به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان؛ شواهد نشان می دهد که درگیری های سوریه به معنای متعارف کلمه یک جنگ نیست، بلکه عملیاتی برای تغییر رژیم است، درست نظیر عملیات های تغییر رژیمی که در لیبی و عراق شاهد بودیم. در بحران 7 ساله سوریه هربار که نیروهای دولتی و قانونی این کشور با جدیت عزم خود را برای نابودی و پاکسازی تروریست از شهرها و مناطق کشور خود جزم کردند، تروریست ها با حربه های پشتوانه های غربی و عربی خود مانع پیروزی ارتش سوریه شده اند.
چند روزی است که آخرین گروه از تروریست ها در منطقه دوما در غوطه شرقی مدعی شده اند که ارتش سوریه مردم این منطقه را با سلاح شیمیایی مورد حمله قرار داده است. به دلیل تکراری بودن این موضوع، واضح است که قصد مطرح کردن این اتهام دروغین فقط بقای تروریست ها در نزدیکی دمشق از سوی آمریکا و اسرائیل است.
رفتارهای آمریکایی ها در منطقه نشانگر این موضوع است که فرقی ندارد که چه حزبی در سوریه سکان هدایت کشور را بر عهده دارد، آنها هدف های خاصی را دنبال می کنند. یانکی ها می خواهند با هر بهانه ای سوریه را از آنچه که هست ویران‌تر کنند، ویرانی که نتیجه جنگ نیابتی است که خود به راه انداختند و بارها شاهد مواردی از این دست توسط آمریکا بوده ایم. نظیر آن اشغال عراق و افغانستان به بهانه نابودی القاعده بود که بعدها مشخص شد دلیل آن هم انتقام جویی برای حادثه برج های دوقلو در 11 سپتامبر بود. حادثه ای به تازگی مشخص شده که از سوی سعودی ها انجام شده است و ثابت کرد این موضوع حربه ای از طرف آمریکا برای تجاوز به غرب آسیا بوده است.
نیروهای نظامی آمریکا سال های زیادی است که افغانستان را به میدان جنگ تبدیل کرده اند. علاوه بر نیروهای نظامی آمریکا، کشورهای غربی دیگر نیز بیش از یک دهه است که خاک افغانستان را برای دستیابی به منافع خود شخم زده اند. البته کشورهای دیگری همچون عراق نیز از طرف آمریکا مورد حمله قرار گرفتند، اما آنها نتوانستند در عراق دوام بیاورند و با توجه به ضررهایی که در این جنگ متحمل شدند نیروهای خود را از عراق خارج کردند.
بعد از افغانستان و عراق، هدف تجاوزگری های آمریکا سوریه است که با حربه ای دیگر به نام تروریست از سال 2011 وارد این کشور شده است. گروه های تروریستی و تکفیری به نام داعش، جبهه النصره، جیش الاسلام، ارتش آزاد، نورالدین الزنکی و بسیاری دیگر به رهبری آمریکا و کمک برخی دوستان منطقه ای همچون عربستان سعودی, امارات و ترکیه تضمین کننده اهداف ایالات متحده آمریکا در سوریه و منطقه هستند.
از میان صدها گروه تروریستی ایجاد شده توسط اسرائیل و آمریکا در سوریه، داعش در میان آنها قدرت زیادی گرفت و نیروهای زیادی را با پشتوانه غربی ها از نقاط مختلف جهان جذب کرد و حتی به پیروزی هایی نیز دست یافت، اما رفته رفته شکست های زیادی را از نیروهای مبارز سوری و محور مقاومت متحمل شد. داعش مناطق تحت اشغال خود را یکی پس از دیگری از دست داد و سرانجام این گروهک تروریستی چند ماه قبل به نابودی کامل رسید. گفتنی است نیروهای مدافعان حرم و مستشاران ایرانی نقش زیادی در پایان سیطره داعش بر عراق و سوریه داشتند.
امروز حدود 7 سال است کشور سوریه تلاطم بسیاری داشته و با کارشکنی محور غربی عربی ظاهرا تنش های این کشور تمامی ندارد. با توجه به پایان نابودی تروریست ها هر بار که ارتش سوریه اقدام به پاکسازی شهرها و نقاط این کشور می کند، تکفیری ها بهانه ای می آورند و افکار عمومی را در خلاف جهت اقدامات نیروهای سوری بسیج می کنند.
