چشم ها سخن می‌گویند. روحانی سال‌های بسیار سختی را تجربه می کند. به گفته برخی کارشناسان دشواری این سال ها اگر بیشتر از دوران جنگ تحمیلی نباشد کمتر هم نیست. با این حال سهم تصمیمات ناسنجیده در دولت نیز در این دشواری ها تاثیر قابل اعتنایی دارد.
روزهای خوش انتخابات و هفته های شادی پس از برجام برای روحانی به سرعت تمام شد و سواری از گرد و غبار برخاسته از برجام نرسید که به انتظار مردم پایان دهد. بر عکس، حضور مردی پیش بینی ناپذیر در قامت رییس جمهور آمریکا نشان داد که خوش بینی های اولیه تیم روحانی به آمریکا و برجام چندان تناسبی با « واقعیت» حاکم بر عرصه بین الملل ندارد: در نظام طبیعت ضعیف پامال است !
گره زدن بسیاری از امور به توفیقات برجامی و غافل شدن از فرصت‌ها و انگیزهای داخلی و کم توجهی به حساسیت های برابری خواهانه افکار عمومی در این زمانه دشوار که کمر طبقات متوسط و محروم را دوتا کرده باعث شد دستاوردهای اولیه سیاسی برجام که «هیچ» خواندن آن نیز بی انصافی است خیلی زود از یاد مردم برود و با وجود همه تلاش‌های رسانه ای دولت هم یادآوری آن کام مردم را شیرین نکند.
فساد یقه سفیدها و سوء استفاده برخی سیاستمداران کاسب پیشه از موقعیت های سیاسی، هر چند امر نوظهوری در سیاست ایران نیست و در دوران جمهوری اسلامی نیز محدود به دوران دولت روحانی نمی شود، اما تحمل آن در این سال های دشوار برای مردمان صبور ایران بسی دشوارتر است.
روحانی دو سال دیگر برای گرفتن تصمیماتی سخت فرصت دارد. تصمیماتی که از این سیاستمدار نسبتا خوشنام سال های دور انقلاب خاطره‌ای خوش برای نسل های بعدی بر جای بگذارد. او باید یا با روندی معجزه آسا کاری را که در ۶ سال انجام نشده بالاخره آغاز کند یا باید بتواند افکارعمومی را قانع کند که دشواری شرایط امروز کشور فراتر از توان او و وعده های خوش بینانه ای است که به مردم داده است. مردم منتظرند روحانی مانند این عکس چشم در چشم آن ها بدوزد و سخنی تازه بگوید. سخنی نه از جنس اظهارات امروزش.