حقیقتی در مورد اقتصادِ به اصطلاح شکوفای ما وجود دارد که به ندرت در مورد آن بحث شده است: علی رغم رو به رشد بودنِ بازار سهام آمریکا و نرخ پائین بیکاری در این کشور، فقر در آمریکا تبدیل به پدیده ای فراگیر شده است. شمارِ خانوارهایِ چهارنفره ای که در آمریکا در طول سال کمتر از 25750 دلار به دست می آورند در مناطقی که طرفداران جمهوریخواهان و دموکرات ها و همچنین گروه های نژادی مختلف زندگی می کنند به شدت در حال افزایش است. بر اساس تحلیلی که اخیرا یکی از نهادهای وابسته به "انیسیتو پژوهشیِ PEW" انجام داده، نرخ فقر در تمامی ایالت های ایالات متحده آمریکا در فاصله سال های 2016 تا 2018، تا 30 درصد افزایش یافته است.

حل مشکل فقر در آمریکا می تواند شکاف های سیاسی، نژادی، و جغرافیایی که انسجام و وحدت آمریکا را هدف قرار می دهند، از بین ببرد. افراد فقیر در آمریکا با پیشینه های مختلف، همگی درد مشترکی را دارند که همه ما(آمریکایی ها) باید تمام سعی خود در رفع آن را انجام دهیم.

پریشانی و مشکلات اقتصادی در میان میان گروه ها و مناطق سیاسی مختلف آمریکا، نیازمند توجه است. بر اساس تحلیل های انیسیتو بروکینگز: میزان درآمد افراد در مناطقی که طرفدار جمهوریخواهان هستند از سال 2008، از 55000 دلار به 53000 دلار کاهش یافته است. با این حال در مناطق دموکراتیک نشین، درآمد متوسط خانوارها از 54000 دلار در سال 2008 به 61000 دلار در سال 2018 افزایش یافته است.

با این حال، حتی این آمار هم مبین این نکته نیست که تمامی دموکرات ها از از اقتصاد آمریکا نفع می برند. بر اساس پژوهش های انجام شده توسط انیسیتو بروکینگز، 54 درصد از کارگران سیاه پوست آمریکایی و 63 درصد از کارگران لاتین و هیسپانیک(این قشر عمدتا متمایل به رای دهی به نفع دموکرات ها هستند)، به طور نامناسبی در مشاغلِ با درآمد پایین کار می کنند. در مقایسه با این آمار، فقط 36 درصد از کارگران سفید پوست و 40 درصد از کارگران آمریکایی-آسیایی، در مشاغل با درآمد پایین کار می کنند(میانگین کلی آمار برای کارگران آمریکایی که در مشاغل با درآمد پایین کار می کنند، 44 درصد است). اضافه بر این، میانگین آمار بیکاری برای سیاه پوستانی که در شهرهایی که طرفدار دموکرات ها هستند زندگی می کنند، دو برابرِ همتایان سفیدپوستِ آن ها است. 

چشم انداز اقتصادی در مناطق روستایی آمریکا نیز بیش از پیش تیره و ناراحت کننده است. بر اساس آنچه "گروه خلاقیت و ابتکار اقتصادی" اعلام کرده:  پس از بحران اقتصادی سال 2008، مناطقی در آمریکا که جمعیتی کمتر از 100000 نفر داشتند، شاهد از دست دادنِ حدودا 17500 مورد کسب و کار بودند. اگرچه نرخ فقر روستایی در آمریکا از 18.4 درصد در سال 2013، به 16.4 درصد در سال 2017 کاهش یافته است، با این حال، این میزان هنوز هم بالاتر از نرخ فقر در مناطق شهری آمریکا است که اکنون حدودا 12.9 درصد است. بر اساس آمارها، "نرخ بهره وری/ Productivity rate" در مناطقی که طرفداران جمهوری خواهان در آن ها زندگی می کنند، کاهش یافته است. این تحول در شرایط و در اقتصادی اتفاق می افتد که دونالد ترامپ رئیس جمهور جمهوریخواه آمریکا معتقد است آمریکا هرگز اقتصادی به این خوبی را در تاریخ خود شاهد نبوده است. 

بسیاری از تحلیلگران نیز در این تحلیل، با دونالد ترامپ هم رای هستند: آن ها نرخ بیکاری در آمریکا(که حدودا 3.5 درصد است) را به مثابه نشانه ای اطمینان بخش و روشن در بحبوحه ترس ها و تنش ها از وقوع یک رکود قریب الوقوع ارزیابی می کنند. با این حال، از آنجایی که برای دستیابی به نرخ بیکاری کلی در آمریکا، از داده های مرتبط با کل جمعیت این کشور استفاده می شود، آمار نهایی، اطلاعات مشخص و روشنی به ما در مورد تفاوت ها و اختلافات میان گروه های نژادی، مناطق جغرافیایی، و سایر ویژگی های خاص(در زمینه آمار بیکاری) که تصویری متفاوت از اقتصاد آمریکا را عرضه می کنند، ارائه نمی کند. 

