بی‌توجهی به پیام‌های تصویری که می‌فرستیم

حمید مقیمی، گروه تعاملی الف،   3980302005 ۲ نظر، ۰ در صف انتشار و ۰ تکراری یا غیرقابل انتشار
بی‌توجهی به پیام‌های تصویری که می‌فرستیم

تصویر فوق در رسانه های مختلف به مناسب اعلام افزایش چهار برابری غنی سازی با خلوص پایین در رسانه ها منتشر شد. اما در عکس چه می بینیم؟ در نوشته پشت سر عبارت نشست خبری سخنگوی سازمان انرژی اتمی با اصحاب رسانه دیده می شود. هفت لوگوی خبری در پیش روی آقای کمالوندی به عنوان سخنگو قرار گرفته اما ایشان در سکوت به سر می برد. در عوض فردی که چهره و حتی موهای وی با ماسک و کلاه یک بار مصرف پوشیده شده و نوشته ای در دست دارد در حال قرائت متنی از روی کاغذ برای خبرنگاران است. وجود سخنگو در یک سازمان به معنی بیان نقطه نظرات، سیاست ها و برنامه ها توسط شخصی است که در این کار مهارت داشته و می تواند به سوالات به درستی پاسخ دهد، کاری که در وزارت خارجه –برای مثال- انجام می شود. از این رو اولین سوال در ذهن مخاطب این است که چرا سخنگوی شناخته شده ساکت و فردی که علاقه ای به نشان دادن هویت خود ندارد کار اعلام خبر را برعهده گرفته است.

جدای از موضوع تقسیمات کاری بین سخنگو و افراد متخصص، باید دید در نگاه یک فرد بیرونی به ویژه خارجی که این تصویر را می بیند چه پیامی متبادر می شود؟ خبرهای مربوط به صنعت هسته ای ما همیشه بازتاب گسترده ای در رسانه های غربی داشته، رسانه هایی که عمدتا در پی ترساندن افکار عمومی غرب از ایران هستند، در مقابل امپراطوری رسانه ای آنان ما تمام تلاش خود را به کار بسته ایم که نشان دهیم برنامه هسته ای ما صلح آمیز است. در این نبرد نابرابر دادن بهانه به دست ایشان و معاندین اصلا جایز نیست.

به تصویر برمی گردیم، در یک نگاه روانشناسانه، وجود شخصی با چهره پنهان، کسی که گویا فرد اصلی در دادن خبر به شمار می رود چه پیامی می تواند داشته باشد، شفافیت یا پنهان کردن؟ البته مردم ما می دانند که متخصصان صنعت هسته ای برای حفظ جان و پس از ترور برخی دانشمندان مان مجبور به پنهان کردن چهره خود در برابر دوربین ها می شوند، اما آن کجا که دوربین به محل کار آنان در آزمایشگاه و کارگاه و کارخانه می رود و آن کجا که بدون احساس نیاز روشن و علت مشخص و در جایی که سخنگو وجود دارد، کسی به این شکل ظاهر می شود. شایسته است که وقتی مخاطب پیام ما صرفا داخلی نیست از نظر کارشناسان رسانه حتما استفاده کنیم. در دنیای کنونی که حتی سخنان یا اعمال یک فرد می تواند به سرعت از طریق شبکه های اجتماعی در همه کشور و بلکه دنیا پخش شود، ضعف و راهبرد نامناسب در اطلاع رسانی رسمی و دولتی قابل پذیرش نیست.