علی دارابی در یادداشتی نوشت: رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار رییس‌جمهوری و هیأت دولت فرمودند: «دولت دو سال بیشتر وقت ندارد. عمده توجه دولت باید معطوف به دو مسأله باشد؛ «اقتصاد» و «فرهنگ»». این تاکید چندباره رهبری برای آن است که دولت خود حاشیه درست نکند و همزمان به حواشی اعتنا نکند و از تمام منابع، ظرفیت‌ها و توان در اختیار برای بهبود شرایط اقتصادی و فرهنگی کشور استفاده کند.
بر این باورم که تلاش شبانه‌روزی دستگاه دیپلماسی و سیاست خارجی کشور قابل تقدیر است و این روند هدف خود را تغییر نگاه جهانیان به ایران و گامی بزرگ برای مقابله با ایران‌هراسی و شیعه‌هراسی می‌داند و افزون بر این باید دفاع از منافع و امنیت ملی کشور را با جدیت دنبال کند؛ اما نکته مهم آن است که سرنوشت کشور و مدیریت اداره امور را معطوف به فراز و فرودهای مذاکره با چند کشور محدود اروپایی نکند و از پیله برجام به مثابه حلال همه امور کشور، بیرون بیاید. دستگاه دیپلماسی کشور باید همه تلاش خود را به‌کار گیرد تا با اقتدار و سربلندی از منافع ملی و امنیت ملی دفاع کند و نماینده شایسته‌ای در عرصه جهانی برای «گفتمان مقاومت» که در پرتو انقلاب اسلامی و بیداری جهان اسلام شکل گرفته است، باشد.
اما در عرصه داخلی تمرکز دولت باید بر حل مسائل و مشکلات اقتصادی کشور، کاهش تورم و گرانی، فراهم‌کردن شرایط زیست بهتر برای مردم و رونق کسب‌و‌کار باشد.
اتفاقاً در جلسه سران سه قوه و ستاد تدابیر اقتصادی کشور، مردم باید تصمیماتی هماهنگ را که با همراهی و حمایت سه قوه برای گشایش بهتر شرایط اقتصادی کشور باشد مشاهده کنند.
از جمله این اقدامات کاهش سخنرانی‌های رییس‌جمهوری محترم و سایر مقامات و انگشت اتهام به همدیگر را نشانه رفتن است. این شایسته ملت ایران نیست که برخی مسوولان و مقامات ایرانی در برابر بیگانگان با نهایت احترام، ادب و تواضع و به نوعی دست به سینه روبه‌رو شوند و از گفت‌وگو سخن بگویند اما در جامعه خودمان در برابر حتی منتقدانی که هدف آن‌ها جز خیر و نیکی و خدمت به جامعه و اصلاح امور است با خط و نشان و قهر و غضب سخن بگویند! دولت در چنین شرایطی باید کمتر حرف بزند و بیشتر کار و تلاش کند.
مساله دوم در «حوزه فرهنگ» است. واقعیت آن است که در این حوزه شوراهای عالی چون «انقلاب فرهنگی» و «فضای مجازی» یا وزارتخانه‌ها و دستگاه‌های مسوول چون ارشاد، آموزشوپرورش، آموزش عالی و... به وظایف خود یا بد عمل می‌کنند یا اصلاً عملی دیده نمی‌شود.
اینکه طی 6 سال بزرگ‌ترین دستگاه تعلیم‌و‌تربیت کشور آموزشوپرورش شاهد تغییر 6 وزیر یا سرپرست وزارتخانه باشد به «فاجعه» می‌ماند؟! و دولت و مجلس هم اصلاً پاسخگو نیستید. کم نیستند بسیاری از متصدیان و مسوولان دولتی که اداره امور را با «توییت» و در «فضای مجازی» دنبال می‌کنند؟! و این گم کردن مسیر خدمت به جامعه است.
هم‌اکنون حوزه سینما، تئاتر ، نشر و مطبوعات حال خوبی ندارند؛ چه به لحاظ بودجه و اعتبار و چه از حیث سیاست‌گذاری، اهداف و برخوردار بودن از یک گفتمان چهارچوب‌دار در قلمرو جمهوری اسلامی. نظارت‌ها ضعیف‌تر و ناکارآمدتر از آن است که مددی به این حوزه برساند.
آنچه از معنای تمرکز دولت در دو سال آخر در حوزه «اقتصاد و فرهنگ» که رهبری معظم انقلاب اسلامی فرمودند، استنباط می‌شود داشتن تصویری درست و واحد در نزد مسوولان از وضعیت کنونی، چالش‌ها، فرصت‌ها و مهم‌تر از آن «داشتن راهکار و برنامه عمل» برای فائق شدن بر مشکلات است.
دولت باید مصمم باشد تا با «اقدام و عمل سازنده» برای «توسعه و پیشرفت کشور» «امید و نشاط اجتماعی» را به جامعه پمپاژ کند. روحیه سیاسی و سرخوردگی که در برخی مسوولان کشور دیده می‌شود اصلاً زیبنده و شایسته یک ملت انقلابی و مقاوم نیست و صد البته باید رسانه‌ها، مطبوعات، احزاب و تشکل‌های سیاسی، سمن‌ها و نهادهای غیردولتی، نخبگان، دانشگاهیان و حوزویان از هرگونه کمک، یاری، مساعدت و همراهی دولت برای غلبه بر مشکلات دریغ نورزند. امید که چنین باد!