این تفاوت ها و اختلافات اقتصادی، شکاف های نژادی و منطقه ای موجود در آمریکا را بیش از پیش ملتهب کرده و برانگیخته کرده اند. پژوهشگران به جایِ تمرکز بر شکاف ها، باید بر این نکته تمرکز کنند که چگونه آمریکایی هایِ با درآمدِ پائین از نژادها، جغرافیاها، گروه ها و احزاب مختلف،  یک سرنوشت مشترک اقتصادی را با یکدیگر سهیم هستند و باید در یک دستور کار مشترک اقتصادی نیز با یکدیگر سهیم باشند. 

ابتکار و دستور کاری که بر بهبود فقر متمرکز است با ابتکارهای توسعه نیروی کار آغاز خواهد شد. ابتکارهایی که روی مردمی که در مناطق فقیرنشین زندگی می کنند، سرمایه گذاری می کنند. به عنوان مثال، ایالت هایی که به طور تاریخی به سوخت های فسیلی وابسته بوده اند باید دسترسی خود به دانش، فناوری، مهندسی و ریاضیات را بیش از پیش افزایش دهند.  

مهندس "کالوین مکی" در اظهار نظری به من گفت: "ما در کشوری زندگی می کنیم که هر کودک سیاه پوست را تا قبل از چهار سالگی با بسکتبال و فوتبال آشنا می کند". مهندس مکی سازمانی با نام STEM NOLA را اداره می کند که سعی دارد اعضای جامعه را با حوزه های دانش، فناوری، مهندسی، و ریاضیات، درگیر و آشنا کند.    

وی افزوده: ما باید STEM(اشاره به حوزه های چهارگانه دانش، فناوری، مهندسی و ریاضیات) را در اختیار تمامی کودکان کشورمان قرار دهیم. از زمانی که کودکان متولد می شوند، ما باید کودکان خود را با دانش و تکنولوژی آشنا کنیم. اگر چنین کنیم، آن ها می توانند خود را به مثابه اعضای فعال قرن بیست و یکم در نظرگیرند.

مقصود مهندس مکی از اینکه آن ها می توانند خود را به مثابه اعضای فعال قرن بیست و یکم در نظر گیرند این است که آن ها شانس اشتغال خود را بالا خواهند برد. 

اجرای یکچنین تغییر فرهنگی، نیازند سرمایه گذاری بی سابقه روی مردم است. برای بهبود نرخ فقر، ما نیازمند سرمایه گذاری های گسترده فدرال در بحث آموزش هستیم. با این حال، این موضوع در همین جا متوقف نمی شود. ما نیاز داریم تا به کارآفرینان در مناطق فقیرنشین(افرادی که به صورت تاریخی از دسترسی به سرمایه محروم بوده اند)، دسترسی بهتر و بیشتر به منابع مالی را فراهم کنیم. سرمایه گذاری روی "کالج های محلی/"Community Colleges می تواند در سرمایه گذاری روی ابتکارهایی که مردم را برای مشاغل آینده(متناسب با فناوری های آینده) آماده می کنند و به دانش آموزان و دانشجویان کمک می کنند تا با فشارهای ناشی از فقر مواجه شوند، موثر واقع شود. 

مردم بسیاری در آمریکا هنوز به بدترین شکل در حال رنج بردن از شرایط اقتصادی آمریکا هستند. رنجی که نمونه آن در تاریخ آمریکا دیده نشده است. در شرایط فعلی، پدیده ها و اتفاقاتی نظیرِ بیماری، از دست دادنِ شغل، یا مرگ یکی از اعضای خانواده، همگی قادرند یک فرد را فارغ از نژاد و ترجیحات سیاسی اش، به فقر بکشانند. مبارزه با فقر راهی برای برای متحد کردن کشورمان از طریقِ تعریف یک هدف مشترک است. زیرا در نهایت، همه ما(در آمریکا) یک آینده و سرنوشت مشترک را با یکدیگر سهیم هستیم. 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

***نویسنده: آندره ام پری، وی از جمله نویسندگان انیسیتو بروکینگز است.

***لینک: https://www.brookings.edu/blog/the-avenue/2019/12/23/poverty-in-america-is-rising-we-need-a-plan-to-fight-it/