" خودروسازی "در ایران تبدیل به قصه "پر غصه ای " شده که سهم" مردم" از این ماجرا " غصه " و سهم " از ما بهتران " ؛ سودهای سرشار و رانتهای بی انتهاست. خودروسازی در کشورهایی که دارای این صنعت هستند ؛ معمولآ یکی از پویا ترین و سودآورترین صنایع برای آن کشورها و اغلب به عنوان "موتور محرک "دیگر صنایع مطرح می باشد. اما در ایران قصه جور دیگری است.
"صنعت خودرو" در ایران به مانند بسیاری از کشورهای در حال توسعه آن روزگار مانند کره ، هند ، چین و ... با مونتاژ محصولات خارجی شروع شد. در بسیاری از دیگر کشورهای هم رده ما ، آنها پس از سالها ؛ از مرحله مونتاژ کاری گذشته و رفته رفته به سمت طراحی و تولید داخلی رفتند.اما در ایران ماجرا به گونه دیگری رقم خورد و شد آنچه که امروز به آن مبتلا هستیم. می خواهیم ببینیم مقصر اصلی ایجاد این وضعیت تاسف بار در صنعت خودرو کشور ؛ پس از بیش از "نیم قرن " خودروسازی کیست؟ دولت ؛ خودروساز ؛ یا مردم خریدار خودرو ؟
منظور ما از دولت در اینجا صرفا دولت فعلی و فقط دولت به عنوان قوه مجریه نیست و دیگر ارکان نظام از قبیل مجلس ، قوه قضائیه و... را نیز شامل می شود.
قبل از اینکه به مقصر بپردازیم ؛ باید مشخص شود که مشکل اصلی خودروسازی ما چیست که نتوانسته به جایگاه واقعی خود دست پیدا کند .
به عقیده بنده ؛ مهمترین مشکل صنعت خودرو کشور طی دهه های گذشته تا به امروز ؛ " پشتیبانی و حمایت بی حد و حصر ، غیر منطقی ، غیر اصولی و مخرب دولت " از خودروسازان می باشد و مقصر اصلی این ماجرا کسی نیست جز خود مجموعه دولت . موضوعاتی مانند عدم رقابت ، بازار انحصاری ، عدم نظارت بر خودروسازان و عواملی از این دست ، در واقع زیر مجموعه و از عوارض جانبی همان "حمایت غیر منطقی دولت " می باشد.
اینکه هر دولتی از صنایع داخلی خود حمایت کند ؛ فی نفسه امر بدی نیست ؛ اما در این مورد خاص ؛ این حمایت از حد متعارف و منطقی خود خارج شده و در واقع به ضد خودش تبدیل شده است.
دولت با بستن واردات خودرو ، ایجاد بازار تضمینی و انحصاری برای خودروسازان ، عدم نظارت بر آنها و عدم توجه به شکایات بی شمار مردم ، تزریق بی حساب میلیاردها ریال سرمایه به خودروسازان و قس علیهذا مردم را در مقابل مجموعه بزرگ ، بی سرو ته و گاه بی رحم خودروسازی بی پناه رها کرده است.
جالب ماجرا این است که معمولا هر دولتی در رقابتهای انتخاباتی و در اوایل زمامداری خود ؛ جهت همراه نمودن مردم ؛ اولین کار ی که می کند خط و نشان کشیدن برای خودروسازان است. اما پس از مدت کوتاهی ؛ نه تنها هیچ اقدام عملی در جهت احقاق حقوق مردم انجام نمی دهد ، بلکه در همراهی با خودروسازان محترم ؛ گوی سبقت را نیز از دولتهای قبلی نیز می رباید!
در نتیجه به طور قطع می توان گفت که تا وقتی سیطره و هیمنه دولت بر سر خودروسازی افکنده است و دولت مسئول رفع و رجوع تمام ناکارآمدی‌ها و ناتوانی‌های این صنعت باشد ؛ در بر همین پاشنه چرخیده و تا 100 سال دیگر هم اوضاع خودرو سازی ما بهتر نخواهد شد.
صنعت خودرو ما به مانند بچه لوس و ناز پرورده ای است که هر چه خواسته بی هیچ تلاش ، زحمت و مرارتی در اختیارش قرار گرفته و می دانیم که :
"ناز پرورده تنعم نبرد راه به جایی "؛ همانطور که در این چند دهه راه به جایی نبرده است.
پس راه حل نهایی ، اصلی و اصولی قطع ارتباط حمایتگرانه غیرمنطقی خودروسازی و دولت می باشد و این امر محقق نمی شود ، مگر با عزم ملی همه مسئولین و بویژه ورود مجلس به این موضوع بسیار مهم و حیاتی ، و اقدام قاطع در اصلاح این فرایند بسیار معیوب ، مخرب ، فسادزا و پر هزینه ؛ برای مردم ، کشور و نظام.