در ژوئیه سال ۱۹۴۸ صهیونیست‌ها خطاب به ساکنان منطقه الطیره حیفا اعلامیه منتشر می‌کرد که متن آن چنین بود:«اگر می‌خواهید به نکبت دچار نشوید و مانع بدبختی و نابود شدن غیر قابل اجتناب خود شوید، تسلیم شوید.»

کنستانتین زوریک روشنفکر سوریه‌ای در کتابی تحت عنوان The Meaning of the Disaster در سال ۱۹۴۸ می‌نویسد: «شکست اعراب در فلسطین تنها یک عقب‌نشینی یا خشونت موقتی نیست، بلکه به معنای واقعی یک نکبت (فاجعه) است.»

زوریک حق داشت، این نکبت تنها دامن فلسطینی‌ها را نگرفت. مصیبت تشکیل رژیم صهیونیستی دامن اردن، مصر، لبنان و سوریه را گرفت. جنگ افروزی‌های رژیم صهیونیستی پی در پی کشورهای مسلمان را عقب راند. اوج این تحفیر جنگ ۱۹۶۷ بود که در مدت ۶ روز رژیم صهیونیستی توانست نزدیک به ۳ برابر مساحت اولیه خود را به تصرف درآورد.

اگرچه نبرد سال ۱۹۷۳ در کانال سوئز تا حدودی این تحقیر تاریخی را جبران کرد، اما تنها به بهای شناسایی موجودیت این رژیم بود که مصر توانست حاکمیت خود را بر جزیره سینا بدست آورد. شاید نقطه اوج این نکبت فراگیر تصرف بیروت در جنگ ۱۹۸۲ و انهدام کامل نیروی هوایی سوریه بود.

زمانی «آریل شارون» وزیر جنگ وقت رژیم صهیونیستی در دومین پایتخت عربی با یک بالگرد آمریکایی فرود آمد و سازمان آزادی‌بخش فلسطین تحت نظارت ناتو به تونس مهاجرت کردند. اما هر اوجی یک فرودی دارد و پس رفت رژیم صهیونیستی از نقطه‌ای رقم خورد که این رژیم هیچ‌گاه انتظار آن را نداشت.

انقلابی که همه چیز را بر هم زد

انقلاب سال ۱۹۷۹ تحولی غیر قابل پیش‌بینی برای صهیونیست‌ها بود. رژیم شاهنشاهی بزرگترین متحد صهیونیست‌ها در منطقه بود. دستگاه اطلاعاتی ایران (ساواک) به همراه سازمان اطلاعاتی ترکیه به نام میت و موساد کمیته‌ای همکاری سه جانبه به نام پوزیدون تشکیل داده بودند.

همکاری‌های نظامی ایران و رژیم صهیونیستی به گونه‌ای گسترده شده بود که هر دو یک طرح مشترک برای توسعه برنامه موشک‌های بالستیک به نام شکوفه به مبلغ یک میلیارد دلار کلید زده بودند. با این حال انقلاب اسلامی عملاً این متحد قدیمی را به یک دشمن تمام عیار تبدیل کرد.

امام خمینی (ره) رهبر انقلاب اسلامی ایران نابودی رژیم صهیونیستی را به عنوان هدف راهبردی انقلاب اسلامی معین کرده بود. بسیاری از انقلابیون ایران در سال‌های پیش از انقلاب مدت‌ها در لبنان و سوریه به همراه رزمندگان فلسطینی بر علیه رژیم صهیونیستی جنگیده‌اند.

شاید همین تجربیات بود که پایه‌گذار جنبش حزب‌الله لبنان به عنوان اصلی‌ترین جنبش مردم ضد رژیم صهیونیستی شد. همین جنبش بود که در روزهای سال ۱۹۸۲ با عده‌ای از همین جوانان در مقابل ستون‌های نظامی رژیم صهیونیستی ایستاد و ضرباتی هولناک ضد تانک‌های اسراییلی وارد کرد.

از همان زمان بود که روند رو به افول رژیم صهونیستی آغاز شد. روندی که تا به امروز ادامه پیدا کرده است.

پیشرفت ظاهری، افول عملی

از سال ۱۹۸۲ تا کنون بیش از ۳۶ سال گذشته است. تحولات فراوانی در منطقه خاورمیانه گذشته است. رژیم صهیونیستی از لحاظ قدرت نظامی و اقتصادی روند رو به رشدی را طی کرده است. هم اکنون این رژیم از یک اتحاد راهبردی با مراکز سیاسی در غرب برخوردار است.

کنگره آمریکا با تمام قدرت از رژیم صهیونیستی حمایت می‌کند. این حمایت به قدری فراگیر شده که «بنیامین نتانیاهو» که با رییس جمهور سابق آمریکا «باراک اوباما» دچار اختلافاتی بود با حمایت حزب جمهوری‌خواه به واشنگتن سفر می‌کند و به تعبیر «نانسی پلوسی» سناتور دموکرات عملاً هیمنه دولت آمریکا را زیر پا می‌گذارد.

اروپا در طول چند سال گذشته از مواضع تند خود در قبال حقوق فلسطینی‌ها عقب نشینی کرده است. در سال ۱۹۸۰ هنوز ۹ عضو اتحادیه اقتصادی اروپا درباره خاورمیانه موضع‌گیری مستقل داشتند و حق مردم فلسطین در رابطه با داشتن سرزمین ملی را باز می‌شناختند. اما ۱۴ مه امسال چهار کشور عضو اتحادیه اروپا، یعنی اتریش، مجارستان، جمهوری چک و رومانی، در مراسم گشایش سفارت ایالات متحده در قدس اشغالی شرکت کردند، آنهم درست در زمانی که نیروهای نظامی اسرائیل در حال کشتار ده‌ها شهروند غزه بودند.

