حسن روحانی، رئیس جمهور روز یکشنبه به صورت ویدئوکنفرانس با رئیس ، مدیران و کادر درمانی بیمارستان امام خمینی(ره) تهران گفتگو کرد. در روز شنبه هم جلسه ستاد ملی مقابله با کرونا به صورت ویدئو کنفرانس با حضور رئیس جمهور برگزار شد.
به نظر می رسد روحانی همچنان خطر این بیماری را جدی نگرفته است. اگر از ابتدای ورود کرونا به کشور اظهارات رئیس جمهور را رصد کنیم به این نتیجه می رسیم که نحوه مدیریت ایشان هیچ نسبتی با واقعیت این بیماری ندارد. از جمله مشهور «از شنبه همه چیز به روال عادی برمی گردد» تا اینکه روز دوشنبه در جلسه ستاد ملی مقابله با کرونا گفته است «از پیک بیماری عبور کرده ایم».
در حالی که اطلاعیه های وزارت بهداشت و سخنان متخصصین پزشکی چیز دیگری می گوید. همه متخصصان خطر شیوع بیشتر این بیماری را مدام گوشزد می کنند و عموما در خوشبینانه ترین حالت هفته اول فروردین را مرحله عبور از بحران نامیده اند. برخی دیگر کرونا را بزرگترین بحران صدسال اخیر کشور در حوزه سلامت دانسته اند.
در چنین شرایطی سخنان رئیس جمهور نشان می دهد به پیچیدگی و عمق بحران آگاه نیست. نه تنها در سخنان بلکه در عمل هم روحانی با نپذیرفتن ریاست ستاد مقابله با کرونا نشان داد این بیماری برای او مسئله ای مهم نیست.
مدیریت ویدئو کنفرانسی هم یکی دیگر از نشانه های عدم اهتمام به مدیریت صحیح بحران کرونا است. آیا با ویدئو کنفرانس می توان کم و کسری های یک بیمارستان را تشخیص داد؟
طبیعتا رئیس جمهور به عنوان عالیترین مقام اجرایی کشور در شرایط بحرانی باید در میان میدان باشد. برای مدیریت میدانی بازدید از بیمارستان ها ضروری است. حتی اگر خطر ابتلا به بیماری را حس می کند می تواند یکی معاونین یا مشاورین معتمدش را برای بازدید از بیمارستانها روانه کند. وضعیت کنونی کشور نیازمند مدیریت میدانی توسط رئیس جمهور است نه اینکه با ویدئو کنفرانس، بحران را مدیریت کنند. اینکه گفته اند در خانه بمانید برای مسئولین نبود بلکه برای مردم عادی است. مسئولین کشور نه تنها نباید در خانه بمانند بلکه باید در خط مقدم مدیریت بحران باشند.
ممکن است برخی اشکال کنند که حضور در صحنه به معنای مدیریت نیست و مدیریت دقیقا به معنای رصد فعالیت های انجام شده است و نیازی به حضور میانی ندارد. این سخن درستی است اما برای سیستمی که اجزای آن کار خود را به خوبی انجام می دهند نه برای سیستم مدیریتی کشور ما که هریک از اجزای سیستم نیاز به پیگیری و رصد دقیق دارند.
تجربه نشان داده است مدیران میانی برای خوش‌آمد مدیران بالاتر حقایق موجود را بیان نمی کنند و سعی در سفیدنمایی شرایط دارند. در این اوضاع اگر رئیس جمهور می خواهد واقعا به کاستی ها و مشکلات پی ببرد باید روایتی دست اول از شرایط داشته باشد. این روایت دست اول جز با حضور میدانی محقق نمی شود.
به علاوه شرایط بحرانی با شرایط عادی متفاوت است و ممکن است یکی از اجزای سیستم نتوانسته باشد خود را با این شرایط تطبیق دهد و دچار مشکل باشد چنانکه در واقع نیز همینطور است و تهیه و توزیع اقلام پزشکی مورد نیاز هنوز هم دچار مشکل است و سایر موارد مربوط به هماهنگی و امکانات لازم بیمارستانی نیازمند پایش مستمر و رسیدگی مدام در سطوح بالاست و کشف و رفع این مشکلات جز با بررسی دقیق میدانی امکانپذیر نیست.
فارغ از آنچه گفته شد، حضور میدانی رئیس جمهور برای مردم این پیام را دارد که مسئولین به فکر جان مردم هستند. بیایید تصور کنیم تلویزیون به جای پخش خبر ویدئو کنفرانس رئیس جمهور تصویر حضور رئیس جمهور در بیمارستان امام خمینی را نشان میداد. در این وضعیت مردم چه حسی به رئیس جمهورشان داشتند؟
شیوع بیماری کرونا بهترین فرصت برای حسن روحانی بود تا تصویر خود در اذهان ملت را بازسازی کند؛ تصویری که در دو سال اخیر و عمدتا به دلیل وضعیت اقتصاد کشور به شدت تاریک شده بود. اما به نظر می رسد روحانی ترجیح می دهد در دفترش بنشیند و خاطره ای تلخ از خود در خاطره ملت ایران باقی بگذارد.