به گزارش الف دنیل دی پتریس، عضو ارشد انیسیتو Defense Priorities (اولویت های دفاعی) در نشنال اینترست به این موضوع پرداخته است:
« اگر فردی ذره ای امید داشت که خلع سلاح هسته ای کره شمالی هنوز یک گزینه واقع بینانه است، این امید در پایان هفته گذشته و با تشدید تنش ها میان پیونگ یانگ و واشنگتن کاملا رنگ باخت.
چند روز پس از آنکه شماری از مقام های کره شمالی از دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا به دلیل استفاده از لفظِ "مرد موشکی/ Rocket Man "(لفظی که ترامپ در مورد رهبر کره شمالی به کار می برد) انتقاد کردند، اینطور به نظر می رسد که سفیر کره شمالی در سازمان ملل متحد، میخ آخر را بر تابوت خلع سلاح هسته ای کره شمالی کوبید.
"کیم سانگ" در بیانیه ای (قبل از محکوم کردن 6 قدرت اروپایی به دلیل اقدامشان در جلب توجه جامعه بین المللی به 13 دور آزمایش موشک های بالستیک توسط کره شمالی) گفت: "ما نیازی به مذاکرات طولانی و فرسایشی با آمریکا نداریم. گزینه خلع سلاح هسته ای کره شمالی از میز مذاکره حذف شده است". توضیح بیشتری در این زمینه لازم نیست: دولت کره شمالی دیگر مایل نیست چهره به چهره با آمریکا مذاکره کند و وقت بیشتری را با آمریکا، در چهارچوب روندی که پیونگ یانگ آن را غیرمحترمانه می داند تلف کند. اینطور به نظر می رسد که ترامپ آخرین رئیس جمهور آمریکا خواهد بود که سعی کرده کره شمالی را خلع سلاح هسته ای کند و در این راه شکست خورده است.
اگر ترامپ از این خبر(رد خلع سلاح هسته ای کره شمالی توسط پیونگ یانگ) شوکه شده باشد، این امر نشان می دهد که توجه چندانی به روندهای 18 ماه گذشته نکرده است. در این مدت دو نشست میان رهبران کره شمالی و آمریکا برگزار شده، یک دیدار در منطقه غیرنظامی بین دو کره انجام شده، یک بیانیه مشترک از سوی دو طرف صادر شده، تعدادی نامه بین کره شمالی و آمریکا رد و بدل شده، جملاتی در مورد رابطه دوستانه میان پیونگ یانگ و واشنگتن ذکر شده(و همچنین رابطه دوستانه میان کیم جونگ اون و ترامپ)، با این همه، در حال حاضر کره شمالی در قیاس با روزی که ترامپ وارد کاخ سفید شد، به مساله خلع سلاح هسته ای نزدیک تر نشده است. پیونگ یانگ فقط و فقط از خلع سلاح هسته ای خود دورتر شده است. "زیگفروید هِکِر"، "رابرت کارلین"، و "الیوت سربین" از دانشگاه استنفورد اینگونه ارزیابی کرده اند که در سال 2018، کره شمالی اورانیوم و پلوتونیوم مورد نیاز برای تولید 5 الی 7 بمب هسته ای را تولید کرده است. تولید سوخت مورد نیاز برای بمب های اتمی و انجام آزمایش های موشکی کوتاه برد و میان برد نیز در این مدت متوقف نشده است. فعالیت ها در تاسیسات پژوهشی مجتمع یونگ بیون(این مجتمع یکی از مراکز اصلی اتمی کره شمالی است) نیز همچون شرایط عادی ادامه داشته و دارد. در این مدت، هیچ گونه تغییری از حیث کاهش یافتن ذخایر هسته ای کره شمالی، در زرادخانه های اتمی این کشور اتفاق نیفتاده است. در جبهه هسته ای، مذاکرات هسته ای با کره شمالی هیچ چیزی الا تعلیق آزمایش های هسته ای پیونگ یانگ را به دنبال نداشته است که البته این هم تا حد زیادی بیش از آنکه نتیجه مذاکرات هسته ای با پیونگ یانگ باشد، محصولِ ابتکار عمل "کیم جونگ اون" رهبر کره شمالی بوده که در قالب بیانیه ای یکجانبه مطرح شده است.
