چندی قبل خبری از قول وزیر محترم بهداشت منتشر شد مبنی بر این که ایشان خواستار دریافت زمین از شهرداری برای ساخت بیمارستان بودند، یاد یکی از آشنایان دورمان افتادم، کسی که نیمه دوم فروردین 97، 30 سال از درگذشت وی می گذرد. مردی که می خواست در زمین هایش بیمارستان ساخته شود اما با وقف دشواری که کرد بعد از سه دهه نه از ثروت بسیارش سودی به بیماران و نه ثوابی به روح وی از ناحیه دعای حاجتمندان رسید. شاید داستان وی هشداری برای خیرین باشد تا به جای انداختن کارهای خود بر عهده دیگران و پس از مرگ، در زمان حیات برای کمک به مردم همت کنند و نتیجه عمل خود را نیز شاهد باشند.

مرحوم دکتر کریم افشین همسر و فرزندی نداشت، می گویند خیلی هم در امور مالی سخت گیر بود و با وجود ثروت زیاد نیازی به کمک به بستگان خودش نمی دید. گفته بود که می خواهد همه اموالش را وقف کند اما این فقط بعد از فوت و پیدا شدن دست نوشته های وقف و هبه نامه بود که مشخص کرد او دقیقا همه چیز، از چندین پلاک در منطقه عباس آباد و تخت طاووس تا قلهک و لواسانات گرفته تا سرویس چای خوری و رادیو صبا و گرامافون خود را برای ساخت بیمارستان و جایزه به پیشگامان علمی اختصاص داده است.

وی اگر چه در بخش تامین هزینه ها با تعیین بخشی از اموال به عنوان هبه (که در مقابل وقف، امکان فروش داشت) هوشمندی به خرج داده و فکر این را کرده بود که دادن چند زمین وقفی کافی نیست و باید برای ساخت سرمایه فراهم کرد، اما در بخش تعیین تولیت وقف از جهتی دقت و از جهتی نادرست عمل کرد. وی تولیت موقوفه خود را به دادستان کل و رئیس دیوان عالی کشور سپرد و در جملاتی که کمی دستوری به نظر می رسد نوشت: "متولیان فوق الاشعار موظفند برای اداره موقوفه از طرف خود سه نفر از روسای شعب دیوان عالی کشور که سابقه خدمت قضایی بیشتری دارند بعنوان هیئت امنا انتخاب و اداره موقوفه را هم به آنها تفویض نمایند و مستمرا در امور موقوفه نسبت به هیات امنا نظارت نمایند"، مقاماتی که مطمئن بود خللی از جهت نیت خیر و تلاش برای عمل به نیت واقف نخواهند کرد ولی بی توجهی وی از آنجا ناشی می شد که این مقامات آنقدر مشغله در جهت پاسخگویی مردم و امور یومیه دارند که رسیدگی به موقوفه ای اینچنین شامل امور شهری، زیربنایی، نقشه بیمارستان و قرارداد با پیمانکار و .... که خود نیاز به هیاتی تخصصی بلکه تمام وقت دارد، از عهده آنها خارج است. ایشان به جای این که وزارت بهداشت و علوم را موظف به اجرا و مقامات قضایی را برای نظارت انتخاب کند، هیاتی از قضات عالی رتبه را مکلف کرده که نه وظیفه قانونی در این رابطه دارند و نه ساخت بیمارستان و دادن جایزه به دانشمندان جزو تخصص های ایشان برشمرده می شود.

با جستجوی اینترنتی خبرهای این سال ها به نظر می رسد همچنان اقدام عملی در جهت تحقق نیت وقف که هم اینک زمینه، خواست و نیاز آن در جامعه وجود دارد، صورت نگرفته است. این شد که این دانش آموخته حقوق که تمام عمر کاری خود را در دفاع از پرونده های مختلف سپری کرده بود، حالا در یک چرخش قلم ضمن تثبیت نیت خیر و نشان دادن اعتماد به مسئولان مربوطه، چنان دست و پای متولیان را بست که عملا رویای او در ساختن آخرتی پر از خیرات جاریه و باقیات صالحات، همچنان تحقق نیافته باقی مانده است.
.