به گزارش الف، "پائول کراگمن" در تحلیلی در نیویورک تایمز نوشت جمهوری خواهان به گونه ای عمل می کنند که گویی سالِ بعدی وجود نخواهد داشت. 

<< هیچ کس با اطمینان نمی داند که برنده انتخابات نوامبر چه کسی خواهد بود. در حال حاضر جو بایدن جلوتر از رقیب است، اما بین رخدادهای ناگهانی ناشی از سیستم الکترال کالج و آشی که طرفداران ترامپ خواهند پخت – که البته می دانیم که چنین خواهد شد- کسی چه می داند برنده چه کسی است؟ 

اما یک نکته آشکار است، این که جمهوری خواهان – نه فقط دونالد ترامپ، بلکه حزبش- به گونه ای عمل می کنند که گویی فردایی وجود ندارد. یا اگر با دقت بیشتر بگوییم، طوری عمل می کنند که گویی سالِ بعدی وجود نخواهد داشت. 

این بدان معنا است که اگر بایدن برنده شود، باید در مقابله با آن چه که برابر است با خرابکاری سیاسی رقبا، حکومت کند. 

برای درک بهتر از این که گویی سالِ بعدی نخواهد بود، تجمع گسترده (و غیر قانونی) ترامپ را که یکشنبه در نِوادا برگزار شد، درنظر بگیرید. 

پیش از انتشار کتاب جدید "باب وودوارد" (ژورنالیست آمریکایی افشاگر واترگیت)، شاید با دلیل بیان می کردید که ترامپ به علم اعتقادی ندارد و متوجه نیست که این مناسبت می تواند بسیاری از مردم را بیمار کند یا بکشد. ولی ما می دانیم که او به خوبی از خطرات این کار آگاه است، و از مدت ها قبل نیز از آن مطلع بوده؛  مساله این است که به آن اهمیت نمی دهد. 

یا سکوت و بی تفاوتی چند هفته ای ترامپ را در قبال آتش سوزی های ایالات غربی در نظر بگیرید. درست است که ترامپ در کالیفرنیا، اورگان یا واشنگتن برنده نخواهد شد، اما او قرار است رئیس جمهور آمریکا باشد، نه فقط ایالاتی که به وی رای داده اند. 

آن ایالت ها معادل 19 درصد اقتصاد آمریکا هستند؛ شاید تصور کنید که او به خسارتی که به آنها وارد می شود، اهمیت می دهد زیرا این خسارت ها به بخش های دیگر کشور نیز سرایت خواهد کرد. اما ترامپ آشکارا چنین عمل نمی کند.

از نظر من، مشخص ترین دلیلی که نشان می دهد جمهوری خواهان به آینده فکر نمی کنند این است که برای کاهش مشکلات آمریکایی های بیکار هیچ اقدامی انجام نشده است – و یا این که برای رفع بحران مالی دولت های ایالتی و فدرال کاری صورت نگرفته است. 

... نسبتا تمام پیش بینی ها نشان می داد که مجلس نمایندگان که در اختیار دمکرات ها است و سنا که جمهوری خواهان در آن در اکثریت هستند، در خصوص نوعی از برنامه های رفاهی اقتصادی به تفاهم خواهند رسید... اما چنین توافقی حاصل نشد... چه اتفاقی افتاد؟ 

تحلیل من این است که دمکرات ها پیش نویس قانون رفاهی را تصویب کردند که قرار بود آغازگر مذاکرات در ماه می باشد. جمهوری خواهان جدی نبودند و عقب نشینی کردند؛ تحت فشار راست گرایان افراطی و همچنین با فانتزی های بهبود اقتصادی بی ثبات. و زمانی هم که متوجه شدند فانتزی هایشان محقق نخواهد شد، دیرتر از آن بود که بتوان کاری کرد تا بر انتخابات تاثیرگذار باشد. لذا چرا باید زحمت چنین کاری را می کشیدند؟ 

این بدان معنا است که گویی جمهوری خواهان انتظار ندارند در انتخابات پیروز شوند، و دریافته اند که اگر هم برنده شوند، باید با چیزی شبیه آشفته بازار، سر و کله بزنند. 

اکنون شاید یک ناظر خوش بین انتظار داشته باشد که سیاستمداران منافع ملی را درنظر بگیرند، نه فقط منافع حزب خود را. اما نه این سیاستمداران، و نه این حزب. تمام اینها در ماه ها و شاید سال های پس از انتخابات، عواقب بسیار بدی برای ملت آمریکا دارد. 

تصور کنید بایدن برنده انتخابات باشد،( که تصور درستی نیست) و او بدون ترامپ و طرفدارانش برنده شده و این مساله یک بحران شدید قانونی ایجاد کند، (که قطعا تلقی درستی نیست). حتی در این صورت هم جمهوری خواهان تا دو ماه هدایت کاخ سفید و سنا را در اختیار خواهند داشت. 

به صورت سنتی، دولت هایی که از کاخ سفید خداحافظی می کنند، تلاش کرده اند تا زمینه حضور جانشینان خود را هموار کنند. اگر تصور می کنید که این بار هم چنین اتفاقی رخ می دهد، باید بگویم محال است. در بهترین حالت، چیزی رخ نخواهد داد: هیچی اقدامی برای محدود کردن گسترش کرونا، هیچ کمک مالی برای خانواده ها و دولت هایی که در بحران به سر می برند. و آیا کسی هست که بخواهد شرط ببندد، کاری برای بدتر شدن اوضاع صورت نخواهد گرفت؟ 

لذا اگر بایدن در20 ژانویه مراسم ریاست جمهوری برگزار کند، دومین رئیس جمهور از حزب دمکرات خواهد بود که وارث کشوری فرورفته در بحران است؛ اما این بار اوضاع بسیار بدتر از شرایطی است که باراک اوباما با آن مواجه بود. و مشکلات در روز افتتاحیه ریاست جمهوری پایان نخواهد یافت. اگر جمهوری خواهان همچنان کنترل سنا را در اختیار داشته باشند، برای تخریب دولت جدید بایدن، هر کاری که بتوانند، انجام خواهند داد. 

سال 2011 را به خاطر بیاورید که جمهوری خواهان در مجلس، آمریکا را به گروگان گرفته و تهدید کرده بودند بدهی های ملی را نخواهند پرداخت مگر آن که اوباما به خواسته هایشان تن دهد. و آن، حزبِ جمهوری خواهِ پیش از ترامپ بود، که یک حزب تندرو محسوب می شد، اما نه به شدت کنونی... 

نکته مهم این است که اگر بایدن پیروز شود، دمکراسیِ آمریکا از سقوط ناگهانی نجات خواهد یافت اما این مساله، بیماری ای را که شهروندان ما را متاثر می کند، درمان نخواهد کرد.