سناریوی این بار آمریکایی تکفیری دور از ذهن نیست، چراکه بارها تکرار شده است. ادعای حمله شیمیایی به منطقه دوما، حملاتی که توسط بازرس و سخنگوی سازمان ملل تایید نشده است، اما نمایندگان کشور های غربی در سازمان ملل همچون فرانسه و آمریکا از حمله شیمیایی توسط ارتش سوریه در دوما دم می زنند و جالب تر اینکه جمهوری اسلامی ایران و روسیه را نیز در این حملات محکوم می کنند. این درصورتی است که نماینده سوریه در سازمان ملل حتی می گوید هیچ مدرک و گزارشی از محلی که حمله شیمیایی در دوما انجام شده باشد در دست نیست.
حال خبرها حاکی از آن است که بهانه جدید آمریکا و ترامپ برای هدفی که 7 سال نتوانسته اند آن را محقق کنند همین ادعای پوچ حمله شیمیایی به دوما است. گزینه های نظامی که در افغانستان و عراق اتخاذ شد، این بار با رنگ بوی دیگری در سوریه ظاهر شده است. صحبت گزینه نظامی چند ملیتی که به بهانه ادعای حمله شیمیایی در دوما زده می شود، بیانگر این موضوع است که آمریکا به هیچ وجه به امنیت و آرامش برای مردم سوریه فکر نمی کند و فقط قصد براندازی حکومت این کشور را دارد.
حتی ترامپ و دار و دسته اش نیز می دانند حمله شیمیایی در دومای غوطه شرقی به هیچ وجه صورت نگرفته است، چرا که در سال 2014 سوریه تحت نظارت آمریکایی ها و بازرسان سازمان ملل تمام سلاح های شیمیایی خود را به کمک روسیه امحا کرد.
چندی پیش قبل از نشست سران ایران، روسیه و ترکیه برای حل بحران سوریه در آنکارا, ترامپ ماندن نیروهای خود در سوریه را منوط به پرداخت هزینه های ارتش آمریکا توسط عربستان سعودی دانست، ظاهرا این موضوع توسط عربستان سعودی برای آمریکا محقق شده است، چرا که ترامپ از گزینه های نظامی آن هم چند ملیتی در سوریه صحبت کرده و حتی نیروهای ارتش خود را به دریای مدیترانه در نزدیکی سوریه فرستاده است.
بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل هم از وزرای کابینه اش خواست درباره حمله احتمالی به سوریه حرفی نزنند، که رسانه های اسرائیل علت آن را حساسیت اوضاع اعلام کردند. دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا هم به روسیه هشدار داد و گفت که موشک های هوشمند ما برای زدن سوریه در راه است. روسیه باید منتظر موشک های زیبا ، نو و هوشمند ما باشد.
اما در این میان جیمی کارتر رئیس جمهور پیشین آمریکا در مورد حمله مستقیم به سوریه به ترامپ هشدار داد و گفت: آمریکا به صلح نیاز دارد و درگیری در سوریه می تواند از کنترل خارج شود.
حمله هوایی جنگنده های F15 رژیم صهیونیستی به مواضع سوریه در حمص به راحتی نشان می دهد که موضوع حمله نظامی چند ملیتی به بصورت پنهانی به تایید رسیده است, چرا که خبرگزاری های آمریکایی از تایید این موضوع توسط کاخ سفید دم نزده اند. در هر حال ارتش سوریه در جنگ احتمالی با آمریکا هرگز تنها نخواهد بود و روسیه و محور مقاومت به یاری بشار اسد خواهند آمد، درست مانند کاری که در جنگ 7 ساله سوریه انجام دادند.
همه شواهد نشان می دهد که آمریکا قصد حمله به سوریه را دارد و این در صورتی است که آمریکا همیشه از نابودی تروریست ها و امنیت برای سوریه دم زده است. علاوه بر این حمله نظامی چندملیتی، اوایل هفته رژیم صهیونیستی با همکاری ایالات متحده آمریکا به پایگاه هوایی T4 در حمص حمله کرد که این موضوع اعلان جنگ مستقیم آمریکا به روسیه است. اما واقعیت تلخ این است که تاوان اهداف شوم کشور های مدعی و حامی نابودی تروریست را باید مردم و غیر نظامی هایی بدهند که 7 سال است یک روز خوش ندیده اند.
ظاهرا آمریکا و اسرائیل از جنگ نیابتی 7 ساله تروریست های تکفیری در سوریه نا امید شده اند که دم از آغاز جنگ چند ملیتی علیه دولت قانونی و مردمی بشار اسد می‌زنند، واشنگتن باید بداند در صورت اقدام نظامی علیه سوریه، باید خود را برای اقدامات تلافی‌جویانه آماده کند؛ بویژه اگر در این حمله هزینه‌ای به ایران یا روسیه تحمیل شود؛ جنگی که شاید آغازگر آن آمریکا و متحدانش باشند، اما قطعا پایان دهنده آن نخواهند بود.
