نقد دیده‌بان عدالت و شفافیت بر نامه رییس سازمان نظام پزشکی کشور درباره نبود زیرساخت‌ها در آموزش پزشکی مقصر کمبود امکانات آموزش پزشکی کیست؟/ جامعه را در برابر پزشکان قرار ندهید/ شائبه انحصار و تضاد منافع را بر طرف کنید

گروه اجتماعی الف،   3980516069 ۵۵ نظر، ۰ در صف انتشار و ۲ تکراری یا غیرقابل انتشار

با ورود مجلس به موضوع افزایش ظرفیت رشته‌‌های پزشکی و ارائه طرح دو فوریتی برای تحقق آن ماجرای ظرفیت رشته‌های پزشکی و اظهار نظر موافقان و مخالفان داغ تر از گذشته در رسانه‌ها پیگیری می‌شود.

مقصر کمبود امکانات آموزش پزشکی کیست؟/ جامعه را در برابر پزشکان قرار ندهید/ شائبه انحصار و تضاد منافع را بر طرف کنید

به گزارش الف با نامه اخیر رئیس کل سازمان نظام پزشکی به رئیس مجلس درباره این طرح، موضوع قدیمی افزایش ظرفیت رشته های پزشکی در دانشگاه وارد مرحله تازه ای شد.

 محمدرضا ظفرقندی در این نامه خطاب به علی لاریجانی رئیس مجلس شورای اسلامی خواستار نگرش علمی و کارشناسی در این مقوله مهم به دلیل نبود ساختارهای آموزشی و تجهیزات بالینی مورد نیاز شد.

به نوشته رئیس کل سازمان نظام پزشکی طرح دوفوریتی افزایش ظرفیت های دانشجویی پزشکی که  «با زمینه سازی جهت دار رسانه ای» روزهای اخیر در مجلس شورای اسلامی ارائه شد موجب نگرانی در جامعه پزشکی و دانشجویی شده است.

ظفرقندی در این نامه خاطرنشان کرده است: یقینا طرح مساله کاملا تخصصی و فنی ظرفیت های دانشجویی پزشکی بدون توجه به زیرساخت های لازم برای آموزش پزشکی از جمله تعداد اساتید و تعداد تخت های بیمارستان های آموزشی و تجهیزات بالینی مورد نیاز، موجب خسارت های جبران ناپذیر به این رشته خطیر خواهد شد.

وی در نامه خود اضافه کرده است : مطمئنا افزایش ظرفیت و پذیرش دانشجوی پزشکی بدون تامین ساختارهای لازم موجب کاهش کیفیت علمی و عملی پزشکی کشور و آسیب بیماران و سقوط سطح سلامت در کشور خواهد شد.

دیده‌بان عدالت و شفافیت در نقدی به این اظهارات پاسخ داده است.

نقدی بر نامه ریاست محترم سازمان نظام پزشکی کشور، جناب دکتر ظفرقندی

«بی شک دغدغه  افت کیفیت آموزشی در رشته های دانشگاهی به ویژه در حوزه بهداشت و درمان، باید همه جانبه باشد و همراه با ارائه راهکارهای کوتاه مدت، میان مدت و بلندمدت. همچنین در تصمیمات کلان که در جامه قوانین متجلی می شوند، دغدغه های کل جامعه در نظر گرفته می شود و از همین رو وضع قوانین به نمایندگان مردم سپرده شده است. با این مقدمه به چند موضوع مهم که در اظهارات حضرتعالی از نظر دور مانده است، باید توجه داشت :

