نشریه میدل ایست آی در گزارشی به قلم "ژوزف مسعود" استاد امور سیاست نوین عربی و تاریخ روشنفکری در دانشگاه کلمبیا آمریکا، نوشت <<رژیم های عربی دنیا همواره منافع خود را نسبت به مردم فلسطین ترجیح داده اند.>>

نویسنده با اشاره به تلاش آشکار اخیر رهبران اسرائیلی برای ایجاد ائتلاف و روابط نزدیک تر با کشورهای عربی از جمله در خلیج فارس نوشت، این کشورها برخلاف ایران منافع خود را در دوستی با اسرائیل و نه  دشمنی با آن می بینند. << این مساله بیانگر تغییری اساسی در رویکرد رژیم های عربی است که ظاهرا همواره در حمایت از فلسطینی ها، از برقراری روابط با اسرائیل خودداری می کردند. البته این مساله همواره یک تخیل بوده است. بیشتر رهبران و خاندان های حاکم عربی در قرن بیستم روابط گرم خود را با اسرائیل حفظ کرده و پیش از آن نیز با جنبش صهیونیست ارتباط نزدیک داشتند.>>

میدل ایست آی از ادعای مقاومت رهبران عربی در برابر اسرائیل به  عنوان  روایتی دروغین یاد کرد و افزود  این مساله را اندیشمندان عرب  طرفدار اسرائیل مطرح کرده اند که ادعا می کنند این رژیم های عربی با اسرائیل مخالفت کرده و حتی با آن جنگیده اند، آن هم به خاطر  فلسطینی ها نه منافع خود. همین خط فکری به این نتیجه رسیده است که اکنون زمان آن است که دولت های عربی منافع خود را به فلسطینی ها ترجیح دهند.

نویسنده مقاله با اشاره به گرم شدن روابط سودان و رژیم  صهیونیستی افزود تلاش های مخفیانه برای گرمی روابط بین سودان و اسرائیل از اوایل دهه 1950 آغاز شده بود. داستان ارتباط رهبران سودان با  اسرائیل منحصر به فرد است. در حقیقت تاریخ همکاری عربی با  جنبش صهیونیست به زمانی بازمی گردد که مقامات صهیونیست وارد فلسطین شدند.

نویسنده به روابط " گرم" رهبران عربی با صهیونیست ها اشاره کرده، می افزاید علاوه بر پادشاهان و شاهزادگان خاندان هاشمی در اردن، کلیسای مارونی در لبنان و رهبران راستگرای مارونی نظیر فالانژها، از نیمه دهه 1940 متحد صهیونیست ها شدند. این ائتلاف تا به امروز باقی مانده است. << در اوایل دهه 1960 اسرائیل از تلاش های عربستان برای حفظ یک حاکمیت سلطنتی در یمن علیه جمهوری خواهان حمایت و برای سلطنت طلبان یمنی سلاح و پول ارسال کرد. گرم ترین روابط در شمال آفریقا بین اسرائیل و شاه حسن دوم پادشاه سابق مراکش بود.>>

<< در خصوص روابط عاشقانه بین طبقه سیاستمدار و تجاری مصری با اسرائیل، این مساله از اواخر دهه 1970 علنی شده است. از سال 1991  تاکنون شاهد بوده ایم که مقامات، رهبران و ورزشکاران اسرائیلی آشکارا از بیشتر کشورهای عربی خلیج فارس از جمله قطر، بحرین، امارات عربی متحده،عمان و اخیرا هم به صورت مخفیانه از عربستان سعودی، دیدار کرده اند. >>

نویسنده می افزاید << روابط کشورهای عربی با اسرائیل – چه دوستانه یا خصومت آمیز- هرگز تامین کننده منافع مردم فلسطین نبوده بلکه منافع رژیم آنها را برآورده کرده است، مساله ای  که آنها اغلب از آن به عنوان منافع "ملی" یاد می کنند. تنها در دومین بخش از تاریخ عشق اعراب به اسرائیل از  سال 1991، همزمان شده است با کنفرانس صلح مادرید و پیمان های اسلو، که رهبری ملی و همچنین سازمان آزادیبخش فلسطین را به آژانس اشغالگریِ نظامی اسرائیل واگذار کرد. این مساله نشان دهنده تلاش های بی وقفه اسرائیل برای همکاری با  نخبگان سیاسی،  تجاری و روشنفکری عربی است. این امرهمچنین نشان می دهداین نخبگان همواره چقدر تعامل پذیر بوده و ارزش انتخاب داشته اند.>>

نویسنده این  مقاله در پایان می نویسد <<در حالی که اسرائیل در ادای وظیفه خود در خصوص نخبگان سیاسی و تجاری موفق بوده است، در گزینش و تعامل با طبقه روشنفکران عربی ناکام  مانده است مگر افرادی که از رژیم های عربی خلیج فارس و سازمان های غیر دولتی تحت الحمایه مالی غرب، پول دریافت می  کنند. اسرائیل البته نتوانسته است در میان توده مردمی عرب محبوبیت کسب کند؛ طبقه ای که برخلاف رژیم های عربی نمی توانند منافع ملی و استثمار سرزمین های عربی را  به هیچ وجه از هم جدا کنند، و همچنین مردمی که از نظر آنها اسرائیل همچنان بزرگ ترین دشمن تمام اعراب است.>>