حقیقی وارد این میدان می‌شوند. معنای آن این است که نظام به فضل پروردگار و به برکت اسلام و نام امیرالمؤمنین توانسته است جریان کلی و اصلی خود را در بستر صلاح و سداد ادامه دهد.»
«مبارزه با فساد، یک حرکت و رفتار علوی است و قاطعیت علوی را لازم دارد و به فضل پروردگار مسؤولانی که دست‌اندرکار این مبارزه هستند، با الهام از امیرالمؤمنین علیه‌الصلاةوالسلام باید این قاطعیت را اعمال کنند و اعمال خواهند کرد.»
بیانات در حرم امام رضا علیه‌السلام
12/12/1380
متاسفانه چنین پنداری، یعنی تضعیف نظام در اثر برخورد با مفسدان، در میان مسوولان کشور کم و بیش رواج دارد. برخی از صاحبان این پندار، خود در مسوولیتی که بر عهده گرفته اند مانند طبری دچار لغزش شده اند و از این پندار برای ایجاد حاشیه امن استفاده می کنند و برخی دیگر از سر نوعی دلسوزی برای نظام به این پندار دامن میزنند. باید مراقب بود که این پندار رفته رفته غلبه پیدا نکند چون در این صورت نتیجه ای جز نا امید شدن مردم از برخورد با دانه درشت ها نخواهد داشت.»