هیچ کدام از این مسائل باعث شگفتی نیستند. تاسیسات یونگ بیون به کار خود ادامه می دهد زیرا هیچگونه توافق هسته ای با کره شمالی امضا نشده است. گذشته از یک بیانیه مطبوعاتی مبهم و پر زرق و برق که توسط ترامپ و کیم جونگ اون در ژوئن 2018 صادر شد و در تلاش بود تا زمینه را برای دستیابی به یک توافق تاریخی میان دو طرف فراهم کند، به طور کلی می توان روند گفتگوهای دو طرف را مذاکره برای مذاکره دانست که با هیچ گونه اقدام عملی همراه نشده است. با این حال، آنچه که گفتگوها میان پیونگ یانگ و واشنگتن به آن دست یافته، کاهش قابل توجه تنش ها میان دو طرف بوده است. با درنظر گرفتنِ روزهای پرتنش سال 2017 میان آمریکا و کره شمالی، این امر به نوبه خود دستاوردی خوبی به نظر می آید. با این همه، اظهارات اخیر سفیر کره شمالی در سازمان ملل متحد، می تواند حتی همین دستاورد حداقلی را هم به خطر بیندازد.
ترامپ که انتخاباتی سخت را پیش رو دارد، در حال حاضر، از توافق مربوط به خلع سلاح هسته ای کره شمالی که می توانست برای وی خاصیتی جادویی داشته باشد و آن را به مثابه نمونه ای از تیزهوشی خود در بحث مذاکره معرفی کند، محروم شده است. اکنون نگرانی اصلی این نکته است که رئیس جمهور ترامپ، اقدام کره شمالی در ردِ خلع سلاح هسته ای اش را به مثابه بی احترامی به آمریکا تلقی کند و به سیاستِ پیش از سال 2018 خود در قبال کره شمالی بازگردد و بار دیگر بر طبل جنگ با این کشور بکوبد. این حرکت بویژه در جریان کارزار انتخاباتی ترامپ یعنی زمانی که لفاظی علیه دشمنان آمریکا با تشویق و تمجید افراد حاضر در گردهمایی های انتخاباتی همراه است، در خدمت اهداف سیاسی خواهد بود. با این حال، این امر هیچ گونه کمکی به ما جهتِ اداره و حل مساله پیش رویمان نخواهد کرد.
اضافه بر این، در شرایط فعلی، بازگشت آمریکا به اِعمال فشار حداکثری به کره شمالی تا حد زیادی غیرممکن است. روسیه و چین هم از تسلیحات هسته ای کره شمالی ناخشنود هستند اما بعید است هیچ کدام از آن ها در صورتی که واشنگتن قطعنامه تحریمی جدیدی علیه پیونگ یانگ در شورای امنیت سازمان ملل متحد مطرح کند، با این کشور همراهی کنند. حتی اگر پکن و مسکو با یکچنین روندی همراهی کنند، رژیم کیم بارها و بارها در 13 سال گذشته ثابت کرده که شدید اللحن ترین قطعنامه های تحریمی، لزوما به معنای اجرای شدید تحریم ها نیستند(این یعنی بین آنچه روی کاغذ وجود دارد و آنچه در عمل اتفاق می افتد، فاصله زیادی وجود دارد). کره شمالی در هنرِ دور زدن تحریم ها، و یافتن راه های خلاقانه تر جهت واردات نفت(که برای تولید سوختِ موشک های این کشور حیاتی است) و صادرات زغال سنگ، و همچنین دور زدن محدودیت های بانکی، استاد شده است. دولت کره شمالی برای دور زدن تحریم های بین المللی از اتباع خارجی استفاده می کند و آن ها را برای گشایش حساب های بانکی به نمایندگی از خودش به کار می گیرد. پیونگ یانگ همچنین برای دور زدن تحریم ها، به دولت های خارجی نیز وابسته است و از این طریق به شیوه های مختلفی با محدودیت های بین المللی مبارزه می کند. همه ما به شنیدن این گزاره که در بخشِ نتیجه گیریِ تمامیِ گزارش هایِ کارگروهِ کارشناسان سازمان ملل متحد در موضوع کره شمالی می آید عادت کرده ایم: اقدامات کره شمالی در نقض تحریم های بین المللی، شاهدی بر ناکارآمدی تحریم های سازمان ملل متحد است.
