یک ناشر موسیقی گفت که ممکن است هنرمند موسیقی با انتشار آلبوم آنقدری که باید در ذهن مخاطب نماند؛ چراکه او سالی یک بار آلبومی را منتشر کرده و شاید تا مدتی طولانی کار دیگری از او به انتشار نرسد. ولی زمانی که هنرمند تک‌آهنگ بیشتری را طی سال منتشر کند مدت زمانی بیشتری جزو هنرمندان مطرح زمان خود خواهد بود.
در پی انتشار مصاحبه‌های پیشین درباره علت گرایش هنرمندان موسیقی به انتشار تک آهنگ و کاهش تولید آلبوم، بیان شد که هنرمندان به دلیل هزینه بالای تولید آلبوم و همچنین زمان‌بر بودن آن، اقتضای فضای مجازی، کم‌حوصله شدن مخاطب و ... به تولید تک ترک روی آورده‌اند.
در همین راستا این بار تصمیم گرفتیم این موضوع را از دیدگاه مدیر شرکت فرهنگی هنری ترانه شرقی بررسی کنیم.
محسن رجب‌پور، تهیه‌کننده موسیقی و مدیر شرکت فرهنگی هنری ترانه شرقی در گفت‌وگو با ایسنا بیان کرد: موضوع گرایش هنرمندان موسیقی به تک ترک یک امر جهانی است و تنها مختص به ایران نیست. چند سالی است در دنیا بنابر دلایلی همانند حضور اینترنت و افزایش سرعت انتقال اطلاعات به‌خصوص به واسطه حضور فضای مجازی، صرف زمان کمتر برای گوش دادن به آلبوم‌های موسیقی توسط مردم و ... هنرمندان را سمت تولید تک‌آهنگ برده است. از طرفی هنرمند باید برای تولید آلبوم یک سال زمان بگذارد تا ۱۰ ترک آن را یک‌جا منتشر کند؛ درواقع هنرمند با این کار تنها یک بار آلبوم خود را منتشر می‌کند ولی با انتشار تک ترک می‌تواند یک آلبوم ۱۰ ترکی را ۱۰ بار منتشر کند و هر بار در ذهن مردم بماند.
او ادامه داد: در حالتی که هنرمند یک آلبوم منتشر می‌کرد از مجموعه کارهای او تنها یک یا دو اثر در بین مردم دست به دست و شنیده می‌شد و بقیه آثار لابه‌لای دیگر قطعات گم می‌شد. درواقع در موسیقی‌هایی که دارای روزمرگی بیشتر هستند، مخاطب تنها به دنبال این است که سه قطعه مورد نظر و هماهنگ با سلیقه خود را گوش کند.
عنوان موسیقی جدی را می‌توان از زبان تعدادی از هنرمندان فعال در موسیقی ایرانی یا کلاسیک شنید؛ خیلی از این افراد معتقدند که انتشار تک ترک در حوزه موسیقی ایرانی یا همان جدی خیلی صورت نمی‌گیرد و یا اینکه اصلا بهتر است صورت نگیرد. این امر را با رجب‌پور در میان گذاشتیم، او ابتدا بیان کرد که تولید تک ترک هم در پاپ هست و هم موسیقی ایرانی.
او سپس درباره خطاب کردن موسیقی ایرانی و کلاسیک با عنوان «جدی»، گفت: ما به این موسیقی، هویتی می‌گوییم؛ چون ایران خودش صاحب سبک موسیقی است و موسیقی جدی و غیرجدی ندارد. باید دید که مولفه جدی یا غیرجدی از کجا می‌آید؛ اگر مولفه جدی از منظر گوش شنیداری جامعه باشد که در حال حاضر گرایش مردم به موسیقی پاپ خیلی بیشتر است.
این تهیه‌کننده موسیقی ادامه داد: دوستانی که در موسیقی‌های هویتی یا ایرانی کار می‌کنند هنوز در همان پوسته قدیم قرار دارند. زمانی که یک هنرمند فعال در موسیقی ایرانی همانند علیرضا قربانی یا سالار عقیلی کاری را برای تیتراژ یک فیلم سینمایی یا سریال منتشر می‌کند، باید بدانیم که این قطعات نیز همان تک ترک ولی با یک ماهیت سفارشی هستند.
او با بیان اینکه در موسیقی ایرانی یک آلبوم را به هم پیوسته طراحی می‌کنند، گفت: یعنی کل آلبوم افت و خیز دارد نه هر قطعه به صورت انفرادی. این عامل باعث می‌شود در این سبک چند قطعه را با هم منتشر کنید چون چند ترک با هم، شما را به هدف و برنامه‌ریزی که می‌خواهید می‌رسانند. همچنین امر مهم دیگری که وجود دارد این است که برای اجرای زنده در موسیقی‌های ایرانی ابتدا باید یک آلبوم را منتشر کنید، سپس کنسرت دهید. ولی در موسیقی پاپ می‌توان هر ترکی که منتشر می‌شود را به دیگر قطعات اضافه و در کنسرت اجرا کرد.
در بین افرادی که پیش از این درباره این موضوع با آنها صحبت کرده بودیم، برخی از آنها معتقد بودند که تنها هنرمند از انتشار تک ترک سود می‌برد برخی نیز می‌گفتند که هر دو (ناشر و هنرمند) ذی‌نفع خواهند بود.
رجب‌پور نیز در پاسخ به اینکه سود هنرمند از انتشار تک ترک بیشتر است یا ناشر؟ اظهار کرد: از انتشار تک آهنگ هم ناشر سود می‌برد و هم هنرمند؛ چون با این کار موقعیت هنرمند برای مخاطب خود در جایگاه بالایی خواهد بود و مدام به‌روزتر خواهد شد. زمانی هم که هنرمند برای مردم در جایگاه بالایی باشد ناشر می‌تواند اجراهای بیشتری بگذارد. ناشر تنها در صورتی ضرر می‌کند که سود حاصل از کنسرت متعلق به خود هنرمند باشد.
از او سوال کردیم که هنرمندانی که با شرکت ترانه شرقی کار می‌کنند تا چه حد به تولید تک آهنگ روی آورده‌اند؟ پاسخ داد: در همکاری با شرکت‌هایی مثل ما اینگونه نیست که هنرمند تصمیم به انتشار تک ترک بگیرد و ما هم به عنوان یک پلت فرم وظیفه انتشار داشته باشیم. در سراسر دنیا اولین کاری که شرکت‌های تولید موسیقی انجام می‌دهند، برنامه‌ریزی برای هنرمندهای تحت پوشش خود است.
رجب‌پور ادامه داد: البته در ایران وارونگی وجود دارد، به این منظور که غالبا تهیه‌کننده موسیقی بین‌المللی نداریم و هنرمندان خودشان تولیدکننده موسیقی هستند و پس از تولید یک اثر، برای دریافت مجوز آن را به یک شرکت نشر موسیقی می‌دهند سپس آهنگ را پخش می‌کنند.
او در پایان گفت: اولین قدمی که یک شرکت فرهنگی هنری باید در سطح بین‌المللی انجام دهد این است که با ترکیب داشته‌های مختلف مانند پتانسیل هنرمند و ابزاری که با آن محصول تولید می‌کند، یک قطعه آهنگ برای هنرمند خود تولید کند. در ادامه باید آن قطعه را با کمک جامعه شناسی و مخاطب شناسی ترکیب کند و به یک سبک برسد و در نهایت برای زمان انتشار آن برنامه ریزی کند. در اصل خواننده نیز مانند نوازنده یا شاعر ترانه یکی از ابزار تولید اثر هنری است.
