انتخابات مهمترین اتفاق سیاسی یک کشور است. در انتخابات اخیر هم مردم با حضور در پای صندوق های رای نشان دادند كه مايلند اوضاع سیاسی، اقتصادی و معیشتی بهتری را برای خود رقم بزنند.
حال ما مانده ایم و ۲۹۰ نفری که نماینده ما شدند. پرسشی که همیشه باید پیش روی انتخاب کنندگان باشد این است که آیا نمایندگان منتخب ما در طول سالهای گذشته بنا به تعبیر امام راحل واقعا عصاره فضائل این ملت بوده اند یا خیر؟
از عیب های فرهنگ سیاسی ما یکی هم این است که به هنگام تخلفات برخی نمایندگان زمین و زمان را مقصر دانسته و به تنها چیزی که حقیقتا در این زمینه نقش اصلی را دارد توجهی نداریم و آن هم حق انتخاب خودمان است و معمولا نیز بعد از مشخص شدن انتخاب های نادرستمان با توسل به بهانه هایی مانند اجبار به انتخاب بین بد و بدتر این بی توجهی را توجیه می کنیم. بياييد يكبار هم كه شده كلاهمان را قاضی كنيم و منصفانه از خود بپرسیم كه آیا در طول سالهای گذشته و به خصوص در انتخابات مجلس حقیقتا در فهرست نامزهای تایید شده، هيچ «خوبی» نبود و فقط «بدها» و «بدترها» تایید شدند؟ نقش رای های نسنجیده و از روی عدم تحقیق یا از سر لجاجت و قومگرایی در این میان چه بوده است؟
اهمیت نکته اخیر در آن است که طبق قانون اساسی «هر نماینده در برابر تمام ملت مسئول است و حق دارد در همه مسائل داخلی و خارجی کشور اظهار نظر نماید» بنابراین هر نماینده در مجلس شورای اسلامی به تنهایی نماینده کل کشور نیز محسوب شده و باید پیگیر خواسته ها و مشکلات تمام مردم كشور باشد و چنین نیست که تصور کنیم نماینده یک شهر یا استان نماینده همان منطقه است و نه نماینده کل مردم ایران . بنابراین مردمی که (چه کسانی که در شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند و چه افراد مناطق کوچک‌تر) نماینده‌ای را راهی جایگاه مهم قانون گذاری کشور می‌کنند باید بدانند كه انتخابشان، اثر گذار بر چهار سال سرنوشت کل کشور و تعيين كننده سرنوشت همه مردم ايران اسلامی است. در چنین حالتی امید می رود تعصبات کورکورانه کنار گذاشته و آحاد مردم نسبت به انتخاب صحیح حساسیت بیشتری به خرج دهند.
متاسفانه در انتخابات اخیر مجلس نیز دیدیم که برخی داوطلبان محترم علیرغم رفتارهای نامتعارف و دور از شان سیاستمدارانی در تراز آرمان های بلند انقلاب صرفا به دلیل رقابت های قوم مدارانه وارد مجلس شدند. این پرسش حقی است که چرا وقتی شاهد رفتار تند و خشن یک نماینده با نیروهای خدوم كشوری و لشكری هستيم یا برخی بریز و بپاش های نامتعارف و مغایر با فرهنگ سیاسی دینی را مشاهده می‌کنیم باز هم به چنین کسانی رای می‌دهيم؟ چرا ملاكمان برای انتخاب افراد، صرفا ميزان نفوذشان در یک منطقه است؟