از زمانیکه بخاطر می‌آورم نام تهران عجین با دود و ترافیک‌های سنگین بوده و این سال‌های اخیر نیز با افزایش جمعیت شهر تهران و افزایش تولید و تردد خودروها معضلی بر روی معضلات پیشین شده است.
همین که صبح ها به طرف محل کار خود می‌روی و یا عصرها که بازمی‌گردی باید هم دود بخوری و هم ترافیک سنگین تحمل کنی. محال است شهروند این شهر باشی و از این قبیل گله‌‌‌گی نداشته باشی.
ترافیک و دود فقط ترافیک و دود نیست! ترافیک است و تاخیرها، دیر رسیدن‌ها، دچار استرس شدن‌ها، افزایش تنش و تشنج‌ها، درگیر شدن مردم بر سر حتی کوچک ترین چیزها و از بین رفتن بزرگ‌ترین سرمایه انسان یعنی عمر و ثانیه‌ها! دود است و استنشاق‌ها، گرفتگی نفس‌ها، عفونت و بیماری ریه‌ها، انواعی از سرطان‌ها و آسمانی که دیگر آبی نیست و همین کافیست که تورا افسرده کند.
جالب این‌جاست در محافل که می‌نشینی همگی از این موضوع ابراز دردمندی و شکایت می‌کنند و پُز فرهنگ کهن می‌دهند و ژست دوستداران محیط زیست را می‌گیرند، اما دریغ زمانی که به سطح شهر می‌آیند کمترین توجه را به رفتار شخصی خود می‌کنند که فی‌الحال قصد من بیان یک موردخاص و ویژه است و آن هم تک سرنشینی درخودروها!
نمیدانم نامش را چه بگذارم! تک سرنشینی! تک فرمانروایی! تک بینی! خودخواهی! خودبینی!؟ و بسیاری از خودهای دیگر که در آن نهفته است.
همیشه ورد زبان است که باید فرهنگ سازی صورت گیرد، قبول! ولی باید گفت بالاخره من چه زمان می‌خواهم شخصا این فرهنگ و رفتار را آغاز کنم؟
در شهر تهران تاکسی‌های ون بسیاری فعالیت می‌کنند که هر کدام ۱۰ مسافر را جابجا می‌کند، حال اگر این ۱۰مسافر از خودروهای شخصی استفاده کنند ما بجای یک خودرو، ۱۰ خودرو، یعنی ۱۰ برابر ترافیک بیشتر، ۱۰برابر دود بیشتر، ۱۰ برابر معضلات و عوارض اجتماعی و شهری بیشترخواهیم داشت! هزینه استهلاک خودرو و مصرف سوخت و انرژی که ازبین میرود به کنار. متروها، اتوبوس‌ها، مینی‌بوس‌ها، تاکسی ها و خلاصه حمل و نقل عمومی شهر تهران با همه نقائص و کاستی ها اگر حتی یک روز کنار گذاشته شود با میلیون‌ها مسافر تک سرنشین چه بلایی بر سر ما خواهد آمد؟ برای چند ثانیه تصور کنید.
از همین لحظه! از خودمان شروع کنیم و حداقل در ساعات اوج بار ترافیک تک سرنشین تردد نکنیم! یا حداقل اگر با خودروی شخصی می‌خواهیم تردد کنیم، همکاران، هم‌مسیران یا سایر مسافران را نیز با خود به مقصد برسانیم ولی تک سرنشین نرانیم.
تهران! جایی که در آن زندگی می‌کنیم و نفس می‌کشیم را نباید از بین برد، که مطمئناً آلودگی هوا موجب انواعی از بیماری‌ها برای خودمان و فرزندانمان خواهد شد.