محمد ایمانی تحلیلگر و کارشناس مسائل سیاسی در کانال تلگرامی خود درباره حواشی به وجود آمده درباره جلسات شورای عالی انقلاب فرهنگی نوشت:
کاربری در تویتر پرسیده "حالا ما از کجا باور کنیم که واقعا در موضوع اختلاف با آقای روحانی، حق با این دو بزرگوار (ضرغامی و رحیم پور ازغدی) است ؟".
وارد محتوای انتقادهای این دو عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی و شورای عالی فضای مجازی که درست هم هست نمی شویم. پاسخ، کوتاه است: لازم نیست حتما تعیین کنیم حق با کیست؟ سوال فیصله بخش این است که آیا شورا های عالی، اصالتا محل بحث و نقد و انتقاد هست یا نه؟ و آیا اعضا باید نقد و بحث کنند یا نه؟
اگر بحث های جدی کارشناسی درباره وضعیت فرهنگی و فضای مجازی نتواند در این شوراها مطرح شود، پس دیگر کجا می توان مجال بحث و نقد داشت؟ متاسفانه آقای روحانی، زیر این امر مسلم و بدیهی زده و این یعنی خودرایی، مشورت گریزی و نقد ناپذیری. و به تعبیر اولیای دین علیهم السلام "من استبدّ برایه هلک".
آقای روحانی به جای پاسخگویی و انتقاد پذیری در جلسات رسمی، برخورد چکشی می کند، دستور می دهد افراد از جلسه بیرون بروند، و مانع دعوت از اعضای رسمی می شود؛ و حال آن که فاقد صلاحیت حقوقی برای چنین کاری است و صرفا تنگ خلقی و فقدان سعه صدر خود را عیان می کند. فی الواقع اگر بنای بر عدم تحمل بود، احتمالا خود ایشان برای گرفتن کارت قرمز مستحق تر می نمود.