به بیانیه ترامپ علیه ایران در ابتدای امسال نگاه کنید و متعاقب آن جوسازی کانال‌های مخرب وابسته به سعودی علیه بازار ارز و نهایتا ارائه تحلیل‌های معوج توسط مشاوران دولتی و چهره‌های تندروی سیاسی- یک کمپین واحد برای ایجاد بحران غیرواقعی در ایران- آن‌هم از سوی عناصری که از مدت‌ها قبل می‌دانستند گیر کار در صرافی‌های غیررسمی اماراتی است و نه قاچاقچیان ارز کرد یا افغان.
این سطح از بازی با معیشت و زندگی روزمره مردم با هدف حذف رقبای سیاسی که در انتخابات 96 وعده داده شده بود، جدای از آن‌که نگران‌کننده است و دلهره‌آور، مضحک و خنده‌دار می‌نماید و حکایت یکی بر سر شاخ بُن می‌برید را تداعی می‌کند. این‌که بالاترین مقام اقتصادی دولت، از خود سلب مسوولیت کرده و اداره امور را به نیروهای انتظامی واگذار می‌کند تا مثلا با بستن صرافی‌های مقابل سفارت انگلیس در تهران، بازار را به کنترل خود درآورد، جدای از آن‌که خلاف همه وعده‌ها و اهداف قبلی دولت کنونی است، نمایان‌گر قبیله‌گرایی سیاسی‌ای است که با ناکام‌ماندن در پروژه برجام (به‌واسطه بدعهدی طرف مقابل و ناکامل‌بودن توافقات صورت‌گرفته)، حالا می‌خواهد به در و دیوار بزند تا همه مشکلات را از گردن خویش باز کند.
آنطور که روزنامه صبح نو در سرمقاله خود نوشته؛ دولت در گذشته، متهم به استفاده از گفتاردرمانی بود، اما این‌روزها حتی از این میزان تعامل با افکار عمومی نیز خبری نیست و اگر باشد، به‌عنوان نمونه مشاوری از افزایش نرخ دلار استقبال می‌کند. مردم فعلا صحنه را تماشا می‌کنند و توانمندی‌ها و مهارت‌های اداره بازار ارز و اقتصاد را می‌سنجند.
