اروپا نیز پس از یکسال مذاکره با جمهوری اسلامی ایران، ماهیت خود را به خوش باوران نشان داد، ماهیتی که منتقدین یا همان دلواپسان برجام آن را پیش بینی می‌کردند. پس از خروج آمریکا از برجام در اردیبهشت ماه سال گذشته محور مذاکرات بر روی اروپا قرار گرفت، اروپا نیز خود را مصلح جلوه داد و در این مدت پیشنهادها و بسته‌هایی ارائه کرد اما هیچ یک از آنها عملیاتی نشد، بهانه نیز، طولانی بودن اجرای آن پیشنهادها و بسته‌ها بود. هر چند این پیشنهادها همان سیاست نفت در برابر غذا است.

مذاکرات با اروپا اکنون به مرحله‌ای رسیده است که با بی توجهی آنها به تعهدات خود، گام سوم جمهوری اسلامی ایران برای کاهش تعهدات برجامی قرار است امروز برداشته شود، البته تحلیل گران و کارشناسان اعتقاد دارند که این گام باید گام پایانی و آخرین مرحله باشد، چرا که زمان زیادی به اروپا داده شد تا با وجود خوش خنده بودن و امیدوار بودن به توافق با ایران، به این مرحله رسید.

اروپا در مدت بیش از یک سال مذاکرات بدون آمریکا با ایران، سعی می‌کرد خود را ناجی توافق هسته ای نشان دهد، اظهار نگرانی شدید از نابودی برجام، یکی از حیله‌هایی بود که آنها در این مدت به کار بردند و سعی کردند تا افکار عمومی دنیا نیز بر این باور برسد که اروپا واقعاً نگران نابودی برجام است.

اروپا از جمهوری اسلامی ایران توقع داشت که به همه تعهدات توافق هسته ای پایبند باشد و در مقابل، اتحادیه اروپا تنها راهی پیدا کند برای فروش نفت آن هم به میزان تعیین شده از سوی آنها و براساس اعتبار ۱۵ میلیارد دلاری که اروپا تعیین کرده است، این اتفاق هم باید از سوی آمریکا پذیرفته می‌شد که نشد. در این راه، همه تعهدات اروپا که برجام را امضا کرده و متعهد به اجرای آن است، کنار گذاشته می‌شود و ایران باید پایبند به برجام باقی بماند.

ماجرای اتحادیه اروپا شباهت زیادی به داستان «خاله خرسه» دارد که به ظاهر خود را دوست ایران نشان می‌دهد اما سنگی در دست دارد و آن را بالا برده تا با کوچکترین غفلت ایران بر سر کشورمان بکوبد، که خوشبختانه به نظر می‌رسد دولتمردان، اعضای مذاکره کننده و وزارت خارجه این فرصت را از آنها گرفتند.

اکنون که زمان اجرای گام سوم کاهش تعهدات ایران فرا رسیده، آن لحن دوستانه و مشفقانه اروپا نیز پایان خواهد یافت، از این پس باید در انتظار به کارگیری واژه‌هایی تند علیه جمهوری اسلامی ایران از سوی اروپا به ویژه سران و مسئولین سه کشور اروپایی به ویژه امانوئل ماکرون رئیس جمهور فرانسه که پیشگام و پیشقدم مذاکره با ایران برای پیدا کردن راهی بود تا برجام یکطرفه باقی بماند، خواهیم بود. ابراز نگرانی اروپا از کاهش تعهدات ایران در برجام از همان گام نخست وجود داشت، این ابراز نگرانی باید از سوی ایران و دیگر کشورهای پایبند به توافق هسته ای وجود داشته باشد، ایران، روسیه و چین در این ماجرا باید طلبکار اروپا و آمریکا باشند، در حالی که بر عکس به نظر می‌رسد، جمهوری اسلامی ایران این حق را دارد تا از تعهدات برجامی خود به خاطر خروج آمریکا از توافق هسته ای و بدعهدی اروپا، بکاهد و حتی همه تعهدات خود را اجرا نکند. جمهوری اسلامی تلاش زیادی کرد تا توافق هسته ای نابود نشود، اما طرف مقابل تلاش بسیاری داشت تا توافق را نابود کند، مسئولیت هر نوع عواقبی از نابودی برجام بر عهده آمریکا و اروپا است و ایران هیچ مسئولیتی در این قبال ندارد.

اروپا و آمریکا اگر به زنده ماندن برجام نیاز داشتند باید برای آن هزینه می‌کردند، در واقع تعهدات خود را اجرا می‌کردند، اما آنها خواهان زنده ماندن برجام به شرط اجرای تعهدات از سوی ایران هستند که چنین خواسته ای هیچ منطقی ندارد.
همواره باید به این موضوع توجه داشت که ایران امتیاز داد تا حق خود را بگیرد، جمهوری اسلامی، سال‌ها است از سوی شورای امنیت، آمریکا و اروپا در تحریم اقتصادی قرار دارد، آن هم به خاطر یک دروغ بزرگ، دروغی که ادعا می‌کند، ایران قصد ساخت سلاح هسته‌ای دارد، گرچه این ادعای دروغ هیچگاه ثابت نشد، اما جمهوری اسلامی برای اعتمادسازی در یک پروسه مذاکراتی، برنامه صلح آمیز هسته ای خود را تعلیق و تعطیل کرد تا تحریم‌های اقتصادی لغو شود. اکنون دیگر حجت تمام است. فرصت‌هایی که به اروپا داده شد، نباید تکرار شود. زمانی خواهد رسید که اروپا حسرت فرصت‌های از دست رفته را خواهد خورد، آن زمان دیگر دیر است.

منبع: سیاست روز