ایسنا نوشت: داخلی‌سازی یکی از هدف‌های اولیه و محوری صنعت خودروی ایران از بدو آغاز به کار در حدود پنج دهه گذشته تاکنون بوده است.
در فرایند داخلی‌سازی، قطعات و مواد اولیه خودروهای تولیدی در کشور به جای واردات، از سوی قطعه‌سازان داخلی تولید می‌شود که این موضوع، رشد اشتغال، ایجاد ارزش افزوده و افزایش تولید ناخالص داخلی را به دنبال دارد و به همین دلیل داخلی‌سازی خودروها همواره یک هدف محوری در صنعت خودرو بوده است.
در این شرایط بررسی کارنامه خودروسازان نشان می‌دهد که تنها چند مدل محدود از خودروهای سواری در حال تولید، به داخلی‌سازی بالایی رسیده‌اند و مابقی از عمق داخلی‌سازی ناچیزی برخوردارند.
طبق اعلام انجمن خودروسازان، خودروهای پژو ۴۰۵، پژو پارس و سمند حدود ۹۳ درصد داخلی‌سازی شده‌اند. میزان داخلی‌سازی خانواده پراید و تیبا نیز حدود ۸۷ درصد است. پژو ۲۰۶، رانا و دنا نیز حدود ۷۰ درصد داخلی‌سازی شده و میزان داخلی‌سازی تندر ۹۰ و محصولات خانواده رنو (پارس تندر و ساندرو) حدود ۵۶ درصد است.
به غیر از خودروهای یاد شده، تقریبا تمامی خودروهای سواری تولیدی از سوی خودروسازان، داخلی‌سازی پایینی در حد ۲۰ درصد دارند.
درصد داخلی‌سازی باقی خودروهای تولیدی ایران خودرو و سایپا شامل هایما، سوزوکی، پژو ۲۰۰۸، پژو ۳۰۱، برلیانس، سراتو، چانگان و S۳۰۰، تنها ۲۰ درصد است. در این میان، خودروی دانگ فنگ (H۳۰ کراس) ایران خودرو حدود ۴۰ درصد داخلی‌سازی شده است که آن هم عدد قابل قبولی به حساب نمی‌آید.
به جز ایران‌خودرو و سایپا، خودروهای سواری تولیدی از سوی سایر خودروسازان داخلی از جمله گروه خودروسازی بهمن، کرمان موتور و مدیران خودرو که شامل حدود ۲۰ مدل خودرو می‌شود نیز تنها در حد ۲۰ درصد داخلی‌سازی شده‌اند.
داخلی‌سازی ۲۰ درصدی به این معناست که خودروساز مربوطه تقریبا تمام قطعات خودرو را از خارج وارد کرده و تنها فرایند مونتاژ قطعات و رنگ بدنه را در داخل انجام می‌دهد.
درواقع خودروسازان داخلی به اسم تولید داخل و ایجاد اشتغال و حمایت از کارگر ایرانی، در عمل مشغول ایجاد اشتغال برای کارگران و قطعه‌سازان خارجی به‌ویژه چینی هستند!
