آیا واقعا برنده هستیم؟

علیرضا یگانه، گروه تعاملی الف،   3970903061
آیا واقعا برنده هستیم؟

مدتی است که چند مسابقه تلویزیونی با اجرای سلبریتی هایی که اتفاقا بعضی از آنها کارنامه ی مشخصی هم در رسانه ملی ندارند در در بازه ای از زمان که بیشترین تعداد مخاطب را هم بهمراه دارد، از شبکه های مختلف صدا و سیما در حال پخش می باشند. سوالی که در ذهن هر بیننده منصفی پدید می آید این است که اصولا هدف از تولید و پخش چنین برنامه هایی چیست؟ آیا هدف بالا بردن اطلاعات عمومی بینندگان است؟ آیا هدف از این برنامه ها تبلیغ به نفع یک بنگاه اقتصادی بوده و اساسا یک برنامه تبلیغاتی است؟ و آیا..... .هدف هر چه باشد نمی تواند توجیه کننده نتیجه اشتباهی باشد که از دل این برنامه ها خلق می شود. آسیب هایی که این برنامه ها به روح و روان مخاطب و جامعه وارد می کنند غیر قابل جبران است و در حالی که این آسیب ها، بدیهی و اظهر من الشمس هستند، جای بسی تعجب و تاسف است که چرا مسئولان رسانه ملی روز به روز به آتش آسیب چنین برنامه هایی می دمند و چرا در صدد اصلاح روند بر نمی آیند؟ اگر برای تولید این برنامه ها حتی یک ریال هم از جیب بیت المال خرج نشود و حتی عایداتی هم برای بیت المال داشته باشد! بازهم آسیب های فرهنگی و اجتماعی چنین برنامه های فاجعه بار خواهد بود.

فرهنگ " زحمت نکش و پولدار شو " یکی از آسیب های جدی در هر جامعه ای است که در صورت رواج این فرهنگ، روحیه تلاش و کوشش برای کسب درآمد پاک و از آن گذشته تلاش برای خلاقیت و نوآوری و پیشرفت و به معنای واقعی کلمه "روحیه کار" را تحت الشعاع قرار داده و از بین می برد. در این برنامه ها افرادی به عنوان شرکت کننده حضور پیدا می کنند و در عرض چند دقیقه با وجود برخوردار نبودن از اطلاعات عمومی واقعا بالا، برنده جایزه های چند ده و بعضا چند صد میلیون تومانی می شوند که چرا های فراوانی را بدنبال دارد. می دانیم اکثر مخاطبین رسانه ملی جزو افراد سطح متوسط و حتی درآمد پایین جامعه هستند و نیز بخوبی آگاهیم که مبالغ برخی از این جوایز حتی به اندازه 7 یا 8 سال حقوق بعضی از مخاطبین این برنامه هاست. آیا با هزینه این جوایزی که به بدترین شکل ممکن در رسانه ملی ریخت و پاش می گردد! و فرهنگ غلطی را در جامعه رواج می دهد، نمی توان بانی براه افتادن چندین کسب و کارحلال برای خیل عظیم چوانان سن بالای بیکاری شد که چند صد هزارم آن پول ها را با هزاران شرمندگی و خجلت به عنوان پول تو جیبی از پدر می گیرند؟!

آیا آموزه ها و فرهنگ ما این طرق بذل و بخشش را تایید می کنند؟ چه تبلیغی از این بهتر که یک بنگاه اقتصادی به عوض بذل و بخشش بی حساب و کتاب به چند نفر آنهم در قبال هیچ و پوچ، زمینه اشتغال خیل عظیم جوانان بیکار کشور را فراهم کند . این در صورتی است که فرض کنیم هزینه این برنامه های توسط حامی مالی تامین می گردد هر چند تبلیغی در بین این برنامه ها هم دیده نمی شود؟ که اگر این هزینه از جیب مردم انجام شود باید بر این مصیبت روضه هاخوانده شود.