واشنگتن حتی اگر بخواهد، دیگر نمی تواند به دورانِ اعمالِ فشار حداکثری علیه پیونگ یانگ بازگردد. در این راستا، گزینه های دیگری هم وجود دارند که البته مطرح کردن آن ها نیازمند این است که ترامپ به جاه طلبی ها و رویاهای بزرگ خود در قبال کره شمالی خاتمه دهد.
شاید کره شمالی مایل نباشد در مورد خلع سلاح کامل هسته ای گفتگو کند، اما پیونگ یانگ هرگز فضا را برای گفتگوهای کنترل تسلیحات(که سنتا مورد استفاده قرار می گرفته اند) که در چهارچوب آن ها، محدودیت هایی (که از قابلیت راستی آزمایی برخوردارند) بر برنامه هسته ای این کشور اعمال می شوند، نبسته است. جزئیات محدودیت های اِعمالی بر برنامه هسته ای کره شمالی، به کارشناسان و متخصصان واگذار خواهد شد تا در مورد آن ها تصمیم بگیرند با این حال، صورتِ کلی معادله بسیار آسان است: اندکی بده تا اندکی بگیری. اگر پیونگ یانگ، نیت و قصد خود مبنی بر کاستن از زرادخانه اتمی اش، توقف توسعه و پژوهش در مسائل هسته ای، و پایان دادن به آزمایش موشک های بالستیک میان قاره ای را نشان دهد و به بازرسان تسلیحاتی سازمان بین المللی انرژی اتمی(IAEA) اجازه دهد تا بر این محدودیت ها نظارت کرده و آن ها را مورد راستی آزمایی قرار دهند، واشنگتن نیز نیت و قصد خود مبنی بر آزادسازی پروژه های اقتصادیِ مرزی میان دو کره و همچنین لغو برخی محدودیت ها از کره شمالی در زمینه واردات نفت و صادرات زغال سنگ را نشان خواهد داد. رد و بدل کردن دیپلمات میان دو کشور و استقرار سفارتخانه در پایتخت های دو کشور نیز می تواند نقش مهمی در آب شدن یخِ روابط میان دو طرف بازی کند و این امکان را به آمریکا و کره شمالی بدهد تا یک کانال ارتباطی میان خود مستقر کنند که این موضوع به نوبه خود می تواند از تغییرات ناگهانی در روابط دوجانبه جلوگیری کند.
در حال حاضر، تمامی این پیشنهادها، تئوریک و نظری هستند. با این حال، آنچه در ادامه می آید ماهیتی نظری ندارد: هنوز نیاز به توافقی است که باید حاصل شود. این توافق فقط نیاز به اراده سیاسی "کیم جونگ اون" و "دونالد ترامپ" دارد. دو نفری که ارتباط شخصیشان با یکدیگر، آخرین محافظ در عدم انحراف ماشینِ دیپلماتیک از مسیر خود است. »
***لینک: https://nationalinterest.org/blog/korea-watch/north-korea-declares-denuclearization-already-gone-out-negotiating-table-103197
