از نظر مراجع رقص زنان در برابر بیگانه مطلقا حرام است. در بخش تعزیرات قانون مجازات اسلامی نیز مقرراتی درباره جرائم رایانه ای از جمله انتشار محتوای مبتذل تدوین شده است. مجتهدین موافقت دارند و ضمنا بر این نظرند که بر مکلف واجب است دوری گزیدن از تضییع هر حق الناس مانند غیبت و تهمت و اختلاس و اهانت و حتی مزاحمت برای همسایه!
قانون شکنی پایمال کردن حق الناس است و حتی الامکان پیگرد حکومتی هم دارد. جرم و گناه کم نیست و تهمت زدن هم آسان! آنچنان که هر اتهامی بدون استناد به ادله معتبر قابل اثبات و مقابله نیست، در وظایف حکومت اسلامی هم نیامده که ارتکاب هر حرامی را تجسس کند اما آنچه قانون شکنی آشکار محسوب شود دیگر قابل چشم پوشی نیست. (تجسس از محرمات است و تحصیل دلیل از طرق نامشروع هم ایراد قانونی دارد.)
آیت الله خامنه ای، اسفند ۱۳۹۶:
«حالا آقا از آن طرف درآمده که «آقا! این گناه که مثلاً از غیبت بزرگ‌تر نیست؛ چرا شما در مقابل غیبت کسی را تعقیب نمیکنید، در مقابل این [کار] که مثلاً روسری را بردارد یا بی‌حجاب باشد، تعقیب میکنید». ببینید چه؟ عدم تشخیص؛ آنچه انسان رنج میبرد، این است که تشخیص نیست. ‘ما که نگفتیم اگر کسی در خانه‌ی خودش در مقابل نامحرم روسری‌اش را برداشت، ما او را تعقیب میکنیم؛ [خیر] ما او را تعقیب نمیکنیم، در خانه‌ی خودش است، کار شخصی میکند.`
آن کاری که در ملا انجام میگیرد، در خیابان انجام میگیرد، یک کار عمومی است، یک کار اجتماعی است، یک تعلیم عمومی است؛ این [خطا]، برای حکومتی که به نام اسلام بر سرِ کار آمده است تکلیف ایجاد میکند. حرام کوچک و بزرگ ندارد؛ آنچه حرام شرعی است نبایستی به‌صورت آشکار در کشور انجام بگیرد. حالا یک نفر یک غلطی برای خودش میکند، کنار، آن بین خودش و خدا است؛ امّا آنچه در مقابل چشم مردم است، در محیط جامعه است، حکومت اسلامی وظیفه دارد در مقابل آن بایستد.»
واقعیت این است که برخورد قضایی با نمایش بی حجابی یا انتشار محتوای مبتذل مطابق متن قانون بوده و متناسب با تعهدی است که حکومت در قانون اساسی به ملت سپرده است. قانون اساسی ایران چارچوب قوانین را سازگاری با احکام شریعت تعریف می کند، میراث قانون اساسی مشروطه!
از سویی این زاویه نگاه که مدعی می شود سبک زندگی زنان در نبردی با مقررات رسمی قد برافراشته متوهمانه است زیرا در مقابل زندگی معمول و همچنین موفق زنان محجبه، استناد کردن به پرونده چند زن خیابان یا رقاصه که حتی بسیاری آن ها را به نام می شناسند وزن تقابلی ناچیزی دارد. (آنچنان انگشت نما و مشهور که علی رغم عدم انتشار سیما و نامشان در یک برنامه تلویزیونی هم از سوی برخی شناسایی می شوند!)
سبک زندگی امروز ایران را باید با مظاهر اجتماعی پیش از انقلاب مقایسه کرد و در برابر تغییرات تسلیم واقعیت جاری بود و عرف را محترم شمرد. مطلق خواهی عاقلانه نیست، به هر حال جرم و اعمال خلاف عفت عمومی هرگز ریشه کن شدنی نیست آنچنان که هزاران سال است علی رغم کوشش مصلحین و توسعه مدنیت هنوز سرقت و زنا در همه کشورها وجود دارد و دقیقا چون وجودشان انکار ناشدنی است به قصد مقابله با آزارشان قانون می نویسند!
مغالطه مغرضانه محافل ورشکسته ضدمیهن را نیز باید طبق معمول دور ریخت. شیادانه هیاهو می کنند و به به جمع بندی هم می رسند بر مبنای این مقدمه کذب که گویی جمهوری اسلامی مدعی بوده همه ملت ایران را در قالب مطلوبی خواهد ریخت یا حتی می تواند چنین کند! بر اساس مقدمه ای دروغین به محض کشف مثال نقضی مدعی بن بست نهایی می شوند و معرکه می گیرند... (انتظار موعود، انتظار برقرار شدن حکومت عدل است، پذیرش و باور به عجز حکومتها در پاکسازی جامعه از همه جرائم، مقوم انتظار است.)
آیت الله خامنه ای در مهرماه ۹۶ سخن جالب توجهی داشت که شاید بی ارتباط با ادعای عوامفریبان نباشد:
«امروز جوانهای ما از لحاظ گرایش به مفاهیم انقلابی، از لحاظ کمّیّت و کیفیّت اگر بیشتر و بهتر از دوره‌ی دفاع مقدّس و دهه‌ی ۶۰ نباشند، عقب‌تر نیستند. آن روز هم شما خیال نکنید همه‌ی جوان ها میرفتند جبهه؛ نه، در دوره‌ی جنگ هم یک عدّه‌ای جبهه میرفتند و مجاهدت میکردند و خود را در معرض انواع و اقسام مشکلات قرار میدادند، ‘یک عدّه‌ای هم اینجا مشغول "بی‌عاری و الواتی" و کارهای گوناگون بودند`؛ یعنی خیلی از جوان ها هم این‌جوری بودند. همه‌ی شهدای ما در دوره‌ی هشت سال جنگ تحمیلی در حدود مثلاً سیصد هزار یا سیصدوخرده‌ای هزار است. خب، آن‌وقت چهل میلیون جمعیّت ایران بود؛ در جمعیّت چهل‌میلیونی، فرض کنید دو میلیون، سه میلیون، چهار میلیون جبهه رفتند، حدود سیصد هزار نفر هم به شهادت رسیدند. این در قبال آن چهل میلیون جمعیّت ایران چیز زیادی نبود؛ یعنی همان زمان هم این‌جور نبود که همه‌ی جوان ها انقلابی باشند. امروز اگر شما نگاه کنید، [تعداد] جوان هایی که گرایش انقلابی دارند، فهم انقلابی دارند، نسبت به مجموع جوان ها به گمان من یا بیشتر از آن روز است یا لااقل به‌قدر آن روز است.»