1. جهان تریلیون‌ها دلار برای ساخت واکسن کروناویروس و بسته‌های حمایتی اقتصادی هزینه می‌کند اما بدون اقدامات سختگیرانه، فساد (رشوه، اختلاس، رانت و ...) مانع رسیدن سرمایه‌ها به دست گیرندگان درست و نیازمند آن خواهد شد. هر زمان که پول به وفور و ناشیانه وارد کانال‌های دولت می‌شود، مقامات باید شفافیت و کنترل‌ها را دوبرابر افزایش دهند و گرنه ریسک اتلاف سرمایه‌ها وجود دارد. فساد و اختلاس مالی و دستبرد به پول اختصاص داده شده در شرایط گوناگون مانند رویدادهای ورزشی بین‌المللی یا سونامی‌های ویرانگر، بسیار مشاهده شده است. بحران‌های سلامت عمومی نیز در برابر فساد آسیب‌پذیر هستند.
2. در بحران کروناویروس نیز باید به چند نکته توجه شود. نخست، یک بحران سلامت عمومی زمینه را برای تعیین مستقیم قیمت کالاهای پزشکی از سوی دولت فراهم می‌کند، روندی که فرصت‌های بی‌پایانی برای فساد در گستره‌ی زنجیره عرضه را فراهم می‌کند. برای پیشگیری از این پیامد، دولت‌ها و سازمان‌های چندجانبه باید یک ساختار حق امتیاز شفاف و قابل اعتماد ایجاد کنند تا اصول و قوانین لازم برای پژوهش‌های بخش خصوصی در زمینه دارو، تجهیزات پزشکی و واکسن قابل خرید و فروش منصفانه را تدوین و این قوانین را در گستره جهان اجرا کند.
3. دولت ها باید نظارت‌هایشان در بازارها، همکاری‌های بین مرزی و اجرای قوانین را برای پیشگیری از فعالیت بازیگران بد، افزایش دهند. مثلا هجوم سهمگین برای افزایش شمار مجوزهای اجباری داروسازی می تواند نظارت و کنترل کیفیت را کاهش دهد و ریسک رقابت مسموم بین تولید کنندگان بی‌کیفیت را که حتی بدون همه‌گیری هم به دنبال کسب سود از داروهای غیرایمن و تقلبی هستند، افزایش دهد.
4. سوم، برای پرهیز از رقابت‌های ناعادلانه و خانمان‌برانداز، دولت ها باید شبکه های بین المللی عرضه را برای تجهیزات اساسی، تست ها، درمان ها و واکسن ها ایجاد و تضمین کنند که این سیسیتم ها به جای سیاستمداران متعصب، توسط بروکرات هایی اداره می شوند که از لحاظ سیاسی بی طرف هستند.
5. چهارم، بخش های دولتی و خصوصی باید بر ننگ فرهنگی دیرپا غلبه کنند و از افشاکنندگان فساد در بخش‌ها حمایت و حفاظت نمایند. کارگروه فساد در سازمان همکاری و توسعه اقتصادی هشدار داده که فساد می‌تواند پاسخ‌ها به بحران کروناویروس را تضعیف کند. این کارگروه خواهان حمایت بیشتر از افرادی شد که علیه فساد هشدار می‌دهند. برای پیشرفت افشاگری فساد، شرکت‌ها و دولت‌ها باید آشکارا و در همه موارد از اقدامات حفاظت از افشاگران استقبال کنند، اقداماتی که می‌تواند مسیر روشنی برای گزارشدهی، گمنام یا محرمانه، از فساد را ترسیم کند.
6. پنجم، کشورها باید از روزنامه‌نگاری یا گزارشگری تحقیقی حمایت و در این زمینه سرمایه‌گذاری کنند- به ویژه در زمانی که الگوهای سنتی درآمدزایی با تهدید بی‌سابقه روبرو است. گزارشدهی باکیفیت، بی‌طرفانه و حرفه‌ای، ابزاری قدرتمند برای مقابله با جرایم مالی است به ویژه زمانی که افشاگران فساد درباره آشکار شدن هویتشان دچار تردید هستند. گزارشگران می‌توانند همزمان با حفظ رازداری، پیرامون اقدامات غیرقانونی تحقیق و آنها را آشکار کنند. همچنین حضور آنها به تنهایی عاملی بازدارنده در برابر فساد است. یک رسانه قدرتمند می تواند در پیگیری منابع مالی اختصاص یافته به مقابله با همه‌گیری در سال‌های آینده اهمیت چشمگیری داشته باشد.
7. ششم، سازمان ها باید از بهترین اقدامات ضدفسادی که توسط قانون‌گذاران جهانی در طول دهه‌ها ابداع شده است، استفاده و آنها را گسترش و بهینه‌سازی کنند. بانک جهانی و سایر سازمان‌های بین‌المللی تاکید کرده‌اند که اقدامات متعارف مربوط به پاسخگویی و مسئولیت‌پذیری، از جمله نگهداری سوابق و پیگیری تحرکات عرضه باید پس از فروکش کردن بحران نیز ادامه یابد. جهان نباید فرصت کنونی برای ایجاد کنترل‌های قابل‌رسیدگی با هدف کمک به ایجاد بازدارندگی و پاسخگویی در برابر بازیگران بد در آینده را از دست بدهد.
الکساندرا ریج (Alexandra Wrage)، فارن پالیسی،، 12 مه 2020