در حوزه نظامی نیز رژیم صهیونیستی توانسته است به یک برتری قابل توجه در حوزه نظامی دست پیدا کند. هم اکنون این رژیم اولین رژیمی است که توانسته است به هواپیمای F-۳۵ با قابلیت پنهانکاری دست پیدا کند. حتی کنگره آمریکا مجوز در اختیار گذاشتن بمب‌افکن‌های سنگین B-۵۲ را صادر کرد، اما مشخص شد که این رژیم توانمندی استفاده از چنین هواپیماهایی را ندارد. با وجود این به نظر می‌سرد علی رغم این موفقیت‌ها رژیم صهیونیستی به صورت مداوم در مقابل نیرویی که اتفاقاً سرچشمه آن انقلاب اسلامی در حال عقب نشینی است.

پس رفت رژیم صهونیستی در تمامی جبهه‌ها

اعداد می گویند این رژیم قدرتمندتر از هر زمانی در طول ۶۰ سال گذشته است. با این حال آنچه که در میدان می‌گذرد، نکته دیگری را نشان می‌دهد.

رژیم صهیونیستی هم اکنون با یک ارتش چریکی در مرزهای شمالی خود روبه رو است که اجازه هرگونه تحرکی را از آن گرفته است. این ارتش چریکی در سال ۲۰۰۶ شکستی سخت بر این رژیم وارد کرد. هم اکنون حزب الله لبنان به یک برابری راهبردی با رژیم صهیونیستی دست یافته و مرزهای این رژیم و لبنان به یک بن بست نظامی رسیده است.

در سوریه علی رغم امیدهای اولیه رژیم صهیونیستی برای سرنگونی دولت بشار اسد ورود قدرتمندانه ایران و حزب الله لبنان ترس و هراس از باز شدن یک جبهه جدید در جولان اشغالی را صد چندان کرده است. 

در حقیقت رویای تسلط داعش تبدیل به کابوس حضور ثابت ایران در سوریه شده است. نوار غزه در کنار مرزهای فسلطین حالا بی‌ثبات‌تر از همیشه است. رژیم صهیونیستی چاره‌ای جز کنار آمدن با حماس به عنوان یک جنبش در حل رشد در کنار مرزهای غره ندارد.

حملات موشکی مدوام عملاً باعث هراس دائمی ساکنان حاشیه نوار غزه شده و این رژیم به غیر از خملات مقطعی تنها می‌تواند به تقویت سیستم‌های ضد موشکی همچون گنبد آهنین آن هم با پول مالیات‌دهندگان آمریکایی اقدام کند.

راهپیمایی‌های مردمی فلسطینیان نیز به دردسرهای این رژیم اضافه کرده و عملاً به عنوان عاملی جهت سرافکندگی این رژیم درآمده است. شاید اسراییلی‌ها همه آن‌ها از چشم یک نفر می‌بینند. مردی به اسم خمینی که تمام برنامه‌های دراز مدت آن را برهم زد و وعده نابودی آن‌ها را داد.

شاید به همین دلیل باشد که یکی از بازنشستگان قدیمی موساد از رد کردن پیشنهاد بختیار آخرین نخست وزیر رژیم شاهنشاهی برای ترور امام راحل ابراز تاسف می‌کند.

روز قدسی که زیر رصد تمام چشم‌ها در جهان است

شاید بزرگترین نمادی که هم اکنون در مقابل روز نکبت برای فلسطینی‌ها در این دنیا وجود دارد، روز قدس باشد. روزی که به جای نکبت سربلندی و عزت را نصیب مردم فلسطین کرده است.

شاید در طول سال‌های گذشته هیچ‌گاه نبرد بین رژیم صهیونیستی و محور مقاومت این چنین حساس نشده بود. صهیونیست‌ها در تمام محورهای نیابتی نبرد با ایران، با ناکامی مواجه شده‌اند. داعش و گروه‌های تروریستی در سوریه شکست خورده‌اند و دولت سوریه توانسته بر اغلب بخش‌های این کشور مسلط شود.

شاید از همین رو باشد که رژیم صهیونیستی چاره‌ای نمی‌بیند که خود مستقیماً وارد این نبرد شود. نبردی که تجربه‌های گذشته نشان داده حاصلی جز شکست را نصیب صهیونیست‌ها نمی‌کند.

موتور محرکه تمام این پیروزی‌ها همان حرکتی است که در روز قدس آغاز شده و به صورت مداوم جلو می‌رود. شاید اهمیت روز قدس امسال بیش از گذشته باشد، چرا که دشمن صهیونیستی تلاش می‌کند با استفاده از انتقال سفارت آمریکا به قدس مشروعیتی جدید برای خود بخرد.

مشروعیتی که نتانیاهو که به شدت به دنبال آن است. در شرایطی که برخی کشورهای عربی به غلط به دنبال یک اتحاد امنیتی با صهیونیست‌ها برای مقابله با ایران هستند، حضور مردم در صحنه است که می‌تواند تمام این برنامه‌ها را عملاً با خطر روبه رو کند.

به طور حتم چشم‌های جهانیان امروز روز قدس را با حساسیتی دو چندان نسبت به گذشته رصد خواهند کرد. روزی که می‌تواند به تمام کردم جهان نشان دهد که همچنان آرمان مردم فلسطین برای آزادی قدس در قلب تک تک مسلمانان است و اقداماتی صوری همچون انتقال یک سفارت قلابی نیز تاثیری نمی‌تواند بر آن داشته باشد.