۱. در سال های اخیر، حدود ۷۰ درصد جوانان کشور مایل به تحصیل در رشته های دکترای علوم پزشکی هستند که گواه شیوع بیماری حادی در جامعه ی ماست. آسیب شناسی این بیماری چندگانه است و فاکتورهای اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی در آن دخیل اند که فقط می توانند در درازمدت اصلاح شوند. برای کنترل سریع و اورژانسی این مشکل حاد، یکی از چندین راه قابل تامل، افزودن بر ظرفیت پذیرش دانشجویان علوم پزشکی است. در حال حاضر حدود ۷۰۰ هزار پسر و دختر ایرانی برای راه یابی به این رشته ها جسم و جان خود را به رقابت کشیده اند. میزان پذیرش کمتر از ۹۰۰۰ نفر است که فقط نیمی از آن به داوطلبان بدون سهمیه می رسد. افزایش این ۴۵۰۰ نفر به ۶۰۰۰ یا ۷۰۰۰ نفر در همین امسال، از نظر ریاضی دردی را درمان نمی کند اما از نظر مهندسی روانی در جامعه ای چنین بحران زده، بسیار کارگشاست و احساس دیده شدن و امید به آینده را در نوجوانان، جوانان و خانواده هایشان( دست کم ۱۵میلیون نفر) افزایش می دهد و بدیهتا، راهی نیست که نمایندگان ملت به راحتی آن را نادیده بگیرند.

۲. جنابعالی، در ابراز دلایل مخالفت با این طرح، به نبود امکانات آموزشی در رشته پزشکی اشاره فرمودید.طبق آمارهای رسمی و موثق، در سال ۶۷ پذیرش در رشته های دکترای پزشکی دانشگاه های دولتی( غیرپولی) ۴۵۰۰ نفر بوده و سی سال بعد که زمام امور به وزارت بهداشت سپرده شده است، یعنی در سال ۹۷، این تعداد به ۳۷۰۰ نفر رسیده است که به معنی کاهش توانایی دانشگاه های دولتی در تربیت پزشک است.
متاسفانه مسئولانی که از کمبود امکانات آموزشی و نبود زیرساخت ها سخن می گویند یا خود در این پسرفت نقش داشته اند یا باید آن را به شکل عاجل حل کنند و شائبه ی ایجاد انحصار و تضاد منافع در مراجع تصمیم گیرنده در این حوزه را از میان ببرند.
آیا لزوما باید چنین جو ملتهب و طرحی دو فوریتی به میان بیاید، تا علنی و اعلام گردد که در سالن های تشریح تامین جسد نشده است؟ یا تعداد تخت های بیمارستان های آموزشی کافی نیست یا... چرا با وجود نیاز به پزشک و قرار گرفتن ایران در قعر جدول کشورهای آسیایی در حوزه سرانه پزشک، به جای دست زدن به اقدامی عاجل جهت جبران مافات، دختران و پسران مستعد کشور را از راه یابی به مسیر توسعه ی بهداشت و درمان محروم می کنیم و جامعه را دربرابر صنف ارجمند بهداشت و درمان قرار می دهیم و زمینه را برای سودجویی های پوپولیستی فراهم می نماییم؟

۳. متاسفانه در نامه جنابعالی، به بخش دوم این طرح، یعنی ساده سازی انتقال دانشجویان دانشگاه های خارجی به دانشگاه های داخل کشور، توجهی نشده است. اگر قرار است افرادی با صرف هزینه ی گزاف، پزشک بشوند، بی شک باید رقابتی علمی در میان همین گروه نیز برقرار باشد تا برای مثال، رتبه ۵ هزار از این امکان خاص برخوردار شود نه رتبه ۱۰۰ هزار و چه بهتر که از همان ترم نخست، شهریه ی پرداختی در همین کشور و برای ارتقای سیستم آموزش دانشگاه های علوم پزشکی داخل کشور صرف شود نه به شکل ارز دانشجویی در خارج از ایران. (مگر آن که منظور بخش دوم این طرح، برطرف کردن مشکل سربازی این دسته از دانشجویان یا مواردی از این دست باشد که امری جداست.)

۳. با این توضیحات از جنابعالی و همه ی سنگرداران بهداشت و سلامت کشور درخواست می کنیم که این تهدید فرضی را به فرصتی واقعی بدل کرده، با اصلاح سریع طرح، این امکان را فراهم نمایید که افزایش پلکانی ظرفیت رشته های دکترای علوم پزشکی از همین امسال آغاز شود و درپی آن افزایش امکانات آموزشی دانشگاه های علوم پزشکی به یکی از مطالبات مردم شریف ایران از مسئولین کشور تبدیل گردد.»