پمپئو در سخنان خود از سه سطح تعامل با ایران سخن گفت، که اولین آنها فشار مالی بی سابقه بر تهران، از طریق اعمال شدید ترین تحریمها در تاریخ، دومین سطح، همکاری با هم پیمانان آمریکا برای مقابله با توانایی هسته ای ایران و سومین سطح، دفاع از مردم ایران برای تظاهرات علیه بیکاری و حجاب اجباری است.
پمپئو شروطی را برای ایران تعیین کرد که تنها در چارچوبی فلج کننده برای ایران قابل تعریف است، شروطی مانند توقف حمایت از حزب الله لبنان، امتناع از دخالت در مسائل عراق و یمن و تهدید اسرائیل، عربستان و امارات، خروج نیروهای ایرانی از سوریه و در نهایت توقف عملیات غنی سازی اورانیوم و توسعه موشکهای بالستیک. این درخواستها عملا به معنای عدم ایفای هر گونه نقش منطقه ای برای ایران است!
پمپئو یک واقعیت بزرگ را فراموش کرده است، که براساس آن، حمله آمریکا به عراق در سال 2003 و تنها بخش اندکی از سیاستهای بوش پسر در منطقه خاورمیانه، بسیار فراتر از نفوذ منطقه ای امروز تهران است. گویا پمپئو در این باره خود را به نادانی زده است که رویاهای پریشان محافظه کاران جدید آمریکا که او از منبر آنها سخن می گوید، بهترین بهانه های ایران برای توسعه نفوذ در منطقه و در نهایت، جلب نارضایتی مردم ایران در قبال سیاستهای واشنگتن بوده است.
پمپئو ایران را نصیحت می کند که خود را در آینه ببیند، اما فراموش کرده است که این نصیحت را به خود ایالات متحده کند که با خروج از توافق هسته ای از هم پیمانان اروپایی اش دور شد و دولتهای برلین، پاریس و لندن را در شرایط دشواری قرار داد تا در ادامه بارهای سنگینی را متوجه اقتصاد اروپا کند؛ چرا که این مساله بر شاخصهای اشتغال و بیکاری در اروپا تاثیر منفی خواهد گذاشت. این در حالتی است که تعرفه های گمرکی جدیدی که ترامپ برای واردات آهن و آلومینیوم از اتحادیه اروپا وضع کرده است را در نظر نگیریم.
با اینکه بعید نیست برخی شرکتهای اروپایی در رکاب واشنگتن قرار بگیرند تا از زیان خود جلوگیری کنند، همچنانکه شرکت توتال فرانسه چنین کرد، اما این گرایش ضرورتا به یک رفتار عمومی برای شرکتهای اروپایی بدل نخواهد شد، بویژه در سایه اصرار وزرای اروپایی بخش اقتصاد و دارایی، بر حفظ منافع کشورهایشان در برابر تمرد آمریکا.
به گزارش انتخاب، بهتر است که پمپئو خوب در آینه نگاه کند شاید بتواند واقعیتها را از پشت رویاهای پریشان تشخیص دهد.
