به گزارش مهر، ورزشگاه آزادی از اوایل دهه ۵۰ در دل مجموعه ورزشی آزادی احداث شد و هر چند در همان سال میزبان دیدار تیم های پرسپولیس و کرزیرو برزیل بود و در سالهای بعد هم مسابقاتی را میزبانی کرد، اما رسما در سال ۱۳۵۳ و برای بازیهای آسیایی ۱۹۷۴ تهران بازگشایی شد.
این ورزشگاه که براساس اعلام های غیررسمی جزو ۲۰ ورزشگاه بزرگ دنیا به حساب می آید اما از نظر استانداردهای روز فوتبال دنیا جزو ۱۰۰ ورزشگاه اول هم نیست. در طول سالهای گذشته مسابقات و رویدادهای مهمی در این ورزشگاه برگزار شده است اما تغییری در ساختار آن صورت نگرفته است.
صعود پرسپولیس به فینال رقابتهای لیگ قهرمانان آسیا باعث شد با فشارها و اصرارهای کنفدراسیون فوتبال آسیا و پس از ۴۴ سال این ورزشگاه به طور اساسی بازسازی شود و کمی به استانداردهای روز دنیا نزدیک شود.
البته در سالهای اخیربازسازی هایی در برخی سکوهای این ورزشگاه انجام شده بود و طبقات صندلی گذاری هم شده بود اما اتفاقی که به مناسبت فینال لیگ قهرمانان آسیا رخ داد «رختی نو» بر تن آزادی بود که هر چند در زمانی کوتاه صورت گرفت اما باید برای بهتر شدن ورزشگاه ادامه داشته باشد.
حالا بخش های مختلف این ورزشگاه تا حدود زیادی به استانداردهای ورزشگاه های روز دنیا نزدیک شده و می توان یک مسابقه را طبق استانداردهای کنفدراسیون فوتبال آسیا برگزار کرد.هر چند هنوز نقایص زیادی در این ورزشگاه باقی مانده که مسئولان کنفدراسیون فوتبال آسیا هم به آن اشاره کرده اند. از جمله آنها می توان به نداشتن شماره روی صندلی ها اشاره کرد که یک نقص بزرگ به حساب می آید.
با این حال باید به همه کسانی که در این مدت کوتاه چند هفته ای تلاش کردند تا ورزشگاه آزادی پس از سالها رخت نو بر تن کند خسته نباشید و خدا قوت گفت. امید است مسئولان ورزش هم یاد بگیرند خودشان نسبت به بازسازی و به روز رسانی ورزشگاه ها اقدام کنند قبل از اینکه یک نهاد بین المللی آنها را تحت فشار بگذارد.
