یک خداحافظی و همراهی باعزت

عبدالسلام معروفی، گروه تعاملی الف،   3970406027 ۲ نظر، ۰ در صف انتشار و ۲ تکراری یا غیرقابل انتشار
یک خداحافظی و همراهی باعزت

مصاف ایران و پرتغال با تساوی یک بر یک به پایان رسید تا تیم ملی با ۴ امتیاز وداعی عزتمندانه‌ای و با غیرت و کاملا قهرمانانه با جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه داشته باشد.تیم ملی فوتبال ایران در آخرین دیدار خود در مرحله گروهی جام جهانی روسیه به مصاف پرتغال رفت که این بازی با نتیجه تساوی یک – یک به اتمام رسید. ایران با این تساوی ۴ امتیازی شد و در رده سوم گروه مرگ قرار گرفت؛ گروهی که پرتغال و اسپانیا در آن با ۵ امتیاز صعود کردند.

ایران در هیچ کدام از دوران حضورش در جام های جهانی بیش از ۳ امتیاز کسب نکرده بود و حالا در روسیه با کسب ۴ امتیاز و قرار گرفتن در رده سوم جدول، بهترین آمار را از خودش با کارلوس کی روش در این رقابت ها بر جای گذاشت.

در مدت ۲۰ روز اخیر سراسر کوچه ها و خیابان ها و منازل و معابر، کافه ها و رستوران ها، ورزشگاه ها، هر گوشه ای از خاک این سرزمین بحث شیرین فوتبال و بازی های غرور و تعصب فرزندان جوان ایران زمین بود ، جوانانی که کیروش پرتغالی به آنها اعتماد کرد که شما می توانید و توانستند.

بچه های تیم ملی نشان دادند با یک بازی عزتمندانه و با غرور و تعصب و تلاش می توان به خیلی جاها رسید، در مقابل «پرتغال » قهرمان اروپا و فوق ستاره جهان مساوی کردند، در برابر « اسپانیا » قهرمان جام جهانی و فوق ستاره های جهان بعد از ۹۰ دقیقه تقابل سخت ورزشی و جوانمردانه و در شایستگی تمام بازی را تنها به یک گل خورده واگذار کردند.

علیرغم انتقاداتی که به سرمربی تیم ملی می رفت اما کی روش با اعتمادش به جوانان نسل دومی و سومی ثابت کرد جوانان همیشه قابل اعتماد هستند و باید به آنها میدان داد تا خود را باور کنند و نشان دهند و می رود تا مسئولان ما هم به جوانان این سرزمین باور و اعتقاد قلبی داشته باشند؛ مساله ای که سال هاست به فراموشی سپرده شده و جوانان گوشه نشین و حاشیه نشین شده اند.

مردم بعد از این ۳ بازی در سایه برد مقتدرانه، باخت شایسته سالار و مساوی پرافتخار به خیابان ها آمدند و شادی کردند؛ فارغ از همه مشکلات، رنج ها نداری ها، بی پولی ها، بیکاری ها و دغدغه ها آرامش، شور، نشاط و شادی به منازل مردم هم سرایت کرد و در این دوران بس ناجوانمردانه جهانی؛ فوتبال شادی را به میان مردم ما آورد و تا سپیده دم و در لوای نام بلندآوازه ایران زمین در کنار هم و در آرامش و امنیت تمام به نشاط و شادابی پرداختند، آرامش و نشاطی و وحدت و همدلی که این روزها بیشتر از هر زمان دیگری در کشور به آن نیازمندیم.

[...]

امروز فوتبال دیگر فقط یک ورزش نیست بلکه یک صنعت عظیم اجتماعی – فرهنگی نیز هست. شادی حاصل از پیروزی تیم ملی فوتبال گرچه بسیار لذت بخش و مایه مباهات است اما غم باخت تیم ملی نیز غم مثبتی است که اراده جمعی (بویژه کودکان و جوانان) را در گرایش به ورزش و سالم زیستن و افتخار آفریدن آن هم در سطح ملی را تثبیت می کند.

پیروزی غیورمردان ایرانی و شادابی این سرزمین قومیت و مذهب، ادارای و بازاری، بیکار و پرکار، جوان و پیر، زن و بچه، بزرگ و کوچک، مسئول و غیر مسئول، صاحب مسند و بی مسند، شهری و روستایی را نشاخت و همه ۸۰ میلیون ایرانی به مانند ” ید واحده ” برای موفقیت تیم ملی دعا کردند و در سایه همین دعا و غیرت ایرانی بود که آخر سر پیروز میدان نبرد سخت ورزشی و چه بسا ناجوانمردانه سیاسی هم شدند و به شادی پرداختند.

برد و باخت در هر مسابقه ورزشی موجب شادی و غم می شود اما پیروزی یک تیم ملی می‌تواند جامعه را سرشار و لبریز از شادی کند. اگرچه ما نقش چندانی در برد و یا باخت یک تیم ورزشی نداریم اما باید این حقیقت ساده را بپذیریم که پیروزی تیم ملی سراسر میهن ما را غرق در نشاط و افتخار می کند.

یوزهای ایرانی با اتکا به توان و غرور و تعصبشان و با دعای خیر مردم؛ بمانند آرش مرز ایران و توران را در نوردیدند. یک ملت نشسته بود تا نظاره گر خودباوری و غیرت آنان باشد و چقدر جان سخت معنای عشق و زندگی در سراسر این خاک و در دل همه ایرانیان عالم را معنا بخشیدند.

قصه این فوتبال و ورزش سر دراز دارد، قصه فوتبال جام جهانی ۲۰۱۸ که بچه ها برایش جان دادند شده بود جبهه ۸ ساله دفاع مقدس و جبهه نبرد و تحریم ۴۰ ساله همه این خاک و فرزندانش، این قصه ها چقدر شبیه قصه های گذشتگان و کرسی های قدیمی اش است که ریشه در این خاک و مام میهنش دارد.

این قصه ایران است که در مقابل رقیب قدر خود هم کم نمی آورد، این قصه فرزندان جوان این آب و خاک است که در همه این قریب به ۴۰ سال در کنار فشارها و تحریم ها و بحران های خارجی و به رغم همه کم لطفی ها، بی مهری ها، بی توجهی، عزلت نشینی ها، بیکاری ها و غیره در صف اول جهاد و مبارزه و رشادت و غیرت بودند شاید به همین خاطر است که این شادی، نشاط، محبت و عشق اجتماعی و خداحافظی با عزت بچه های جوان تیم ملی را دوست داریم و عاشقانه پرستش کردیم و برایشان دعا خواندیم و فارغ از هر قوم و نژاد و مذهبی به هلهله و شادی پرداختیم که خاک مقدس ایرانی ایرانی است و این یعنی خودِ ایرانِ ایران است که باید قدرش را بدانیم و مسئولان هم قدردان این مردم و جوانان غیور و نازنینش باشند.