تا به حال امریکا بیش از هر کشور دیگری در برابر کووید19 آسیب پذیر بوده و بیشترین تعداد مبتلایان به کرونا و بالاترین مرگ و میر نشات گرفته از بیماری عصر جدید را باید در امریکا جستجو کرد.

در این باره خیلی ها گفته‌اند تقصیر امریکا نیست و تراکم بالای جمعیت و وجود آسمانخراش ها در غول اقتصادی دنیا را عامل اصلی ابتلای مردم ایالات متحده به شمار می آورند.

از سوی دیگر، بعضی ها "خصوصی سازی" را آفت امریکایی ها می دانند و می گویند که در هنگام پا گرفتن بخش خصوصی، دولت در خوبی ها و بدی ها همپا و همراه مردم نخواهد بود و همنطور که در هنگام پول در آوردن جلو مردم خود را نمی گیرد، در هنگام بلا و مصیبت هم خودتان به داد خودتان برسید می گوید.( یک جورهایی همان پول های کلانی که در اوضاع و احوال خوب اقتصادی درآوردید را حالا خرج دوا و درمانتان کنید می گوید) همه این ها ممکن است یک جورهایی درست باشد، اما امریکایی ها یک مشکل دیگر که کمتر کسی از وجود آن آگاه است یا بیشتری ها سعی می کنند صدایش را در نیاورند هم دارند.

در سرزمین های اروپایی، مردم از بچگی "دیگر خواه" بار می آیند و سعی می کنند جوری که معیشت و رفاه دیگر هموطنان خود را دچار مشکل نکرده و به مخاطره نیندازند زندگی کنند. به این دلیل، یک اروپایی فقط به دلیل قیمت و هزینه بالای آب و برق و گاز در استفاده آن ها صرفه جویی نکرده و این مهم را در راستای اینکه "به بقیه هم برسند" صورت می دهد. در این باب کافی است پای صحبت های ایرانی های در اروپا زندگی کرده بنشینید تا متوجه اینکه خیلی از آن ها در حالی که از سرما می لرزند، در عوض زیاد کردن درجه شوفاژ به پتو و لباس گرم پناه می برند، گردید.

در امریکا اصلا از این خبرها نیست و نظام آموزشی امریکا سعی دارد ایده "هر چقدر پول بدهی آش می خوری" را در جامعه جا انداخته و مردم را بی خیال "فقیر بیچاره ها" بار بیاورد. در این باره کافی است به آمارهای جامعه مصرفی امریکا نظر بیندازید تا گوشی چگونگی اوضاع این کشور به شدت صنعتی دستتان بیاید. آمار تولید سرانه زباله تر در امریکا بسیار زیاد است و این امر  نشانه این است که مردم امریکا در قد و قواره ای که دوست دارند و نه در اندازه ای که نیازهای غذایی خود را برآورده سازند می خورند.

موضوع، قطعا، فقط به خوردن محدود نیست و امریکایی ها در زمینه خوب و شیک و مجلسی پوشیدن و با اتومبیل های گران قیمت گشتن و خوش گذراندن گوی سبقت را از همه اروپاییان ربوده اند. سرانه آب مصرفی امریکا به صورت وحشتناکی بالاست و این امر جز به بیان اینکه امریکایی ها هر قدر مایل باشند، به شرط آنکه پولش را بدهند، حق مصرف آب را دارند نباید بینجامد.

همه این ها، انصافا، چیزهای خوبی است و بسیاری از ایرانی های ساکن اروپا را وا می دارد که با فکر کردن به "یک دوش ساده می خواهی بگیری، پدرت در می آید" حسرت به دل زندگی در امریکا باشند. با این حساب است که امریکا نه تنها بهشت موعود بسیاری از ایرانی های ساکن ایران شناخته می شود، بلکه ایرانی های ساکن اروپا هم اصلا بد نمی بینند که پس از چند سال زندگی در اروپا و اندوختن سرمایه، سر از جایی که اروپا در مقابلش همانند "ده" جلوه می کند در بیاورند.

به این ترتیب، نباید تعجب کرد که فعالان محیط زیست امریکایی هرگز به اندازه همتایان اروپایی خود موفق نیستند و امریکا کشوری که قوانین خوب زیست محیطی، که نفعش به مردم همه دنیا می رسد، را بیش از دیگر کشورهای دنیا "وتو" می کند شناخته می شود.

در این شرایط، مردم امریکا جوری بار می آیند که بیشتر روسای جمهوری که دم از "دهکده جهانی" می زنند را پس زده و به داوطلبینی که از بین "اول امریکا" و "فقط امریکا" دومی را بیشتر دوست دارند، بیشتر روی خوش نشان دهند.

امروز، متاسفانه، خودخواهی امریکایی ها و ایده "فقط نفع شخصی خودت را در نظر بگیر" کار دست "امریکایی جماعت" داده و موجب شده سرزمینی که همچون تایتانیک غرق نشدنی به نظر می رسید، تحت تاثیر یک ویروس کوچولو تمام رشته های خود را پنبه شده ببیند.

این روزها، بسیاری از امریکایی هایی که ترامپ را به دلیل اولویت قایل شدن بر اقتصاد ستودنی می یافتند و از اینکه او برای محیط زیست تره هم خرد نمی کند خوشحال بودند به خیابان ها ریخته و با بیان "قرار ما این نبود"، ترامپ را به شدت نگران انتخابات پیش رو ساخته اند.

این روزها، کرونا کلی کشته روی دست بسیاری از سرزمین ها گذاشته، اما انصافا حال آب و هوا و حیوانات کره زمین را خوب کرده است. کسی چه می داند! شاید جامعه پسا کرونا جامعه ای با افکار و عقاید نو باشد، جامعه ای که مردم آن بیش از آنکه دوست داشته باشند سر از بهشت خیالی در بیاورند، حسرت به دل زندگی در "دهات" گردند!