همه ما وقتی توی جاده ها، تابلو هشدار می بینیم که خبر از خرابی جاده، پیچ خطرناک و یا دست انداز می دهد، معمولا سرعت کم می کنیم و با احتیاط حرکت می کنیم. حالا فرض کنید کسی به جای توجه به هشدار جاده ها، از اصل وجود خرابی در جاده عصبانی شود و تابلوها را به باد فحش و ناسزا بگیرد که در مورد جاده سیاه نمایی می کنند! قضاوت ما در مورد این افراد چگونه خواهد بود؟!
وجود مشکلات و ناهنجاری ها در همه جوامع تاحدی طبیعی است، اما بی توجهی به نظر صاحب نظران و نشنیدن هشدارهای آنان در خصوص ناهنجاری ها و مشکلات پیش رو، غیر طبیعی است و دور از منش عقلانیت! متاسفانه این رفتار غیرعقلانی در بخش هایی از جامعه ما نهادینه شده است و حاکمان و مسئولان هیچ توجهی به هشدارها و اعلام خطرهای نخبگان و صاحب نظران نشان نمی دهند. حتی درد بزرگ اینجا است که بسیاری از مشکلات و ناهنجاری های جامعه امروز ما، در سال های قبل توسط برخی از صاحب نظران دلسوز هشدار داده شده بود که متاسفانه جز اتهام سیاه نمایی و همکاری با دشمنان و یا جناح رقیب، ثمری برایشان نداشت و ندارد.
بودند اساتیدی که ده سال قبل، بحران آب امروزمان را پیش بینی کرده بودند و داد می زدند، دلسوزانی بودند که از عواقب خصوصی سازی بی رویه مدارس و به کارگیری معلمان و مربیان بدون صلاحیت علمی و اخلاقی می نالیدند، اقتصاددانان جسور به رواج بی عدالتی، اقتصاد وابسته به نفت و فاصله طبقانی نقد داشتند و حنجره پاره می کردند و اهالی فرهنگ، لزوم توجه به ریشه های فرهنگی و زبانی همه اقوام ایرانی را گوشزد می کردند...اما حیف که هیچ وقت جدی گرفته نشدند!
همین الان هم فارغ از خط و رسم سیاسی، بزرگان و نخبگانی هستند که در مورد بحران ناکارآمدی نظام و معضلات سال های آینده هشدار می دهند. رونق فساد، بی توجهی به حقوق اساسی مردم، بحران اقتصادی، بحران آب و محیط زیست، لزوم اصلاح قوه قضاییه، لزوم گسترش فضای باز سیاسی و اجتماعی، توجه به واقعیات جهان امروز و پرهیز از شعار زدگی، توجه واقعی به مطالبات مردمی و شایسته سالاری در مناصب حکومتی و... از جمله دردها و درمان هایی هستند که در داخل هم راه حل دارند و می توان با استفاده از متخصصان جوان داخلی درجهت رفع این مشکلات کوشید.
بسیاری از صاحب نظران دانشگاهی و کتخصص، همانند تابلوهای هشدار، همه مسئولان را به دقت و احتیاط در حرکت و پذیرش وجود اشکالات در جاده نظام دعوت می کنند، اما متاسفانه آنچنان که باید، شنیده نمی شوند. به نظر می رسد ما دو راه بیشتر نداریم، یا باید هشدارها را باور کنیم و با احتیاط حرکت کنیم و حتی کمر همت ببندیم به اصلاح جاده و رفع موانع، و یا خدای ناکرده تابلوهای هشدار را به اتهام سیاه نمایی و بی بصیرتی زیر بگیریم و با انکار اشکالات مسیر پیش رو، تخت گاز برویم در جاده ای که معلوم نیست چه دست اندازهای بزرگی دارد و چه پیچ های خطرناکی که در همسایگی دره های عمیق، به کمین کوچکترین اشتباه و بی احتیاطی ما نشسته اند.